Τρελάθηκε η Ρέα; Ξέρω αυτό θα πείτε. Με δύο κυρίες επέλεξα να σας ευχηθώ χρόνια πολλά φέτος. Περίεργος τρόπος αλλά υπάρχει λόγος. Εχει να κάνει με τα εξουσιοπλάσματα. Τα ξωτικά της ζωής, όχι των Χριστουγέννων. Δεν υπάρχουν μόνο στην πολιτική. Αλίμονο. Και στις επιχειρήσεις… Και σε άλλους τομείς… Αλλά επέλεξα δυο καραμπινάτες περιπτώσεις.

Η κυρία Δούρου, Περιφερειάρχης Αθηνών. Η γυναίκα που της έλαχαν στραβές στη βάρδιά της. Πρόσφατο το Μάτι. Στρογγυλεύτηκε το νούμερο στο 100. 100 νεκρούς είναι άτιμο και άδικο να τους χρεώσεις σε άνθρωπο. Ιδίως σε μια χώρα που δεν λειτουργεί τίποτα με σύστημα. Αλλά από πότε οι άνθρωποι κουβαλάμε στις πλάτες μας μόνο με ακρίβεια ζυγισμένα; Οι ενσυνείδητοι φορτώνονται ακέραιες ευθύνες. Δεν καταδέχονται μισιακά. Αν κάτι περνούσε από το χέρι σου για να σωθούν άνθρωποι; Σε κατατρέχει, διάολε, στο διηνεκές της ύπαρξής σου. Ψάχνεσαι: «άραγε αν είχα κάνει αυτό; Αν είχα κάνει το άλλο;». Ετσι δουλεύουν οι ψυχές κι έρχονται οι άλλοι ως συμπαραστάτες συντρέχτες να σ’ ελαφρώνουν: «Μην ταλαιπωρείσαι… Προσπέρασε το…».

Κι έρχεται ο χρόνος… Μεγάλη υπόθεση ο χρόνος! Μα πότε πρόλαβε η Περιφερειάρχης; Στα πόσα καίει το σώμα της «στιγματισμούς» γεγονότων; Τόσο αυτο-αμπάρωμα στο συναίσθημα, μη και ζωντανέψει και φυσιολογικά ενεργήσει; Τόσο δεν επέτρεψε στον εαυτό της ένα χρονικό διάστημα για προβληματισμό, για σκέψη, για «υπαρξιακές» αναζητήσεις; Μελετήστε χρόνους των τελευταίων ενεργειών της. 7 Νοεμβρίου ο βουλευτής της ΔΗΣΥ Γιάννης Μανιάτης καταγγέλει φωτογραφικό διαγωνισμό της Περιφέρειας Αττικής, υπό τη διοίκηση Δούρου, για έργα οδοποιίας 88.000.000 ευρώ και με όρο —ακούστε όρο που σκαρφίστηκαν!— «το συγκρότημα παραγωγής ασφαλτοσκυροδέματος δεν πρέπει να βρίσκεται σε απόσταση μεγαλύτερη των 40 χιλιομέτρων σε ευθεία γραμμή από την Αθήνα, από την Πλατεία Συντάγματος». Γιατί προφανώς τρόμαξαν μην και βρωμίσει το σκυρόδεμα και πεθάνει κόσμος! Ησυχάστε. Απόφαση-κόλαφος της Ανεξάρτητης Αρχής Προδικαστικών Προσφυγών μετά τις καταγγελίες ΑΚΥΡΩΣΕ ως παράνομο και φωτογραφικό τον διαγωνισμό. «Πρόκειται για κραυγαλέα περίπτωση ανικανότητας στη διαχείριση δημοσίου χρήματος ή περίπτωση διαπλοκής;» αναρωτιέται δικαιωμένος πλέον ο κ. Μανιάτης. Αγαπητοί μου αναγνώστες, μελετήστε την πρόθεση, μελετήστε κυρίως τον χρόνο της «διοργάνωσης»… 23 Ιουλίου Μάτι, Αύγουστο, Σεπτέμβριο μετρούσαμε νεκρούς, Οκτώβριο-Νοέμβριο γίνεται η καταγγελία από τον κ. Μανιάτη… Μελετήστε… Τι ντροπή!

Η κυρία Βασιλική Θάνου. Πρώην Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, πρώην προϊσταμένη του νομικού γραφείου του Πρωθυπουργού και πλέον πρόεδρος στην Επιτροπή Ανταγωνισμού. Αλλά στη σκέψη μου έρχεται αυτόματα λόγω του ιδιαίτερου χτενίσματός της. Κατορθώνει το ακατόρθωτο, να βγάζει τη γλώσσα στον νόμο της βαρύτητας. Να σηκώνει μια τούφα ολόκληρη, εκ των δεξιών της κεφαλής της και να την καθίζει ανάποδα στη φορά. Και όμως στέκεται! Ετσι και στη ζωή.

«Είστε πρώην Πρωθυπουργός και θα καταδεχτείτε να καταλάβετε αυτή τη θέση με αντιρρήσεις;» υπέδειξε με ξυραφιές ειρωνείας ο Ευάγγελος Βενιζέλος σχολιάζοντας τη νέα θέση της. Θα σας προέτρεπα με θέρμη αναγνώστες, να διαβάσετε όλη τη σχετική ομιλία του Ευάγγελου Βενιζέλου (εδώ). Κέντημα λόγου και επιχειρημάτων. Κέντημα ελληνικής γλώσσας ενώ χάνουμε τη γλώσσα μας…«Αν μου επιτρέπετε, θα ήθελα και σε σχέση με τον τρόπο που θα ασκήσετε τα καθήκοντά σας. Με ποια αντίληψη περί της ερμηνείας του δικαίου; Διότι εδώ θα μου επιτρέψετε να θυμίσω ότι υπήρξε ένα τεράστιο πρόβλημα ερμηνείας του Συντάγματος σε σχέση με τα όρια ηλικίας των δικαστικών λειτουργών – η πρότασή σας απερρίφθη από την Ολομέλεια του Αρείου Πάγου…». Και πιο κάτω: «Εν πάση περιπτώσει, φαντάζομαι ότι αν ασκηθεί μια κριτική προς τις πράξεις σας ως Προέδρου της Ανεξάρτητης αρχής, θα είστε πιο διστακτική στο να καταμηνύσετε πρόσωπα, όπως ο αείμνηστος Σταύρος Τσακυράκης, τον οποίο μηνύσατε όταν ήσασταν Πρόεδρος του Αρείου Πάγου»… Δεν υπάρχει ζωντανός οργανισμός που να άκουγε τον λόγο του Βενιζέλου και να μην…

Ωστόσο, η κυρία Θάνου, με ψήφους ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, Χρυσής Αυγής και Ένωσης Κεντρώων-Λεβέντη «διαμήνυσε». Πλέον…«Δεν μπορεί να με διώξει κανείς». Ή άλλως… Εμπνευσμένη από το χτένισμά της… Και όμως στέκεται!

Αγαπητοί μου αναγνώστες. Η χρονιά μου φέτος ήταν, ακόμα μια χρονιά, με ζωή-ζωένια. Πάλεψα μια αρρώστια, με είδα άρρωστη και υγιή, εμπέδωσα ότι δεν ήμαστε από σίδερο. Ρούφηξα και τι δεν ρούφηξα! Ευεργετήθηκα να συνομιλήσω με συνανθρώπους μου, ακόμα πιο πολύ. Τι σοφά λένε οι άνθρωποι στα βαθιά τους! Γέμισα μέσα μου φράσεις, λέξεις, βλέμματα… Σπουδαία χρονιά στην τραγικότητά της! Στη βαλίτσα του 2018 παραχώνω, δυο εκ διαμέτρου αντίθετες «περιπτώσεις».

Από τη μια ο Γιάννης Μετζικώφ και ένα απόσπασμα από ένα κείμενό του, συ-γκλο-νι-στι-κό, σπαραξικάρδιο, εσώψυχο, κατά-βαθύ, που έγραψε κατά τη διάρκεια της χημειοθεραπείας του

«Με τα μάτια κλειστά είναι καλύτερα. Συνομιλώ με το σκοτάδι. Ηρεμία. Η γυναίκα μου διαβάζει και πού και πού την νοιώθω να κοιτάζει αν στάζει σωστά το φάρμακο. Όλα έξω από τις ταραγμένες μου σκέψεις μοιάζουν κανονικά. Ίσως κοιμηθώ. Περιμένω να ξαναέρθουν τα όνειρα, προστατευτικά. Παρήγορα. Να τους διώξουν όλους, να κλείσουν βιαστικά τις πόρτες και να με πάρουν να φύγω μαζί τους στον κόσμο που μ΄αφήνει να μην μεγαλώνω ποτέ. Γιατί μόνο εκεί η μάνα μου, κοπέλα, θα τρέξει να με διαβεβαιώσει πως δεν συνέβη τίποτα, ποτέ».

Από την άλλη, οι δυο κυρίες του δημόσιου βίου μας. Η κυρία Δούρου, η κυρία Θάνου. Μοιάζει σαν να νοιώθουν ότι θα ζήσουν δέκα ζωές. Πάντα είχα θέμα με τους σπάταλους ζωής.

Αγαπητοί μου συνοδοιπόροι αναγνώστες, συνομιλητές, «συγγενείς» κατ΄επιλογήν . Χρόνια καλά! Χρόνια που ν΄αξίζουν τα χρόνια τους! Ζωή, ζωένια! Ζωή σαν μια και μόνο μία!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News