Πρόκειται για έναν από τους πιο παράξενους δεινόσαυρους στον κόσμο. Απολιθώματα που ανακαλύφθηκαν στο Μαρόκο αποκαλύπτουν ότι το θωρακισμένο σώμα του Spicomellus, ενός υποείδους δεινοσαύρων, ήταν καλυμμένο και με οστέινες αιχμές που έφταναν σε μήκος σχεδόν ενός μέτρου, όπως αναφέρει δημοσίευμα της βρετανικής Telegraph.

Τα διατηρημένα λείψανα δείχνουν επίσης ότι το ζώο, το οποίο έζησε πριν από τουλάχιστον 165 εκατομμύρια χρόνια, έχασε μέρος της θωράκισης του μέσω της διαδικασίας εξέλιξής του. Η καθηγήτρια Σουζάνα Μέιντμεντ, από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, συν-επικεφαλής της ομάδας ερευνητών, δεν έχει ξαναδεί κάτι παρόμοιο σε κανένα ζώο. «Μια τόσο περίτεχνη θωράκιση αλλάζει την κατανόησή μας για την εξελικτική διαδικασία αυτού του είδους δεινοσαύρων», εξηγεί.

Ο Spicomellus διέθετε μια ποικιλία από πλάκες και καρφιά που εκτείνονταν σε όλο το σώμα του, μεταξύ των οποίων καρφιά μήκους ενός μέτρου στο λαιμό. Τα τεράστια αυτά καρφιά προεξείχαν πάνω από τους γοφούς του ζώου, ενώ διέθετε και μια ολόκληρη σειρά από μακριές ακίδες που έκοβαν σαν λεπίδες.

Ο συγκεκριμένος δεινόσαυρος ανήκει στην οικογένεια των αγκυλόσαυρων, φυτοφάγων ζώων με βαριά θωράκιση, που είχαν οστέινο δέρμα παρόμοιο με αυτό των χελωνών και έζησαν από τη Μέση Ιουρασική έως την Υστερη Κρητιδική περίοδο, ενώ εξαφανίστηκαν πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια, όταν ένας κομήτης αφάνισε τους περισσότερους δεινόσαυρους.

Τα πλάσματα ήταν τετράποδα, κοντόχοντρα και είχαν μήκος κάτω των τριών μέτρων, γεγονός που οδήγησε στον συχνό χαρακτηρισμό τους ως «περιπατητικά τραπεζάκια του καφέ». Τα ζώα συνήθως βελτιώνονται στην αυτοάμυνα με την πάροδο του χρόνου – αλλά αυτή η ανακάλυψη δείχνει ότι, αντιθέτως, σταδιακά οι αγκυλόσαυροι έχασαν μέρος της προστασίας τους, παρότι το περιβάλλον τους έγινε πιο επικίνδυνο κατά την Κρητιδική περίοδο.

«Είναι ιδιαίτερα περίεργο, καθώς πρόκειται για τον παλαιότερο γνωστό αγκυλόσαυρο, οπότε θα περίμενε κανείς ένα μεταγενέστερο είδος να έχει κληρονομήσει παρόμοια χαρακτηριστικά – αλλά κάτι τέτοιο δεν συνέβη», αναφέρει στην Telegraph η καθηγήτρια Μέιντμεντ. Ειδικοί πιστεύουν ότι η τρομακτική σειρά από αιχμές στο σώμα του, πιθανώς να ήταν πιο χρήσιμη για προσέλκυση συντρόφων και επίδειξη απέναντι στους αντιπάλους του, παρά για άμυνα.

Σε μεταγενέστερα είδη οι αιχμές είχαν εξαφανιστεί και αντικατασταθεί από επίπεδες πλάκες, που πιθανότατα λειτουργούσαν αποκλειστικά ως μέσα άμυνας. Η ομάδα εικάζει πως, καθώς εξελίχθηκαν οι μεγαλύτεροι και πιο τρομακτικοί θηρευτές, η θωράκιση των αγκυλόσαυρων έγινε απλούστερη, λιγότερο επιδεικτική και πιο αμυντική – γεγονός που υποδηλώνει ότι ήθελαν να τραβήξουν λιγότερη προσοχή.

Παρότι το άκρο της ουράς του Spicomellus δεν έχει βρεθεί, ορισμένοι από τους σπόνδυλους του ζώου έχουν συγχωνευθεί. Αυτό υποδηλώνει ότι ίσως είχε διέθετε για ουρά κάτι σε σχήμα ρόπαλου ή παρόμοιου όπλου. Ο συν-επικεφαλής της μελέτης καθηγητής Ρίτσαρντ Μπάτλερ, από το Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ, λέει στην Telegraph ότι η μελέτη των απολιθωμάτων του δεινοσαύρου ήταν «ανατριχιαστική».

«Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε πόσο παράξενος και πόσο διαφορετικός από οποιονδήποτε άλλο δεινόσαυρο ήταν, ακόμα και από οποιοδήποτε άλλο ζώο γνωρίζουμε – ζωντανό ή εξαφανισμένο», εξηγεί. «Η ανακάλυψη αυτή ανατρέπει πολλά από όσα νομίζαμε ότι γνωρίζουμε για τους αγκυλόσαυρους και την εξέλιξή τους, και καταδεικνύει πόσο πολλά πράγματα έχουμε ακόμα να μάθουμε για τους δεινόσαυρους».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News