Στη Γερμανία, τα ποσοστά των Σοσιαλδημοκρατών είναι απογοητευτικά αλλά κυβερνούν και στο Μόναχο – «ένα κόκκινο νησί στη συντηρητική θάλασσα της Βαυαρίας», επισημαίνει σε άρθρο του ο Αλντο Κατσούλο της Corriere della Sera – και στην Φρανκφούρτη και στο Αμβούργο και στο Βερολίνο. Στην γερμανική πρωτεύουσα έχουν συμμαχήσει με τους Πράσινους και τους αριστερούς του Die Linke ενώ στις επόμενες εκλογές υποψήφια του SPD για την καγκελαρία θα είναι κατά πάσα πιθανότητα το ανερχόμενο αστέρι του κόμματος, η υπουργός Οικογενειακών Υποθέσεων Φραντσίσκα Γκιφάι.   

Οι σοσιαλιστές της Γαλλίας παραπαίουν αλλά ελέγχουν ακόμα το Παρίσι χάρη στην Αν Ινταλγκό, η οποία στην πραγματικότητα ονομάζεται Ανα Μαρία και γεννήθηκε στο Σαν Φερνάντο της Ανδαλουσίας. Ακόμη και στην Ανατολική Ευρώπη η οποία καθίσταται ολοένα πιο εθνικιστική και λαϊκιστική, οι μεγάλες πόλεις ανήκουν στην αντιπολίτευση. Ο δήμαρχος της Βαρσοβίας, για παράδειγμα, ο Ραφάλ Τρζασκόφκι, είναι ένας προασπιστής των δικαιωμάτων των μειονοτήτων ενώ ο  δήμαρχος του Γκντανσκ Πάβελ Ανταμόβιτς ο οποίος δολοφονήθηκε τον Ιανουάριο του 2019, τασσόταν υπέρ της μετανάστευσης και κατά των διακρίσεων σε βάρος των μελών της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας.

Ο ιταλός αρθρογράφος παραθέτει στο κείμενό του τα παραπάνω στοιχεία με αφορμή αυτό που συνέβη την Τρίτη στη Μαδρίτη, όπου πραγματοποιήθηκαν περιφερειακές εκλογές. Το δεξιό Λαϊκό Κόμμα (PP) σημείωσε μία σημαντική εκλογική νίκη, κερδίζοντας παραπάνω από διπλάσιες (65) έδρες στην περιφερειακή Βουλή σε σχέση με τις εκλογές του 2019. Και το κατάφερε όχι μετακινούμενο προς το Κέντρο, αλλά ανακτώντας τους ψηφοφόρους του Κέντρου (χάρη στον καταποντισμό των Ciudadanos) ενώ τώρα είναι πολύ πιθανό να συμμαχήσει και με τους ακροδεξιούς του Vox που κέρδισαν 13 έδρες.  

Ο Κατσούλο διερωτάται γιατί η Μαδρίτη αποτελεί εξαίρεση σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές μητροπόλεις και έρχεται σε αντίθεση με την ίδια της την ιστορία. Υπενθυμίζει πως η πρωτεύουσα της Ισπανίας ήταν η τελευταία πόλη που παραδόθηκε στον Φράνκο το 1939 και η πρώτη που εξεγέρθηκε κατά του δικτάτορα το 1956. 

Φυσικά, η πρωτεύουσα ήταν η επικράτεια της γραφειοκρατίας του καθεστώτος αλλά οι λαϊκές και οι εργατικές συνοικίες της πόλης ήταν επί χρόνια προσκείμενες στον κομμουνισμό και στον σοσιαλισμό. Oλα, όμως, άλλαξαν όταν τη διακυβέρνηση της χώρας ανέλαβε ο μαδριλένος Χοσέ Μαρία Αθνάρ του Λαϊκού Κόμματος, τερματίζοντας τη μακρά πρωθυπουργία (1982 – 1996) του σοσιαλιστή Φελίπε Γκονζάλες.

Ο Αθνάρ με τον συγκεντρωτισμό του και μία πολιτική φοροελαφρύνσεων κατέστησε τη Μαδρίτη οικονομικό κέντρο της Ισπανίας, γεγονός που συνδέεται στενά και με την «αυτοκτονία της Καταλονίας», υπενθυμίζει ο Κατσούλο. 

Οσον αφορά το σήμερα, η Δεξιά στη Μαδρίτη εξακολουθεί να έχει ισχυρές ιδεολογικές βάσεις. Στη Σαλαμάνκα, για παράδειγμα, το πιο εύπορο από τα δημοτικά διαμερίσματα της ισπανικής πρωτεύουσας, το Λαϊκό Κόμμα και το ακροδεξιό Vox ξεπερνούν το 70% ενώ το Λαϊκό ελέγχει την περιφέρεια τη πρωτεύουσας τα τελευταία 26 χρόνια. Αλλά η Δεξιά της Μαδρίτης προασπίζεται την ελευθερία, τόσο στην οικονομία όσο και στο πεδίο των δικαιωμάτων.

«Ελευθερία, Ελευθερία», φώναζαν το βράδυ της Τρίτης έξω από τα γραφεία του Λαϊκού Κόμματος στη Μαδρίτη εκατοντάδες οπαδοί που είχαν συγκεντρωθεί για να γιορτάσουν την άνετη επανεκλογή της Ιζαμπέλ Ντίας Αγιούσο στην προεδρία της Comunidad de Madrid.

Η 42χρονη πολιτικός πορεύτηκε στις εκλογές με συνθήματα κατά των λοκντάουν και των περιοριστικών μέτρων που επιβάλλονται από την κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της πανδημίας και κέρδισε την ψήφο πολλών πολιτών της Μαδρίτης αρνούμενη να κλείσει καφέ, μπαρ και εστιατόρια.

Οι Σοσιαλιστές δεν κατάφεραν να κερδίσουν τους ψηφοφόρους του Κέντρου ενώ η κάθοδος του Πάμπλο Ιγκλέσιας στις εκλογές, όχι μόνον δεν απέτρεψε την αποδυνάμωση των Podemos, αλλά ανάγκασε τον 42χρονο ηγέτη τους να εγκαταλείψει οριστικά την πολιτική.

Πλέον ο αριστερός κυβερνητικός συνασπισμός είναι πιο αδύναμος ενώ στο Λαϊκό Κόμμα πάρα πολλοί υποστηρίζουν πως έγινε το πρώτο σημαντικό βήμα για την ανάκτηση της εξουσίας σε εθνικό επίπεδο.