Και κάνουν, λέει, τα κόμματα την ανατροπή, σκίζουν τα ευρωψηφοδέλτια και βάζουν μέσα ακαδημαϊκούς και τεχνοκράτες με θητεία στην Κομισιόν. Ε, τότε, ας τυπώσουν και μικρότερο τιράζ ψηφοδελτίων, δεν πρόκειται να τους χρειαστούν και πάρα πολλά.

Σε κάθε εκλογή για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μουρμουρίζουμε για τα celebrities που πλαισιώνουν πολιτικές υποψηφιότητες. Στέλνουμε, λέμε, στην Ευρώπη στελέχη που πρωτίστως διακρίνονται για την ανεπάρκεια, ενίοτε και για τη γραφικότητά τους. Σωστό. Αν συμφωνείτε με αυτή τη θέση, τότε μπορείτε να κάνετε κάτι πολύ απλό. Να μην τους ψηφίσετε. Ομως, οι περισσότεροι από σας, δεν πρόκειται να το κάνετε. Συνεπώς, τα κόμματα δεν έχουν άλλη επιλογή. Κινούνται στο πλαίσιο που ορίζουμε εμείς, οι ψηφοφόροι. Αντλούν πρόσωπα από τη μεγάλη δεξαμενή της αναγνωρισιμότητας. Ο κανόνας άλλαξε, τι να κάνουμε;

Παλιά, για να γίνεις γνωστός και να εμπλακείς στην πολιτική, έπρεπε να έχεις λιώσει σκαρπίνι ή άρβυλο σε κομματικές εκδηλώσεις, να διαθέτεις συνδικαλιστικά ένσημα ή, τέλος πάντων, να μεταφέρεις μνήμες αγώνων –αν θέλετε, βάλτε και εισαγωγικά.

Τώρα είναι αλλιώς. Η κοινωνία αναδεικνύει διά βοής και «άμεσης δημοκρατίας», μέσω των like, τις πιο δημοφιλείς προσωπικότητες. Και επιλέγει με κριτήρια που αντιστοιχούν σε ριάλιτι. Ούτως ή άλλως, για το μεγαλύτερο κομμάτι της, οι ευρωεκλογές δεν διαθέτουν το παραμικρό ενδιαφέρον. Και στην τελική, όταν ολόκληρος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης συμπεριφέρεται ως influencer, για ποιο λόγο να εμποδιστεί η πορεία του πραγματικού influencer προς την πολιτική καταξίωση;

Ας είμαστε ειλικρινείς. Οποια μορφή και αν είχαν τα ψηφοδέλτια, θα ακούγαμε γκρίνια. Αν έβαζαν μόνο τεχνοκράτες, θα λέγαμε ότι τα ψηφοδέλτια είναι απρόσωπα. Η αποχή θα μεγάλωνε και θα καταλήγαμε σε ένα συμπέρασμα για τη συμβολή των influencers στη Δημοκρατία –χωρίς αυτούς, πολλοί πολίτες χάνουν το ενδιαφέρον για συμμετοχή στα κοινά. Αν έμπαιναν μόνο πολιτικά στελέχη, θα κάναμε λόγο για τα ρουσφέτια των πολιτικών αρχηγών και την τήρηση εσωκομματικών ισορροπιών. Αν είχαμε μόνο εκπροσώπους της κοινωνίας των πολιτών, θα μας προέκυπτε συμβολισμός χωρίς ουσία. Να, η Νέα Δημοκρατία έχει έναν κινούμενο κτηνοτρόφο, δηλαδή βοσκό, στο ψηφοδέλτιό της. Γιατί κανένας δεν αναρωτιέται τι θα μπορούσε να προσφέρει αυτός ο συμπαθέστατος κύριος; Διότι δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα εκλογής του. Απλώς παίζει τον ρόλο του χαρτιού περιτυλίγματος.

Και κάπως έτσι, είδαμε ένα ψηφοδέλτιο με Αυτιά και Μπελέρη, τα δύο ονόματα, δηλαδή, που προσέλκυσαν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Ο μεν Μπελέρης είναι μια ζαριά με μεγάλο ρίσκο (για τη χώρα) που παίχτηκε μήπως και μπουν στο μαντρί ακροδεξιοί ψηφοφόροι (έχουμε και τον κτηνοτρόφο). Ο δε Αυτιάς με το «Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια» αναμένεται να πρωτεύσει με το ψηφοδέλτιο ενός κόμματος που ευαγγελίζεται τον φιλελευθερισμό. Και η Ελεωνόρα Μελέτη μήπως και σηκώσει καμιά κυρία από τον καναπέ. Ας πούμε ότι τους πετάμε έξω. Ποιους θα βάζατε στη θέση τους διεκδικώντας τον ίδιο αριθμό σταυρών;

Λογικά τον ίδιο δρόμο θα ακολουθήσει και ο Κασσελάκης, εν αναμονή της πεντάδας των υποψηφίων που θα επιλέξει ο ίδιος. Γιατί τα ψηφοδέλτια είναι βιτρίνες. Και θα βάλεις αυτό που θέλει ο κόσμος. Ακόμα και αν πρόκειται για παλτό μέσα στο κατακαλόκαιρο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News