Ο αναστεναγμός ανακούφισης, ο ζεστός αέρας που βγάζει κανείς όταν ξεφυσάει εκτονώνοντας την αγωνία και την ένταση, επέτεινε αυτές τις μέρες τις συνθήκες καύσωνα στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της πατρίδας μας. Ενα «πέστα Χρυσόστομε» απλώθηκε στα tabloid έντυπα και τις τηλεοπτικές εκπομπές (που ασχολούνται με την κοινωνική κριτική) αμέσως μόλις αρμόδιες πηγές διέψευσαν την είδηση περί «μπλόκου» του Κογκρέσου στην τοποθέτηση της Κίμπερλι Γκίλφοϊλ στη θέση της αμερικανίδας πρεσβευτή στην Αθήνα.

Κατά τα φαινόμενα δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Εκκρεμεί απλά η διαδικαστική ακρόαση που απαιτείται από την Επιτροπή Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας και η κυρία Γκίλφοϊλ αναμένεται στο πόστο της τον Σεπτέμβριο. Οι ίδιες πηγές εξηγούσαν ότι πρόκειται για μια καθυστέρηση η οποία έχει επαναληφθεί και στην περίπτωση του Τζόρτζ Τσούνη που επίσης δεν ήταν διπλωμάτης αλλά φίλος και επιλογή του Τζο Μπάιντεν και η έγκρισή του απαίτησε έναν ολόκληρο χρόνο.

Οπως κάθε υποψήφιος πρεσβευτής που δεν είναι διπλωμάτης, έτσι και η Κίμπερλι Γκίλφοϊλ χρειάζεται να ενημερωθεί για τα καθήκοντα που θα αναλάβει, για το πρωτόκολλο, για τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των ΗΠΑ στην περιοχή και φυσικά για την Ιστορία και τις ιδιαιτερότητες της χώρας στην οποία πρόκειται να τοποθετηθεί.

Με άλλα λόγια απαιτείται διάβασμα και πέραν της ύλης για την ακρόαση της Γερουσίας. Εν προκειμένω, το έξοχο βιβλίο του Μαζάουερ για την ελληνική Επανάσταση (εκδ. Αλεξάνδρεια, 2022) θα ήταν χρήσιμο στην κυρία Γκίλφοιλ για να γνωρίσει το πώς γεννήθηκε το σύγχρονο ελληνικό κράτος, όπως και οι εκθέσεις του Γιάννη Στουρνάρα για τα προβλήματα της οικονομίας όπως η ακρίβεια και το στεγαστικό.

Για να μπει όμως στο κλίμα μιας χώρας στην οποία ήδη αντιμετωπίζεται ως σταρ χρειάζονται κι άλλα πράγματα. Προσλαμβάνουσες για άλλες όψεις που δεν υπάρχουν σε βιβλία. Οπως για παράδειγμα ο στίχος «ο λαός τραγούδι θέλει, φτάνουν τα προβλήματα» που τραγούδησε ο Στράτος Διονυσίου ή η ωραία περιγραφή του Γιάννη Κακουλίδη που ερμήνευσε ο Χάρρυ Κλυνν και ισχύει αναλλοίωτη 41 χρόνια μετά (αν αφαιρέσει βέβαια κανείς τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ και τη Datsun που έγινε Νissan):

♦ «Ελλάδα η χώρα του πράσινου ήλιου/ του ΠΑΟΚ, της ΑΕΚ, της Καλαμαριάς/ πατρίδα θρησκεία, σουβλάκι με πίτα/ Datsun, Adidas και Χάνι της Γραβιάς»

Γιατί χρειάζονται κι αυτά; Διότι είναι σαφές ότι η παρουσία της στη χώρα μας θα προκαλέσει φρενίτιδα σε αυτό που αποκαλούμε pop κουλτούρα, όπως π.χ. στο επίπεδο του τηλεοπτικού κουτσομπολιού και των αναλύσεων για τις ενδυματολογικές επιλογές, τα υποδήματα, τα χτενίσματα και το μακιγιάζ. Δεν ήταν τυχαία άλλωστε η ανησυχία που επικράτησε αυτές τις μέρες σε όσους ζουν από αυτό το προϊόν για τον κίνδυνο να μην έλθει τελικά στην Ελλάδα.

Ολα αυτά όμως δεν παίζουν κανένα ρόλο για την (όποια) πρόβλεψη γύρω από το αν η παρουσία της Κίμπερλι Γκίλφοϊλ θα αποβεί θετική ή όχι και για τα συμφέροντα της Ελλάδας, πέραν αυτών των ΗΠΑ που αυτονοήτως θα εκπροσωπεί.

Η ίδια εμφανίζεται εξαιρετικά φιλική και ενθουσιώδης στις μέχρι τώρα δηλώσεις της. Προσιτό και φιλικό ήταν άλλωστε και το προφίλ του Τζορτζ Τσούνη αντανακλώντας το νέο κλίμα στην Ελλάδα για τις ΗΠΑ —και πιο συγκεκριμένα για την Πρεσβεία των ΗΠΑ— μετά τη διαδοχή του αντιαμερικανισμού από τον αντιγερμανισμό στα χρόνια των μνημονίων και τις εξαιρετικές σχέσεις της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ τόσο με τη διοίκηση Τραμπ όσο και με το Ισραήλ.

Το βέβαιο είναι ότι οι κανόνες των παραδοσιακών διπλωματικών σχέσεων έχουν ανατραπεί από τον Τραμπ. Χειρίζεται ο ίδιος τα θέματα με τις δικές του επαφές και σχέσεις. Το γεγονός υπογραμμίστηκε επί ευρωπαϊκού εδάφους από το «one man show» του αμερικανού προέδρου στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στη Χάγη με τον γ.γ. της Συμμαχίας Μαρκ Ρούτε να υποβιβάζει ασμένως τον εαυτό στον ρόλο του γλοιώδους υποτακτικού.

Η νέα αυτή εποχή που έφερε ο Τραμπ σημαίνει ότι οι «δικοί του» άνθρωποι παίζουν μεγαλύτερο ρόλο από τους διπλωμάτες. Η Γκίλφοιλ που ανήκε στο στενό του επιτελείο υπήρξε αναμφίβολα «δικός του» άνθρωπος, επομένως η παρουσία της στην Ελλάδα έχει ενδιαφέρον από αυτή τη σκοπιά. Και αν κανείς βλέπει τα πράγματα ψυχρά, όπως συχνά απαιτείται στις διεθνείς σχέσεις, η διάσταση αυτή είναι πολύ πιο σημαντική από το αεράκι της ελαφρότητας που κινητοποιεί η αναμενόμενη άφιξή της στο επίπεδο της τηλεοπτικής υποκουλτούρας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News