Κυκλοφορεί εδώ και λίγες μέρες στο Διαδίκτυο μια (όχι και τόσο) περίεργη είδηση, ότι σχεδιάζεται για τις 5 Ιουλίου επετειακή συγκέντρωση εορτασμού του ΟΧΙ στο περσινό δημοψήφισμα. Προς το παρόν η πρωτοβουλία δεν πείθει για τη σοβαρότητά της και η δυναμική της εμφανίζεται χαμηλή. Πιθανόν, αν τελικά πραγματοποιηθεί, η συγκέντρωση να είναι αναλόγου μεγέθους ή και μικρότερη από του #παραιτηθείτε, δίνοντας το έναυσμα για νέο γύρο σαρκαστικών memes και περιπαικτικών σχολίων, αυτή τη φορά στη «φιλελευθερόσφαιρα». 

Οι επόμενες μέρες θα δείξουν. Με αφορμή αυτό ωστόσο, και ανεξαρτήτως πώς τελικά θα εξελιχθούν τα πράγματα, μπορούν να γίνουν ορισμένες σκέψεις για το περσινό δημοψήφισμα και τα αποτελέσματα που συνεχίζει να παράγει.

Ο χρόνος εξαγγελίας δείχνει να μην είναι τελείως τυχαίος. Ερχεται ακριβώς μετά τη συγκέντρωση του #παραιτηθείτε και τη χιονοστιβάδα της χλεύης που την κάλυψε, ιδίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η στρατηγική της έντασης ξεδιπλώνεται και ήδη κάποια μέσα σπεύδουν να κάνουν λόγο για «αντίποινα» των λαϊκών δυνάμεων κατά των εύπορων μεσοστρωμάτων που διαδήλωσαν στο Σύνταγμα στις 15 Ιουνίου.

Η παραπάνω αντίστιξη έχει στοιχεία καρικατούρας και εξαπλουστεύει βάναυσα σύνθετες πραγματικότητες. Τα «στρατόπεδα» του ΝΑΙ και του ΟΧΙ είναι ετερόκλητα και κάθε άλλο παρά ομοιογενή – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έπαψαν να υπάρχουν ταξικές διαφορές και ταξικότητα της ψήφου στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό. Αυτό που μοιάζει βέβαιο είναι ότι ο Ιούλιος άφησε ως κληρονομιά μια παγιωμένη φαντασιακή παράσταση αντιμαχίας «πλούσιοι εναντίον φτωχών». Μια συγκρουσιακή τοπογραφία που πολύ δύσκολα θα ανατραπεί.

Η κυβέρνηση, παρά τη μνημονιακή στροφή και συστημοποίησή της, εξακολουθεί να αντλεί εμμέσως οφέλη από τη συνεχιζόμενη απαξίωση και αποστροφή προς τους «παλαιομνημονιακούς» αντιπάλους της. Το ευρύ κοινωνικό μέτωπο που στήριξε το ΟΧΙ τον περσινό Ιούλιο κριτικάρει με αυξανόμενη ένταση τα πεπραγμένα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, όμως δεν δείχνει διατεθειμένο να κουνήσει το δαχτυλάκι του για να τους αντικαταστήσει με κυβέρνηση των παλιών κομμάτων υπό τον Kυριάκο Μητσοτάκη.

Κινήσεις «πολιτών», όπως αυτή του #παραιτηθείτε, εξαγριώνουν πολλούς που αυτοτοποθετούνται στο ΟΧΙ διότι τους προσφέρουν έτοιμη στο πιάτο την εικόνα του ταξικού εχθρού, που προβάλλει πλέον μπροστά τους χειροπιαστός, με σάρκα και οστά. Είναι εκεί αυτοπροσώπως, χωρίς το πέπλο της αντιπροσώπευσης και της διαμεσολάβησης των πολιτικών του ταγών, που αμβλύνουν σε μεγάλο βαθμό τα αισθήματα εχθρότητας. Για αυτό και είχαμε προειδοποιήσει ότι η αντιπολίτευση οφείλει να είναι σκληρή αλλά θεσμική, χωρίς να σύρεται πίσω από κινήματα βάσης που προσωποποιούν με βίαιο τρόπο τις κοινωνικές και πολιτικές διαφορές, προκαλώντας την αντισυσπείρωση ενός αντιπάλου με πολύ ισχυρότερα λαϊκά ερείσματα.

Στη δημοκρατία το μέγεθος μετράει. Η σύγκριση των δύο περσινών ταυτόχρονων συγκεντρώσεων ΝΑΙ και ΟΧΙ στην Αθήνα είναι το έμβλημα της τωρινής εξουσίας και το βασικότερο εργαλείο με το οποίο ασκεί πολιτική

Δυστυχώς σημαντικό τμήμα των πεφωτισμένων «μεταρρυθμιστών», της ιδεολογικής αιχμής που παρά την ολιγανθρωπία της ηγεμονεύει στο μέτωπο του ΝΑΙ, έχει εγκλωβιστεί σε μια αυτοδικαιωτική αφήγηση, σε μια λογική ρεβανσισμού που απαιτεί ανεδαφικά την πανηγυρική μετάνοια του αντιπάλου και επιζητεί όχι απλώς την πτώση του αλλά την τελετουργική του αποκαθήλωση και αποκάθαρση της δημόσιας ζωής από το μίασμα. Φωνές ρεαλιστικές και συντηρητικές, προερχόμενες από τα παλιά κόμματα, από εκείνες που μας αρέσει να ταυτίζουμε με το «σάπιο κομματικό κατεστημένο», έχουν επισημάνει το δονκιχωτισμό και την επικινδυνότητα της παραπάνω προσέγγισης.

Η παραισθησιογόνος επήρεια από το διονυσιακό όργιο του Ιουλίου διάρκεσε αρκετά ώστε να περάσουν ξώφαλτσα πολλές μειώσεις και προσβολές στη συνέχεια

Το βασικό πρόβλημα των διαδηλωτών της Τετάρτης (και της όποιας μελλοντικής «Τετάρτης») δεν είναι ότι ήταν «φλώροι» και αβρόποδες που μεγάλωσαν στα πούπουλα, όπως με περισσή χολή στοχοποιήθηκαν από τους αντιπάλους τους. Είναι ότι είναι λιγότεροι. Αυτοί και το μέτωπο του ΝΑΙ, το οποίο θέλουν να εκφράσουν, παραμένουν κοινωνική μειοψηφία. Όσο και να συσπειρωθούν, όσο καλή και φιλότιμη δουλειά και αν κάνουν, η αντισυσπείρωση του ΟΧΙ θα είναι μεγαλύτερη και θα πνίξει την προσπάθειά τους. Κάποιοι ψυχολογιοποιούν αυτή την αυταπόδεικτη αλήθεια, καταλογίζοντας δέος προς τον ΣΥΡΙΖΑ σε όποιον τολμά να επισημάνει το προφανές.

Ομως στη δημοκρατία το μέγεθος μετράει. Η σύγκριση των δύο περσινών ταυτόχρονων συγκεντρώσεων ΝΑΙ και ΟΧΙ στην Αθήνα είναι το έμβλημα της τωρινής εξουσίας και το βασικότερο εργαλείο με το οποίο ασκεί πολιτική. Αν στο Καλλιμάρμαρο είχε μαζευτεί ένα διόλου ευκαταφρόνητο πλήθος, ζωηρό και με αρκετή αυτοπεποίθηση, στο Σύνταγμα η εικόνα ήταν αποσβολωτική και ο ενθουσιασμός στα όρια του πολεμικού συναγερμού. Η εντολή αυτής της ωκεάνιας μάζας, στην πληρότητα και την οριακότητα των συναισθημάτων της, ήταν κυρίως αποφατική: «όχι στην Παλινόρθωση», «δεν θα επιτρέψουμε να ξανάρθουν οι παλιοί».

Βάσει αυτού του 61% υπερίσχυσε ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου που ακολούθησαν. Παρά τη διάψευση των ελπίδων για κάτι αορίστως «καλύτερο» και τη μνημονιακή συνθηκολόγηση, οι άνθρωποι σπανίως ξεχνούν πώς τους έκανες να αισθανθούν. Η παραισθησιογόνος επήρεια από το διονυσιακό όργιο του Ιουλίου διάρκεσε αρκετά ώστε να περάσουν ξώφαλτσα πολλές μειώσεις και προσβολές στη συνέχεια. Είναι ένα ευφορικό και αναλγητικό αίσθημα, ένα hype που ακόμα αντέχει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News