Στη δέκατη δεκαετία της ζωής του πια, ο άγγλος ζωολόγος και ανθρωπολόγος Ντέσμοντ Μόρις συλλογάται για τις ημέρες που του απομένουν. Είναι, φυσικά, ανθρώπινο ο γέρος να σκέφτεται τον θάνατο – δηλαδή τον θάνατό του. Και γίνεται ακόμα πιο ανθρώπινο όταν ομολογεί ότι πλέον δεν θέλει να φροντίζει ζώα που θα ζήσουν περισσότερα χρόνια από όσα θα ζήσει εκείνος.

Ωστόσο στο γκαζόν του σπιτιού του μια χελώνα σέρνει το βάρος των 40 χρόνων της. Δεν είναι Κόνγκο βέβαια, αλλά και αυτή καλό ζωντανό είναι – σαν εκείνα που ο Μόρις φρόντισε μια ζωή ολόκληρη.

Ο Κόνγκο υπήρξε απλώς χιμπατζής, αλλά στα χέρια του Μόρις έμαθε να ζωγραφίζει. Ζωγράφισε 400 κομμάτια, παρακαλώ, ένα μάλιστα κατέληξε στο ατελιέ του Πικάσο, όπως λένε. «Ο Κόνγκο ήταν απίθανος» δηλώνει ο Μόρις στη La Repubblica. «Ηταν τέσσερις φορές πιο δυνατός από έναν εύρωστο άνδρα».

Ο άγγλος ζωολόγος έγραψε βιβλία που θεωρούνται κλασικά, όπως «Ο γυμνός πίθηκος» και «Ο ανθρώπινος ζωολογικός κήπος».

To θαύμα της εξέλιξής μας

«Η πόλη δεν είναι ζούγκλα τσιμέντου, αλλά ανθρώπινος ζωολογικός κήπος» έγραψε πριν από πενήντα τόσα χρόνια ο Μόρις, επιχειρηματολογώντας υπέρ «των μητροπόλεων οι οποίες είναι το αντίθετο των χωριών όπου έζησαν οι άνθρωποι επί χιλιετίες». Και είναι σαφής στην κρίση του: «Το γεγονός ότι οι πόλεις μας είναι λειτουργικές και δεν επικρατεί χάος αποτελεί θαύμα της εξέλιξης» λέει. «Κανένα άλλο ζώο δεν θα μπορούσε να προσαρμοστεί σε τέτοιον βαθμό».

Οι άνθρωποι καταλήξαμε σήμερα να ζούμε σε «μεγαφυλές, εντός των οποίων δεν γνωρίζουμε τον πλησίον μας, αλλά είμαστε συνδεδεμένοι με όλους – και στο άμεσο μέλλον θα μπορούμε να αλληλεπιδρούμε με ολογράμματα ανθρώπων που δεν θα βρίσκονται κοντά μας, αλλά θα προβάλλονται τρισδιάστατα στο δωμάτιό μας, και αυτό θα είναι ιστορική τομή».

Οι δάσκαλοί μας, τα ζώα

Την ίδια ώρα πρέπει να συνεχίσουμε να μαθαίνουμε από τα ζώα. «Τα ζώα καταφεύγουν στη βία εν εσχάτη ανάγκη. Οι συμπλοκές μεταξύ ζώων περιορίζονται σε κινήσεις εκφοβισμού και υποταγής. Ο πόλεμος είναι πάντα η χειρότερη λύση».

Ο ανθρωπολόγος εξηγεί και την ξενοφοβία: «Είμαστε ζώα φυλετικά και ενστικτωδώς προτιμάμε τα άτομα που βρίσκονται κοντά μας. Πρόκειται για φυσική παρόρμηση, η οποία, ωστόσο, μπορεί να ξεφύγει από τον έλεγχό μας. Η υπερβολική αφοσίωση στην οικογένεια μάς καθιστά επιθετικούς προς τους ξένους. Ο υπερβολικός πατριωτισμός οδηγεί κατευθείαν στη σύγκρουση με άλλους λαούς. Με λίγα λόγια, πρέπει να ελέγχουμε αυτήν τη φυσική τάση να βλέπουμε τους άλλους ως εν δυνάμει εχθρούς μας».

Ομως απορρίπτει την ιδέα ότι ο άνθρωπος πρέπει να φέρεται ισότιμα στο σύνολο των ειδών του ζωικού βασιλείου: «Είναι προφανές ότι δεν μπορούμε να συμπεριφερόμαστε ισότιμα στους αρουραίους, στα σκαθάρια και στα παράσιτα. Οι ψείρες και οι ψύλλοι θα θέλαμε να εξαφανιστούν».

Αποκαλύπτει, τέλος, ότι δεν υπήρξε ποτέ χορτοφάγος, υπενθυμίζοντας ότι το «ανθρώπινο είδος αναπτύχθηκε επειδή γίναμε κυνηγοί και μπορέσαμε να βελτιώσουμε τη διατροφή μας σε σχέση με τα άλλα ζώα – γεννιόμαστε και παραμένουμε παμφάγοι».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News