Η ιδέα μου καρφώθηκε καθώς διέσχιζα τους διαδρόμους του Jumbo ψάχνοντας για το παιχνίδι-παραγγελιά…Λες τα παιχνίδια να χαρακτηρίζουν εποχές; Να τις αντικατοπτρίζουν σατανικά; Λένε ότι τα παιδιά είναι σοφά και κυρίως υπακούουν στο ένστικτό τους περισσότερο από τους μεγάλους…Λες να υπάρχουν υπόγειες διαβολικές συνδέσεις; Για να δούμε!

Επί δικτατορίας θυμάμαι παίζαμε «Στρατιωτάκια ακούνητα αμίλητα αγέλαστα» και επίσης «Κουτσό». Ατελείωτες ώρες, παιδικές ώρες… Απ΄αυτές που έλεγες δεν περνάνε με τίποτα…Μετά ήρθε η μεταπολίτευση, με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στο άρμα. Όνειρα, μεγαλόπνοα σχέδια, η Βουλή να σφύζει ζωής, παρουσιών και διαλόγων…Τα παιδιά έπαιζαν με κούκλες που μιλούσαν…Γιαπωνέζικες, τεράστιες, πάταγες ένα κουμπί και ανοιγόκλειναν το στόμα τους και έλεγαν και έλεγαν και μεις χαζεύαμε το θαύμα…Ομιλούσες κούκλες και κούκλοι. Ο λαός «προβάριζε» ελευθερία, οι πρώτες κρατικοποιήσεις έκαναν την εμφάνισή τους…Και στον κόσμο των παιδιών εμφανίστηκε αργότερα το παιχνίδι «τάκα τάκα»!

Δύο μπάλες κρέμονταν από δύο σκοινιά συνδεδεμένες με έναν κρίκο. Τον πέρναγες στο δάκτυλο, το δείκτη συγκεκριμένα και ανεβοκατέβαζες τις μπάλες που χτυπιόνταν μεταξύ τους και στο μεγάλο φόρτε τις χτύπαγες και ανάποδα…Όλη η χώρα μικροί, μεγάλοι έπαιζαν τάκα-τάκα…Αργότερα, πολύ αργότερα θα διαπιστώναμε ότι το πολύ το τάκα-τάκα κάνει το παιδί μαλάκα…Ήρθε ο Παπανδρέου και ο σοσιαλισμός! Εκεί τα παιδιά σταμάτησαν τα ενεργητικά παιχνίδια και στήθηκαν μπροστά στην τηλεόραση…Το παιχνίδι παραδόθηκε κυρίως στα χέρια των μεγάλων που έπαιζαν τους σοσιαλιστές. Τρικούβερτο παιχνίδι με Πρόεδρο Δημοκρατίας το Σαρτζετάκη…Στα ράφια των παιχνιδομάγαζων έσκασε μύτη μια κούκλα «ο Αγκαλίτσας» με μάτια σαν αβγά μάτια…Γελάγαμε, γελάγαμε, γελάγαμε (έκτοτε) κυρίως με τα χάλια μας. Με απόλυτο κρεσέντο την εποχή του Χρηματιστηρίου…Δόξες γνώρισε το παιχνίδι «Εκατομμυριούχος» και η αναβίωση της Μονόπολης…Όλα τα αγοράζαμε και τα πουλούσαμε με άνεση και πούρα στο στόμα μέχρι που τινάξαμε την μπάνκα στον αέρα. Στα ρέστα μας ζήσαμε την Ολυμπιάδα! Και στα ράφια «ο Τόμας το Τρενάκι»…Σύσσωμοι ανεβήκαμε σε ένα τρένο και δώστου τσαφ-τσουφ και χαρές και πανηγύρια…

Έτρεχε το τρένο πάνω στις ράγες μέχρι που χάλασαν οι ράγες και εκτροχιάστηκε…Και μεις μεσ΄ στην καλή χαρά! Σπάνια τόση χαρά συνόδευσε τόσους τραυματίες στην ιστορία της ανθρωπότητας…Άφησε κουσούρια σε όλους αυτό το παιχνίδι! Μετά ανάλαβε ο Κώστας ο Καραμανλής ο νεότερος ο μουγκός. Και τα παιδιά λάτρεψαν τα «Gormiti»…Tόσα τέρατα! «Βρε παιδί μου δε φοβάσαι;» Ρώταγα τον Κωστάκη. Αυτά είναι τέρατα! «Όχι μαμά είναι φιλικά τέρατα» με αποστόμωνε…Το είδα…Όπως πάντα αργότερα…Μαζί με το ΔΝΤ…

Προχθές ο Κώστας ήρθε με καινούργιο αίτημα «Δεν είναι ακριβό μαμά»…Έφτασαν και τα παιδιά να σκέφτονται οικονομικά… «Θέλω ένα παιχνίδι που το λένε Πριτς Πρατς». Έψαξα στα ράφια του Jumpo…To βρήκα! Ένα πλαστικό ποτήρι με ένα πράγμα σαν πλαστελίνη μέσα, που βάζεις τη μπουνιά σου και το πατάς σαν να το ζυμώνεις και εκείνο κάνει ήχο «πριτς πρατς» σαν….Πώς να το πω ευγενικά; Σαν να πέρδεις …Άντε μωρέ να το πω να συνεννοηθούμε…Σαν να κλάνει κάποιος. Ενώ το παρέδιδα στο ταμείο τριβέλιζε το μυαλό μου μια σχετική ερώτηση «Κλάνει ο πεθαμένος;»… Kαι αναρωτήθηκα…Νάναι το παιχνίδι τυχαίο;…Στην εποχή μας!…Δεν νομίζω…Τα παιδιά είναι σοφά και λειτουργούν με το ένστικτο πιο πολύ από τους μεγάλους… (μπορεί στο επόμενο στάδιο το πριτς πρατς να μεταφραστεί και σαν «χεστήκαμε και η βάρκα γέρνει»)

Υ.Γ Τελικά αν σκεφτεί κανείς ότι το παιχνίδι "τάκα τάκα" συνοδεύονταν την ίδια χρονική στιγμή και από το τραγούδι "Τάκα τακά τάκα τάκα τάκα τα" με το Τέρη Χρυσό…Και κρίνοντας εκ του αποτελέσματος όσων το έπαιζαν στα νειάτα τους… (Μια ολόκληρη χώρα!)…Δεν ήταν και τόσο αθώο τελικά.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News