Η έναρξη της πολιτικής χρονιάς, που είθισται να ταυτίζεται με τη ΔΕΘ, η φασαριόζικη επιχείρηση επιστροφής στην κεντρική πολιτική του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, που έχει αυτή τη φορά στο πλάι του κάποιους παλιούς άσπονδους εχθρούς του, η «δημιουργική ασάφεια» των μετρήσεων που κυκλοφορούν, έχει εκ των πραγμάτων ανοίξει –και στην Κεντροαριστερά– μια συζήτηση περί των συσχετισμών που διαμορφώνονται.

Τα κόμματα που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο αποτελούν τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζονται στις τελευταίες μετρήσεις του καλοκαιριού να κινούνται κοντά στο 27% -το ποσοστό βάσης του τον Ιούνιο του 2012. Το ποσοστό αυτό είχε προσεγγίσει κάποια στιγμή το 30%, φαίνεται όμως ότι το κόμμα της Λατινοπούλου ανέκτησε ένα κοινό που είχε κινηθεί προς τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, την περίοδο που το ζήτημα των Τεμπών μονοπωλούσε την πολιτική συζήτηση.

Το μεγάλο πρόβλημα για οποιονδήποτε θα ήθελε να «πατήσει» πάνω σε αυτό το ποσοστό για να δημιουργήσει ένα ρεύμα με δυναμική εξουσίας είναι ότι στο εσωτερικό του, τα κόμματα που δείχνουν να πατάνε πιο καλά και να δημιουργούν κάποιο ρεύμα είναι αυτά που δεν εντάσσονται -το καθένα για διαφορετικούς λόγους- σε κανένα «κεντροαριστερό άθροισμα». Η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου υποχωρεί μεν, αλλά όχι με την ταχύτητα που κάποιοι θα προσδοκούσαν, και παραμένει ψηλά. Το ΜέΡΑ25 του ΓιάνηΒαρουφάκη ανέρχεται σταθερά και κινείται στη ζώνη του 4%, το Κίνημα Δημοκρατίας του Στέφανου Κασσελάκη περνά το 3% στις περισσότερες δημοσκοπήσεις. Την ίδια ώρα, τα κόμματα που θα μπορούσαν να αθροιστούν σε ένα κεντροαριστερό μπλοκ, ζορίζονται αρκετά. Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει στάσιμος και χαμηλά, η Νέα Αριστερά κινείται σε ποσοστά εκτός Βουλής.

Η πρώτη δημοσκόπηση που βγήκε στο φως μέσα στον Αύγουστο, υπολογίζει τα τρία πρώτα κόμματα (Πλεύση, ΜέΡΑ25, ΚιΔη) στο 20,2% και τα δύο άλλα (ΣΥΡΙΖΑ, ΝεΑρ) στο 5,9%! Ακόμα κι αν θεωρήσουμε τα νούμερα αυτά τραβηγμένα προς τα πάνω και προς τα κάτω αντίστοιχα, η τάση δείχνει ότι το κοινό αυτού του χώρου εμπνέεται περισσότερο από την ιδέα της ριζοσπαστικής αντιπολίτευσης παρά από την ιδέα της κυβερνησιμότητας. Ή τέλος πάντων, δεν βλέπει πουθενά την τελευταία. Ωστόσο, είναι αξιοσημείωτο το εξής: κάθε φορά που δημιουργείται μια κρίση που αντικειμενικά θέτει επί τάπητος το ζήτημα της κυβέρνησης (Τέμπη, ΟΠΕΚΕΠΕ κ.ά), αντί να ευνοούνται τα κόμματα που επικαλούνται την κυβερνησιμότητα, ευνοούνται αυτά που την περιφρονούν. Αυτό κατά μείζονα λόγο ισχύει με πιο ταυτοτικά γεγονότα, όπως είναι για παράδειγμα η ενασχόληση της Αριστεράς με το Παλαιστινιακό.

Από πού επομένως θα αντλήσει δυναμική μια κίνηση της Κεντροαριστεράς που φιλοδοξεί να αποτελέσει κυβερνητική εναλλακτική; Οι περισσότεροι που ερωτώνται για αυτό, παραπέμπουν στον κόσμο της αδιευκρίνιστης ψήφου και της αποχής. Τα κοινά αυτά είναι πράγματι ευμεγέθη, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι είναι προνομιακά για αυτή τη συζήτηση. Κατά τεκμήριο πρόκειται για κόσμο πολύ απογοητευμένο, αρκετά νεανικό και -κατά μέσο όρο τουλάχιστον- όχι άμεσης πολιτικοποίησης. Συνήθως, τα κοινά αυτά έλκονται από νέα πρόσωπα, διαμορφωμένες μαζικές τάσεις και άμεσα και ευκολονόητα μηνύματα.

Το «σπρώξιμο» που φαίνεται ότι θα έχει από μιντιακά κέντρα ο Αλ. Τσίπρας θα μπορούσε υπό αυτή την έννοια να ευνοήσει τη διείσδυσή του σε αυτό το κοινό. Το γεγονός αντίθετα ότι είναι πρώην πρωθυπουργός και επαναφέρει έναν λόγο «λαϊκής σοσιαλδημοκρατίας» χωρίς αιχμές, είναι αμφίβολο εάν βοηθάει. Η ανάδειξη εντελώς νέων προσώπων, από την άλλη, πέραν του ότι ελλοχεύει κινδύνους σχετιζόμενους με την σοβαρότητα και την αξιοπιστία (το αντι-παράδειγμα του Κασσελάκη άλλωστε είναι ακόμα πρόσφατο), δεν διασφαλίζει καθόλου ότι ζητήματα που άπτονται της συγκεκριμένης πραγματικότητας στην οποία ζουν οι -κατά τεκμήριο- απογοητευμένοι άνθρωποι, θα αγγιχθούν με οποιονδήποτε τρόπο.

Υπάρχει ένα πολιτικό αποτέλεσμα που διαφαίνεται από όλα αυτά. Η Αριστερά και η Κεντροαριστερά μοιάζουν -σε αυτή τη φάση- να εξέρχονται από το αριθμητικό σοκ του 2023, όταν για πρώτη φορά σε 50 χρόνια η Δεξιά και η Κεντροδεξιά αποτύπωσαν ένα σαφές κοινωνικό και εκλογικό προβάδισμα. Όμως, εξακολουθεί να υπάρχει ένα προφανές πρόβλημα ατζέντας. Σε ζητήματα προνομιακά για αυτόν τον χώρο, όπως είναι η στέγη, η ακρίβεια, η εργασία, ο λόγος της είναι ασαφής και αδιόρατος. Δεν έχει σχηματίσει καν αντιπολιτευτικό λόγο, για να μετασχηματιστεί σε κυβερνητικό.

Αν η ατζέντα αυτή είναι «να φύγει ο Μητσοτάκης», υπάρχει πράγματι ένα κοινό που μπορεί να συγκινηθεί. Αλλά τότε η κυβέρνηση μπορεί να φωνάξει «Τσίπρας στα πρόβατα!». Και όπως διδάσκει ο γνωστός μύθος, αυτός ο συναγερμός, πριν απονευρωθεί από την πολλή χρήση, έχει την τάση να λειτουργεί μερικές φορές.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News