Κάπου διάβαζα ότι είναι η πρώτη φορά έπειτα από 11 χρόνια που η 1η του Σεπτέμβρη πέφτει Δευτέρα. Υπό άλλες συνθήκες, θα ήταν κάτι σημαδιακό, ένα ξεκίνημα του φθινοπώρου που πέφτει Δευτέρα θα μπορούσε να σου πέσει κάπως βαρύ. Σαν να γυρνάς από ένα Σαββατοκύριακο διαρκείας και να σε ρίχνουν απότομα στα σκληρά, στη δουλειά και στις υποχρεώσεις.

Αν μας συνέβαινε μερικές δεκαετίες πριν, μπορεί και να παίρναμε καμιά βδομάδα ακόμα άδεια για να κάνουμε ομαλά τη μετάβαση από το καλοκαίρι στο φθινόπωρο. Μπορεί να πέφταμε και σε μια μίνι κατάθλιψη που τελειώνει η θερινή σεζόν και τα ωραία της τόσο απότομα, όσο μια Δευτέρα που το ημερολόγιο γράφει 1η Σεπτέμβρη. 

Τίποτα από τα παραπάνω δεν συμβαίνει στον μέσο πολίτη της Ελλάδας, τώρα που ο πρώτος μήνας του φθινοπώρου μόλις ξεκίνησε. Εκείνη η γλυκιά μελαγχολία που συνόδευε αυτές τις ημέρες δεν υπάρχει πια. Γιατί για να τη νιώσεις πρέπει να έχεις περάσει ένα όμορφο και μακρύ καλοκαίρι. Πρέπει να έχεις φύγει, να έχεις ξεκουραστεί, να έχεις αποσυνδεθεί πλήρως από την ταλαιπωρία του χειμώνα. Πρέπει να έχεις ξεχάσει ποιος είσαι και πού πας.

Ποιος το ζει έτσι πια; Οι διακοπές είναι ένα μικρό διάλειμμα, τόσο μικρό, που δεν το καταλαβαίνεις. Οι στατιστικές το έδωσαν και με νούμερα: οι περισσότεροι Ελληνες δεν αντέχουν οικονομικά ούτε μία βδομάδα διακοπές. Αρκετοί ανάμεσά μας δεν έχουν ούτε για μια βδομάδα. 

Τρανή απόδειξη της δυσχέρειάς μας, οι πόλεις που δεν αδειάζουν, η κίνηση στους δρόμους που επιμένει, οι κοντινές παραλίες που ασφυκτιούν από κόσμο που έμεινε πίσω, να βλέπει τα πλοία, τα αεροπλάνα και τα τρένα να περνούν, να ακούει τα ροδάκια χιλιάδων βαλιτσών ξένων τουριστών να κατευθύνονται στα καταλύματα βραχυχρόνιας μίσθωσης. Οι μισοί Ελληνες τα καλοκαίρια μένουν πίσω και παραδίδουν ανά τριήμερο τα κλειδιά των σπιτιών και των εξοχικών που έριξαν στην πλατφόρμα για να έχουν ένα επιπλέον εισόδημα. 

«Αύγουστος και είμαι ακόμη στο γραφείο», το πικρό αστείο που κυριάρχησε τον προηγούμενο μήνα στο Tik Tok, με βίντεο από εργασιακούς χώρους κάθε λογής, στους οποίους δύσμοιροι εργαζόμενοι συνέχιζαν να πηγαίνουν μέσα στο κατακαλόκαιρο. Ποια μελαγχολία επιστροφής στη δουλειά να νιώσεις, όταν δεν την έχεις αφήσει καν; Μόνο ατελείωτη κούραση, ψυχολογική και σωματική, νιώθεις να σε βαραίνει που ο Σεπτέμβρης μπαίνει και συνεχίζεις να εργάζεσαι σαν ρομπότ που δεν το αποσύρουν ούτε για συντήρηση.

Γύρω σου πια βλέπεις μόνο ξεθεωμένους ανθρώπους, από τη δουλειά κι από τη ζέστη. Αλλο βασανιστήριο του καλοκαιριού. «Δεν είχε καύσωνες παλιότερα;» θα μου πείτε. Είχε, αλλά εμείς παίρναμε ανάσες. Φεύγαμε κι ερχόμασταν. Τώρα που το φευγιό γίνεται με το σταγονόμετρο και η κλιματική αλλαγή ανεβάζει το θερμόμετρο στα κόκκινα, είναι σαν να σε κλείνει το καλοκαίρι σε καζάνι που βράζει. Καλείσαι να αντέξεις στους πενήντα βαθμούς Κελσίου, μέσα στο μπετόν, με τον κλιματισμό να λειτουργεί με το χρονόμετρο, για να μην ξεφύγει ο λογαριασμός του ρεύματος. Σαν να παίζεις σε ριάλιτι επιβίωσης, χωρίς έπαθλο.

Γιατί να σε καταθλίβει, λοιπόν, ότι μπήκε ο Σεπτέμβριος; Μια χαρά καταθλίβεσαι όλο τον υπόλοιπο χρόνο, με όσα συμβαίνουν, τι παραπάνω να σου κάνει η έλευση του φθινοπώρου; Αντιθέτως, μπορεί να νιώθεις και μια ανακούφιση που επιτέλους θα πέσει ο υδράργυρος, θα αρχίσουν οι πρώτες ψύχρες, θα φύγει η αφόρητη κάψα και θα συνεχίσεις την καθημερινότητά σου με ένα δροσερό αεράκι να μπαίνει από το παράθυρο. Ετσι κι αλλιώς, δεν σταμάτησε και ποτέ η καθημερινότητα, και αν διακόπηκε, ήταν για λίγο.

Σεπτέμβρης επιτέλους. Να φύγει το καλοκαίρι που δεν ευχαριστιόμαστε, να ησυχάσουμε. Να σταματήσουν και τα ροδάκια βαλιτσών στα πεζοδρόμια, αυτός ο εκνευριστικός ήχος που σου υπενθυμίζει επί τρεις μήνες ότι οι άλλοι ταξιδεύουν αλλά εσύ έχεις κολλήσει στη βάση σου, σαν μολυβένιος στρατιώτης που λιώνει στον καύσωνα. 

Αρκετά με το καλοκαίρι, μας κούρασε. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News