Ενας από τους υπέρτατους πάτους που έχει πιάσει η ελληνική τηλεόραση είναι όταν κάπου στα μέσα των ’00s, κατά τη διάρκεια του ριάλιτι τραγουδιού «Dream Show» του Alpha, ο Ηλίας Ψινάκης, ως μέλος της κριτικής επιτροπής, γυρνά και λέει σε μία ανυποψίαστη διαγωνιζόμενη που μόλις είχε τραγουδήσει: «Εχετε αδυνατίσει, ή μήπως έχω καιρό να γ@μ@σ@;» Το ρώτησε με το γνωστό, μειλίχιο ύφος του και το υπαινικτικό χαμόγελό του. Η κοπέλα τα έχασε όπως όλοι. Εκανε μια παύση, ξεροκατάπιε και του απάντησε: «Εχω αδυνατίσει».

Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πόσο μεγάλη δύναμη, τηλεοπτική και όχι μόνο, έχει η δικτατορία του ακαταλόγιστου. Τα χρόνια πέρασαν και ο Ψινάκης από μάνατζερ έφτασε να γίνει δήμαρχος Μαραθώνα. Η σοουμπίζ όμως δεν τον ξεχνά ποτέ. Ειδικά όταν θέλει να κάνει νούμερα και τώρα πλέον, στην εποχή των social media, να κάνει views.

Και κάπως έτσι, φτάνουμε στο κρεσέντο βωμολοχιών και επίδειξης εξουσίας κατά τη διάρκεια της απονομής των μουσικών βραβείων Mad. Ο Ψινάκης κλήθηκε επί σκηνής προκειμένου να απονείμει ένα βραβείο στον Κωνσταντίνο Αργυρό και μόνο αυτό δεν έκανε. Προτίμησε να κάνει το σόου του από τις κερκίδες με ένα μικρόφωνο στο χέρι.

Εβριζε, έκανε φτηνό χαβαλέ και πάμφθηνο χιούμορ, άφηνε υπονοούμενα πάσης φύσεως για παρόντες και απόντες. Σαν τον εκκεντρικό θείο που τα ‘χει τσούξει, κάνει μαντάρα μια οικογενειακή γιορτή, σε ρεζιλεύει και δεν τολμάς να του αντιμιλήσεις για να μην πει κι άλλα τόσα. Πόσο όμως αρμόζει η ρήση «ασ’ τον τρελό στην τρέλα του» ή ένα σλόγκαν του τύπου «Ψινάκης είναι ό,τι θέλει κάνει» για έναν άνθρωπο που έχει εκλεγεί να εκπροσωπεί έναν ολόκληρο δήμο;

Ψάχνοντας να βρω πώς αντέδρασαν την επόμενη μέρα οι διάφοροι παρουσιαστές και πανελίστες, αυτό που είδα ήταν ακόμη πιο σοκαριστικό από την ίδια την εικόνα του χειμαρρώδους Ψινάκη – «χαριτωμένος /με το γνωστό του χιούμορ / έκλεψε την παράσταση / ο αιώνιος Ψινάκης», ήταν μερικοί μόνο από τους χαρακτηρισμούς για την αχαρακτήριστη συμπεριφορά του.

Συμβαίνει πολύ συχνά και μέσα στο μετρό: μπαίνει ξαφνικά κάποιος που έχει τα διαόλια του με κάτι. Στοχοποιεί κάποιον, συνήθως τον δύσμοιρο που κάθεται ή στέκεται απέναντί του. Και αρχίζει να τον στολίζει με ό,τι του κατέβει στο κεφάλι, λες και του σκότωσε τη μάνα.

Εκείνη την ώρα, όλος αυτός ο θόρυβος, όλη αυτή η άχρηστη παραφωνία ανεβάζει το αίμα όλων στο κεφάλι. Κανείς όμως δεν βρίσκεται να τον βάλει στη θέση του, να του πει να βγάλει τον σκασμό. Κάποιοι γελάνε, κάποιοι σχολιάζουν, κάποιοι άλλοι τραβάνε βιντεάκια για να τα ανεβάσουν στα social. Αλλά κανείς δεν κάνει κάτι. Δεν βγάζω τον εαυτό μου απέξω. Ούτε κι εγώ αντιδρώ. Προσεύχομαι να τελειώσει γρήγορα όλο αυτό το μπινελίκωμα και να συνεχίσουμε τις ζωές μας. Υποκύπτουμε όλοι μαζί, λες και είμαστε συνεννοημένοι, στην απόλυτη κυριαρχία του τσιφλικά, που ήρθε για να μας κάνει ό,τι γουστάρει, σαν να είμαστε οι κακόμοιροι, άβουλοι υποτελείς του.

Εχουν υπάρξει στιγμές που κι εγώ έχω γελάσει με κάποια έξυπνη ατάκα του Ψινάκη και που τον έχω βρει χαριτωμένο. Ομως από την έξυπνη ως την εξυπνακίστικη ατάκα υπάρχει τεράστια απόσταση. Και ο λεκτικός χείμαρρος δεν αργεί να γίνει οχετός και να παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του.

Πού ακριβώς νόμιζε ότι βρισκόταν ο κ. Ψινάκης; Στο Χόλιγουντ; Στο Studio 54; Στο Super Paradise της Μυκόνου; Οπου κι αν βρισκόταν, κάποιος έπρεπε να τον μαζέψει. Είναι κουλ; Είναι φαν; Είναι viral; Ο,τι κι αν είναι, κάποιος έπρεπε να τον μαζέψει.

Αντί γι’ αυτό όμως, όλοι υπέκυψαν στον μαραθώνιο μονόλογό του. Οσοι βρίσκονταν εκεί, το τραβούσαν σε βίντεο κι όσοι δεν ήταν, έκαναν like και share από το σπίτι. Το πιο αστείο απ’ όλα ξέρετε ποιο είναι; Οτι σε τακτά χρονικά διαστήματα, ο Ψινάκης απειλούσε ότι θα πει κι άλλα. «Αντε να μην ανοίξω το στόμα μου» απείλησε κάποια στιγμή. Φανταστείτε και να το άνοιγε δηλαδή! Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι δεν χρησιμοποιεί το μετρό, για να μην τον δούμε ξαφνικά μπροστά μας. Από μακριά και στο mute.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News