Κυβέρνηση και αντιπολίτευση ομονόησαν σε κάτι κι έτσι η συνταγματική αναθεώρηση θα είναι μεν κουτσή και λειψή, αλλά δεν θα πάει στράφι. Θα αλλάξει, επιτέλους, το άρθρο 86, πίσω από το οποίο μπορούσαν να κρυφτούν οι λαδιάρηδες πολιτικοί, αφού προβλέπει σύντομη παραγραφή των ποινικών αδικημάτων τους. Και θα ήταν τραγικό να μη γίνει αυτό, όταν ακόμα και σήμερα αποκαλύπτονται, δια της ομολογίας, παλιές αμαρτίες (εδώ) των πολιτικών κομμάτων που κυβέρνησαν επί 40 χρόνια μετά την Μεταπολίτευση.

Κατά τα άλλα, το θέμα αιχμής που μονοπώλησε την αντιπαράθεση Τσίπρα-Μητσοτάκη, δηλαδή η αναθεώρηση του άρθρου 32, ώστε να μη διαλύεται η Βουλή και να μη γίνονται πρόωρες εκλογές εξαιτίας της αδυναμίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, είναι περί όνου σκιάς, έτσι όπως γίνεται η συζήτηση.

Τσίπρας και Μητσοτάκης έχουν το νου τους στην άνοιξη του 2020, όταν λήγει η θητεία του νυν Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο αρχηγός της ΝΔ θέλει ο Πρόεδρος να εκλέγεται, αφού θα έχουν εξαντληθεί όλες οι ψηφοφορίες, με απλή πλειοψηφία 151 ψήφων. Ο κ. Μητσοτάκης, προφανώς, έχει κατά νου αυτό που συνέβη το 2014, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε σε πτώση την κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου μη ψηφίζοντας κανέναν υποψήφιο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Παρά την βεβαιότητα που δείχνουν για «σαρωτικό» εκλογικό αποτέλεσμα, στη ΝΔ δεν φαίνεται να το πολυπιστεύουν. Υπολογίζουν πολύ το ενδεχόμενο να μην υπάρχει αυτοδυναμία και τότε ο ΣΥΡΙΖΑ να επιχειρήσει ξανά να κάνει αυτό που έκανε και το 2014.

Από την σκοπιά του ο κ. Τσίπρας προσπάθησε να σπείρει ανέμους στη ΝΔ, κατηγορώντας τον κ. Μητσοτάκη ότι δεν δεσμεύεται ότι θα συναινέσει στην επανεκλογή του σημερινού Προέδρου Προκόπη Παυλόπουλου, που προέρχεται από τις τάξεις της, επειδή έχει τάξει τη θέση σε κάποιο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, υπονοώντας, πρωτίστως, τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Πάντως, η σημερινή ηγεσία του ΚΙΝΑΛ έχει καταστήσει σαφές ότι δεν θα υποστηρίξει την επανεκλογή Παυλόπουλου.

Γιατί αυτή η συζήτηση είναι περί όνου σκιάς; Για τους εξής λόγους:

1. Το 2020 δεν(θα) είναι 2014. Τότε η κυβέρνηση Σαμαρά είχε εκμετρήσει το ζην(μεγάλη φθορά λόγω του δεύτερου Μνημονίου) και ο ΣΥΡΙΖΑ κάλπαζε προς την εξουσία. Το ήξεραν όλοι, στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Την άνοιξη του 2020 η(όποια) κυβέρνηση θα είναι φρέσκια(πέντε ή δέκα μηνών) και η φθορά της σε καμιά περίπτωση δεν θα είναι αντίστοιχη του 2014.

2. Η όποια αντιπολίτευση το 2020 δεν θα είναι σε θέση να αμφισβητήσει την κυβερνητική κυριαρχία, ακόμα κι αν δεν είναι αυτοδύναμη. Θα έχει ως πρώτο μέλημά της να ανασυγκροτηθεί και να αφήσει πίσω την νωπή ήττα της.

3. Η προσδοκία της «αριστερής παρένθεσης», την οποία είχε η ΝΔ ήδη από το 2015 για τον κυβερνώντα ΣΥΡΙΖΑ, έμεινε προσδοκία. Αν το 2020 η ΝΔ έχει σχηματίσει κυβέρνηση μετά από μεγάλη-όπως πιστεύει η ίδια- εκλογική νίκη, η θεωρία του ΣΥΡΙΖΑ για «δεξιά παρένθεση», θα αποδειχθεί ανεφάρμοστη.

Με απλά λόγια, το εκλογικό σώμα θα δώσει τη λύση είτε τον Μάιο είτε τον Οκτώβριο και οι όποιοι σχεδιασμοί για λίγους μήνες μετά είναι μόνο επί χάρτου. Ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει κανένα λόγο να φοβάται τον σκόπελο της προεδρικής εκλογής, αν η νίκη του είναι είτε απλώς μεγάλη (όπως του ΣΥΡΙΖΑ το 2014) είτε «σαρωτική», δηλαδή με αυτοδυναμία, όπως δηλώνει σε κάθε ευκαιρία. Αντίστοιχα, ο κ. Τσίπρας γνωρίζει καλά ότι αν το εκλογικό αποτέλεσμα είναι εις βάρος του ΣΥΡΙΖΑ, περίπου σαν ένα ανεστραμμένο 2015, τότε δεν θα ελέγχει τις εξελίξεις και δεν θα μπορεί να επαναλάβει αυτό που έκανε το 2014 με την προεδρική εκλογή. Τότε δεν θα έχει καμιά σημασία αν υποψήφιος θα είναι ο κ. Παυλόπουλος ή οποιοσδήποτε άλλος.

Επομένως, οι σημερινές επιδιώξεις Τσίπρα και Μητσοτάκη μπορεί να ανατραπούν αύριο από τους ψηφοφόρους. Να συμβεί, δηλαδή, αυτό που έχει πει πολύ παραστατικά ο αμερικανός πρωτοπυγμάχος Μάικ Τάισον για τους αντιπάλους του: «Ολοι έχουν κάποιο σχέδιο μέχρι να φάνε μια μπουνιά στη μούρη».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News