Ο βραβευμένος φωτογράφος Magnus Wennman πήγε εκεί που κοιμούνται τα παιδιά. Όχι όλα τα παιδιά. Δεν είδε δωμάτια με τοίχους σε παλ αποχρώσεις για ήρεμα όνειρα, παχουλά μαξιλάρια και ζεστά σκεπάσματα, κούκλες, λούτρινα απ’ αυτά που ησυχάζουν τις αγκαλιές, παιχνίδια να σκοντάψεις πάνω τους. Δεν είδε τίποτα απ’ αυτά. Είδε παιδιά να κοιμούνται στο χώμα, σε σιδερένιους σκελετούς κρεβατιών με ξεχαρβαλωμένα στρώματα, άλλα στο δρόμο, κάποια πάνω σε χάρτινες κούτες, κάποια σε αγκαλιές βυθισμένα στον πυρετό τους, άλλα να κοιμούνται με ανοιχτά τα μάτια. Είναι παιδιά που 5 χρόνια τώρα τα κυνηγούν οι εφιάλτες τους.

Η Lamar, o Abdul, η Juliana σκεπασμένη ως και το πρόσωπο γιατί εκεί που κοιμάται έχει μύγες, η Shiraz με την πολιομυελίτιδα, η Iman 2 χρόνων κι όμως τόσο κουρασμένη, η Tamam που φοβάται το μαξιλάρι της και κλαίει κάθε νύχτα, ο Moyad χτυπημένος άσχημα από οβίδα και τόσα ακόμα. Παιδιά που το μαξιλάρι είναι εχθρός τους. Παιδιά που είδαν τα δωμάτιά τους να καταρρέουν, με τον ίδιο τρόπο που άλλα ή και τα ίδια κάποτε έριχναν κάτω χτίσματα ολόκληρα από lego πολύχρωμα γελώντας δυνατά. Ο Magnus Wennman πήγε και φωτογράφισε τον ύπνο τους. Πού κοιμούνται τα προσφυγόπουλα της Συρίας; Η απάντηση εδώ.

Είμαι σίγουρη πως όλοι βλέπουμε το ίδιο. Μωρά με υγρά τα μάτια που συμπαρασύρουν και τα δικά μας. Υγρά τα μάτια βλέπουν πιο καθαρά. Τι είναι αυτό που δεν πιάνει η όραση των μεγάλων; Σκέφτομαι τα λεπτά πριν τα πάρει ο ύπνος. Κουρασμένα, δυστυχισμένα. Ποιο καλό όνειρο μπορεί να περιμένει τα βλέφαρα που γέρνουν; Είναι και οι εφιάλτες όνειρα; Και μετά;
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News