Τα τελευταία χρόνια και λόγω των γενικών συμβάντων παρατηρούμε μια γενικότερη τάση μιας πλειοψηφίας των Μέσων αλλά και των ιδιωτών, μέσω των blogs και μέσων μαζικής δικτύωσης, κατά του ρατσισμού, των διακρίσεων και πάσης φύσεως καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πολύ σωστό, ηθικό και θεμιτό ως εδώ. Αν και είναι ασαφές όσον αφορά την αίσθηση και την πεποίθηση αν η ελληνική κοινωνία είναι ρατσιστική ή ξενοφοβική. Οι όροι χρησιμοποιούνται χωρίς φειδώ και σκέψη με αποτέλεσμα να μην είμαστε αντικειμενικοί, αρκετές φορές, εάν αναφερόμαστε σε κάποιον ο οποίος δόλια και με επίγνωση είναι ρατσιστής ή απλά φοβάται το διαφορετικό ή το ξένο και δεν μπορεί να το διαχειριστεί. Αυτό είναι μια κουβέντα η οποία χρειάζεται σελίδες επιχειρημάτων και ανάλυσης αλλά δεν είναι της παρούσης.

Με αφορμή ένα σχόλιο -προσωπική μου άποψη και η οποία κατά τη γνώμη μου δεν έθιγε κανέναν- σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, δέχτηκα άμεση επίθεση από άλλον χρήστη και μάλιστα συνάδελφο από χώρα της Β. Ευρώπης, ο οποίος στο όνομα της ελευθερίας και της δημοκρατίας απαίτησε στην ουσία να διορθώσω την ανάρτησή μου απλά γιατί δεν συμφωνούσε με αυτήν. Σε απάντησή μου πως ο καθένας είναι ελεύθερος να έχει τη δική του άποψη σε θέματα που είναι ευαίσθητα, π.χ. μεταναστευτικό, πολιτική, θρησκεία κ.λπ., υπαναχώρησε  και απολογήθηκε μεν αλλά τόνισε πως άλλες γνώμες πέραν αυτής που αποδέχεται δεν είναι καλό να διαβάζονται από το ευρύ κοινό γιατί το αποπροσανατολίζουν(!). Η ανάρτηση κατέβηκε (το αρχικό μου ένστικτο να περιορίζομαι σε επαγγελματικές αναρτήσεις και μόνο βγήκε αληθές), αλλά ο προβληματισμός και ο περιορισμός του δικού μου δικαιώματος να υποστηρίζω την άποψή μου χτύπησε κόκκινο.

Τους τελευταίους μήνες πάρα πολλοί αναγνώστες και χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης σηκώνοντας το λάβαρο του αντιρατσιστή και του δημοκράτη επιτίθενται με ιδιαίτερα καυστικό τρόπο σε άρθρα ή γνώμες με τις οποίες δεν συμφωνούν. Και φυσικά δεν μιλάω για ρατσιστικά ή φασιστικά σχόλια ή άρθρα. Εκεί ισχύουν άλλοι κανόνες. Μιλάω για την ελευθερία να διατυπώσει κάποιος μια διαφορετική γνώμη, η οποία δεν θίγει κανέναν αλλά απλά διαφέρει.

Κάνοντας την έρευνά μου πάνω σε αυτό καθότι με προβληματίζει ιδιαίτερα το πόσο δημοκράτης είναι αυτός που κόπτεται και διατυμπανίζει πως αυτός και μόνο είναι δημοκράτης, καθώς και πόσο αυθεντία είναι αυτός που αυτο-ανακηρύσσεται αυθεντία, παρατήρησα πως αυτού του είδους οι επιθέσεις αφορούν τα πάντα.

Από το πόσο συμφωνεί κάποιος για την κριτική ενός δίσκου ή μιας ταινίας, μέχρι το πόσο ευχαριστεί κάποιον να τρώει στο τάδε εστιατόριο ή να διαβάζει τη δείνα εφημερίδα. Υπάρχουν κριτικοί αλλά και αναγνώστες οι οποίοι «απαγορεύουν» σε καλλιτέχνες να τραγουδούν συνθέτες που δεν εγκρίνουν, ή μέμφονται όποιον π.χ. τρώει πατέ χήνας αντί για σουβλάκια ή όποιον ψηφίζει τον Α αντί τον Β, για ένα και μόνο λόγο: το δικό του πλαίσιο και ο ορισμός της αισθητικής δεν αποδέχονται τίποτε το διαφορετικό και κυρίως αυτό που ξεπερνά σε δύναμη, ήθος και αισθητική το δικό του πρότυπο-είδωλο. Εν έτει 2015 οι ορίζοντές μας κλείνουν και ο συντηρητισμός αλλάζει στρατόπεδο ωθώντας αυτούς που κόπτονταν για την ελευθερία απόψεων να καταλήγουν ασύδοτα επιθετικοί και συντηρητικοί. Εάν η άποψή μας διαφέρει από αυτό που είναι της μόδας, απαγορεύεται να την εκφράσουμε; Και ιδιαίτερα όταν δεν προσβάλλει ή δεν θίγει κανέναν και για κανέναν λόγο. Και πόσο ενοχλείται τελικά ένας δημοκρατικός και σεβόμενος τους συμπολίτες του άνθρωπος όταν «περί ορέξεως κολοκυθόπιτα»;

*Ο Παναγιώτης Τερζάκης είναι τραγουδιστής/εκπαιδευτής φωνής (MM Voice Coach).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News