Στην τελετή αποκαλυπτηρίων της νέας, βιοκλιματικής πρόσοψης του Πενταγώνου, υπήρξαν διάφοροι αποτυχημένοι συμβολισμοί και ένας πολύ επιτυχημένος: Ο Νίκος Δένδιας μίλησε πριν από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ηταν, εξάλλου, η βραδιά του. Μια βραδιά αφιερωμένη στις Ενοπλες Δυνάμεις και το «σπίτι» τους, στην τεραστίου μεγέθους ανακαίνιση που έγινε στο κουρασμένο κτίριο και στον πατριωτισμό μας, ο οποίος βρίσκεται τα τελευταία χρόνια στα έμπειρα και φιλόδοξα χέρια του κ. Δένδια.

Ο κ. Μητσοτάκης, από την πλευρά του, μάλλον ανακούφιση θα πρέπει να ένιωσε που δεν ήταν ο πρώτος ομιλητής στη συγκεκριμένη εκδήλωση. Που δεν χρεώθηκε, άμεσα, με λίγα λόγια, το όλο project, από την εκτέλεση ως –κυρίως– την παρουσίασή του. Στον ίδιο πολλά μπορεί να καταλογίσει κανείς, αλλά οι οπλαρχηγικές φιέστες δεν είναι ανάμεσα σε αυτά. Είτε λόγω αισθητικής, είτε επειδή αντιλαμβάνεται ότι τα πολλά μεγαλεία –ακόμη και αν πληρώνονται από ξένες τσέπες– είναι πρόκληση σε μια εποχή παρατεταμένης οικονομικής δυσφορίας και γενικά τα αποφεύγει. Εάν είχε οργανώσει ο ίδιος τη γιορτή στο Πεντάγωνο, ή κάποια ανάλογη, θα τον είχαν κανιβαλίσει, την επομένη, άπαντες.

Κάποιοι, παρ’ όλα αυτά, φαίνεται να πιστεύουν ότι αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα στην παρούσα συγκυρία είναι μια γερή δόση μιλιταριστικού κιτς, με φόντο ακόμη ένα φαραωνικών προδιαγραφών γυάλινο μνημείο, από αυτά που κατέκλυσαν τη χώρα τις εποχές της «αστακομακαρονάδας», πέριξ του 2004. Εποχές που πέρασαν και δεν επιστρέφουν αναπαράγοντας την αισθητική τους. Ευτυχώς κιόλας.

Κοιτώντας την τελετή των αποκαλυπτηρίων, σκεφτόσουν ότι αποκλείεται κάποιος να οραματίζεται έτσι την Ελλάδα τού 2025, πολλώ δε μάλλον τού 2030. Κάποιοι θα αντιπροτείνουν ότι όταν η ζωή σού δίνει λεμόνια, φτιάχνεις λεμονάδα· αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι όταν σου δίνει ένα υπουργείο Αμυνας, φτιάχνεις αναγκαστικά ένα κακοστημένο σκηνικό σχολικής παράστασης με φανταράκια, βγαλμένης από πάρα πολύ περασμένες δεκαετίες.

Είναι, πράγματι, η αισθητική μερίδας του εκλογικού σώματος αυτή και δεν είναι μόνο η αισθητική. Είναι μια προβολή των πολιτικών τους κριτηρίων, τα οποία είναι περισσότερο φαντασιωσικά παρά αντικειμενικά: Στρατοί, τεράστια Πεντάγωνα μέσα σε κλωβούς Φαραντέι, υποβλητικοί φωτισμοί και συμβολισμοί, ο πολιτισμός στην υπηρεσία της ισχύος, η ιδιωτική πρωτοβουλία στην υπηρεσία του κράτους, το κράτος σε παροξυσμό εθνικής μεγαλομανίας. Ο Ερντογάν, σου λέει ο άλλος, τα κάνει εδώ και χρόνια αυτά και του βγαίνουν. Εμείς χειρότεροι είμαστε;

Το «έπιασε» μετά βεβαιότητας αυτό το κοινό η φιέστα στο Πεντάγωνο, ακόμη και αν οι υπόλοιποι, το τεράστιο μέρος της κοινωνίας δηλαδή, έχουμε μείνει να κοιτάμε σαν χαζεμένοι και να αναρωτιόμαστε σε ποια χρονιά διακτινίστηκε πάλι η δύσμοιρη τούτη πατρίδα.

Είναι ωραίο το κτίριο όπως έγινε; Λίγη σημασία έχει αυτό. Είναι και περί ορέξεως, άλλωστε. Ας μείνουμε στο ότι δεν υπήρξε ποτέ ένα ωραίο κτίριο το ελληνικό Πεντάγωνο· ήταν μια αναγκαιότητα της εποχής του, που φτιάχτηκε όπως όπως, με το σχέδιο Μάρσαλ, και με τα χρόνια επεκτεινόταν (επίσης όπως όπως) για να στεγάσει τα στρατιωτικά επιτελεία. Ενα τέτοιο κτίριο είναι δύσκολο να το «συμμαζέψεις» αισθητικά, όπως γενικά στη χώρα είναι δύσκολο να συμμαζέψεις πάρα πολλά πράγματα, ουσίας κυρίως.

Το θέμα είναι ότι τα συμμαζέματα πρέπει να γίνονται ήσυχα και αποτελεσματικά. Διότι, συσπειρώνοντας όσους αρέσκονται σε φιέστες, χάνεις όσους ζουν στο σήμερα και όλα αυτά δεν τους αφορούν στο ελάχιστο. Για την ακρίβεια, πολλούς τούς απωθούν κιόλας και δικαίως. Ο κόσμος θέλει σχολεία, νοσοκομεία και δημόσια διοίκηση· θέλει μέλλον για τα παιδιά του και τον εαυτό του, αξιοπρεπείς μισθούς και διαβίωση. Θέλει και καλή άμυνα, προφανώς, στο πεδίο, όμως, όχι στα σκετσάκια.

Ακούστηκε πολλές φορές η λέξη «μέλλον» στην τελετή των αποκαλυπτηρίων, αλλά το ίδιο το μέλλον απείχε των διαδικασιών. Ο ίδιος ο κ. Δένδιας δείχνει εγκλωβισμένος στον ρόλο που επιτελεί – χωρίς καμία αμφιβολία, επιμελώς και με πάθος. Μπορεί να προβάλει ως ο φύσει διάδοχος του Πρωθυπουργού, αλλά για να μπορέσει να διεκδικήσει αποτελεσματικά αυτή τη θέση απέναντι στην κοινωνία, πρέπει να καταλάβει ότι δεν αρκεί να την ταΐζει με πατριωτισμό. Ούτε με ψευδαισθήσεις μεγαλείου.

Η γιορτή στο Πεντάγωνο ίσως σε κάποιους φάνηκε σαν μια στιγμή θριάμβου του υπουργού Αμυνας, στο εσωκομματικό μπρα ντε φερ με τον προϊστάμενό του. Στην πραγματικότητα, ο κ. Μητσοτάκης σημείωσε άλλη μια νίκη. Εστω και στα σημεία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News