O πρώην υπουργός Γιώργος Πεταλωτής έκανε μία εύστοχη ανάρτηση με την οποία υποστήριξε ότι αν είχαμε και στην Ελλάδα μία αναμέτρηση αντίστοιχη της αμερικανικής, ο Τραμπ θα κέρδιζε εύκολα. Πολύ λογικό. Φανταστείτε ότι έχουμε συνθήκες δικομματισμού σε ποσοστό που προσεγγίζει το σύνολο του εκλογικού σώματος. Στο ένα κόμμα ηγείται η ελληνική εκδοχή του Τραμπ και στο άλλο η ρεπλίκα του Μπάιντεν. Ποιος θα κερδίσει τις εκλογές;

Θα ήταν ντέρμπι. Η ύπαρξη μόνο δύο πολιτικών στρατοπέδων οδηγεί σε ετερόκλητες συμμαχίες, στην πολιτική συμβίωση ανθρώπων που συμφωνούν στα βασικά και δεν επιτρέπουν στα υπόλοιπα να τους χωρίσουν. Ποιοι θα ψήφιζαν Τραμπ; Όλος ο καλός ο κόσμος. Αρνητές του ιού, όσοι καταγγέλλουν τη Νέα Τάξη Πραγμάτων, αντιευρωπαϊστές πρώην δραχμιστές, εθνικιστές, ρατσιστές, ορθόδοξοι Ταλιμπάν, Ελληνάρες, αριστεροί και δεξιοί «αντισυστημικοί». Και ποιοι θα πήγαιναν με τον Μπάιντεν; Ας πούμε οι «Μένουμε Ευρώπη», άντε και ένα κομμάτι της Αριστεράς. Αν κάνουμε κάποιες απαραίτητες απλοποιήσεις, θα δούμε ότι το δημοψήφισμα του 2015 είναι το αντίστοιχο αυτής της εκλογικής μάχης. Κάπως έτσι, η ελληνική αναμέτρηση του Τραμπ με τον Μπάιντεν, θα ήταν ντέρμπι στα χαρτιά, αλλά στο γήπεδο οι κόκκινοι θα έπαιρναν φαλάγγι τους μπλε.

Το αμερικανικό πολιτικό σύστημα οδηγεί εκ φύσεως σε μία μεγάλη διαίρεση. Ταυτόχρονα, όμως, την αποκαλύπτει. Ας αφήσουμε στην άκρη τις επιμέρους παραμέτρους, τοπικές ιδιαιτερότητες και οικονομικούς συσχετισμούς. Και ας δούμε την εικόνα από ψηλά. Φαίνεται πιο καθαρή. Και σε μεγάλο βαθμό αναδεικνύει ως και την αισθητική διαφορά ανάμεσα στα δύο κομμάτια του εκλογικού σώματος. Αυτή η διαίρεση, προσαρμοσμένη στα κατά τόπους χαρακτηριστικά, διατρέχει ολόκληρο το κοινωνικό σώμα της Δύσης. Απλώς το πολιτικό σύστημα συγκροτείται από περισσότερα μέρη και δεν επιτρέπει τη μορφοποίηση της σε συμπαγή σχήματα. Η διαίρεση που χαρακτηρίζει την αμερικανική κοινωνία υπάρχει σχεδόν σε όλες τις χώρες της Δύσης. Δεν αποκαλύπτεται επειδή ο πολιτικός χάρτης έχει περισσότερα χρώματα. Είναι όμως υπαρκτή. Και έχει αντικαταστήσει την αντιπαράθεση των ιδεολογιών του περασμένου αιώνα.

Στον 20ο αιώνα διαφωνούσαμε για το πώς πρέπει να είναι ο κόσμος. Στον 21ο αιώνα διαφωνούμε για το πώς είναι ο κόσμος. Κοιτάζουμε την ίδια εικόνα, αλλά βλέπουμε εντελώς διαφορετικά πράγματα. Στον παλιό κόσμο οι ιδέες ήταν το πεδίο της αντιπαράθεσης. Στον καινούργιο κόσμο είναι η λογική. Οι αντισυστημικοί παλαιάς κοπής αμφισβητούσαν το κατεστημένο με ταξικούς όρους. Οι νέοι αντισυστημικοί διεκδικούν το δικαίωμα στην εναλλακτική πραγματικότητα, στην αμφισβήτηση της κοινής λογικής.

Είναι ένας βαθύς διχασμός με πολυδαίδαλες προεκτάσεις, κοινωνικές, πολιτικές, αισθητικές. Με καθημερινές μάχες, προσωπικές και συλλογικές, φανερές και κρυφές, συνειδητές και ανομολόγητες. Από τα social media μέχρι τις αμερικανικές εκλογές. Αν το δούμε έτσι, τότε η νίκη του Μπάιντεν ήταν ένας θρίαμβος του Καλού. Ενα μικρό σπρώξιμο στο κάρο της ανθρώπινης Ιστορίας για να μην κολλήσει στη λάσπη. Έτσι δεν συμβαίνει πάντα;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News