«Ένα μπαομπάμπ, αν αργήσεις να το πολεμήσεις τότε δε θα μπορέσεις ποτέ πια να το ξεφορτωθείς. Γεμίζει τον πλανήτη πέρα για πέρα. Τον τρυπανίζει με τις ρίζες του. Κι αν ο πλανήτης είναι πολύ μικρός, κι είναι πάρα πολλά το μπαομπάμπ τότε τον σκίζουνε και τον κάνουνε κομμάτια».
Μικρός Πρίγκιπας, του Σαιντ Εξυπερύ, μετάφραση Στρατής Τσίρκας.

Στη δική μας μικρή γωνιά του πλανήτη τα «μπαομπάμπ» μοιάζουν να έχουν ριζώσει για τα καλά, σε κάθε σκοτεινή και φωτεινή χαραγματιά. Ρατσισμός, ξενοφοβία, βία, τρομολαγνεία, ομοφοβία, αντισημιτισμός – διαθέτουμε όλα τα είδη. Και εμείς δυστυχώς δεν είχαμε ποτέ την πειθαρχία του μικρού πρίγκιπα που κάθε πρωί ξύπναγε και συγύριζε τον πλανήτη του, ξεριζώνοντας τα βλαβερά ζιζάνια. Πολιτικοί και πολίτες, μικροί και μεγάλοι, τα αφήσαμε να ανθίσουν γύρω μας και οργισμένοι όπως είμαστε και ήμασταν δε φαίνεται να αντιλαμβανόμαστε τις επιπτώσεις των «μπαομπάμπ» γύρω μας. Δεν πήραμε ποτέ στα σοβαρά την προειδοποίηση των παραμυθένιων ηρώων της παιδικής μας ηλικίας ή μάλλον την ξεχάσαμε.

«Μπορεί κάποτε να μη βλάφτει αν αναβάλεις τη δουλειά σου για αργότερα. Όταν όμως πρόκειται για μπαομπάμπ, αυτό είναι πάντα καταστροφή», μας είχε πει ο μικρός πρίγκιπας. 

Εμείς όμως συνεχίζουμε να αναβάλλουμε τη δουλειά που έπρεπε να είχαμε κάνει όχι απλά πριν μήνες, αλλά πριν από δεκαετίες ολόκληρες. Και έχουμε καταλήξει ο μικρός μας πλανήτης να κατασπαράζεται από τα βλαβερά αυτά ζιζάνια, που από αόρατοι σπόροι έχουν γίνει πια μεγάλο δέντρα που έχουν θεριέψει. Έχουμε όμως γεμίσει και από πολιτικούς-καρικατούρες, σαν αυτούς που γνώρισε στα ταξίδια του ο μικρός πρίγκιπας, καθώς περιδιάβαινε τους διπλανούς πλανήτες του. Έχουμε εν αφθονία γέρους βασιλιάδες που αναζητούν τους ανύπαρκτους πλέον υποτακτικούς τους και που θεωρούν τους πάντες υπηκόους τους. Μας περισσεύουν οι «ματαιόδοξοι» που το μόνο που θέλουν είναι να τους θαυμάζουμε και να τους χειροκροτάμε και «δεν ακούν τίποτα, παρά μόνο τους επαίνους». Έχουμε γεμίσει από «μπεκρήδες» που πίνουν από ντροπή γιατί ντρέπονται επειδή πίνουν, αλλά και από «επιχειρηματίες» που πιστεύουν ότι τους ανήκουν δικαιωματικά όλα τα αστέρια του ουρανού, χωρίς να έχουν να δώσουν τίποτα πίσω σε αντάλλαγμα. Το μόνο ίσως είδος που έχει εκλείψει είναι οι «φαναρανάφτες» που πιστοί συνεχίζουν να κάνουν τη δουλειά τους ακόμη και αν έχει δυσκολέψει, ακόμη και αν πρέπει να ανάβουν και να σβήνουν την ίδια λάμπα κάθε λεπτό.

Ίσως αν επιστρέφαμε στα παραμύθια της παιδικής μας ηλικίας θα μπρούσαμε να σταματήσουμε να κοιτάμε τον κόσμο γύρω μας σαν εξωγήινοι, και ίσως να καταφέρναμε να ξαναβρούμε ή τουλάχιστον να ξαναδιεκδικήσουμε τη χαμένη μας αθωότητα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News