Η απόφαση για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες είναι «το στοίχημα ενός πολιτικού που δεν έχει ιδέες, επιλογές και ελπίδες ότι η κατάστασή του θα βελτιωθεί», συνοψίζει ο Ρόμπερτ Σρίμσλι των Financial Times, αναφερόμενος, φυσικά, στον Ρίσι Σούνακ, τον Συντηρητικό πρωθυπουργό της Βρετανίας.

Σε λίγες εβδομάδες κατά πάσα πιθανότητα (εκτός συγκλονιστικού απροόπτου) οι Εργατικοί θα επιστρέψουν (μετά από πολλά χρόνια) στην εξουσία, καθώς προηγούνται στις δημοσκοπήσεις με περισσότερες από 20 ποσοστιαίες μονάδες.

«Η είσοδος στην Ντάουνινγκ Στριτ του ηγέτη τους Κιρ Στάρμερ, ενός υπέρμαχου του ατλαντισμού και φίλου της Ευρώπης, θα μπορούσε να προσφέρει στη Βρετανία την ευκαιρία να γυρίσει σελίδα μετά από το μεγαλύτερο λάθος της στη μεταπολεμική περίοδο, την έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ενωση» γράφει ο Ενρίκο Φραντσεσκίνι της La Repubblica σε ανταπόκρισή του από τη Γηραιά Αλβιόνα.

Η εν λόγω εξέλιξη θα μπορούσε να αποτελέσει και «μια αχτίδα ελπίδας για την Ευρώπη, τη Δύση, τις φιλελεύθερες δημοκρατίες, σε μια χρονιά που σημαδεύεται από τις αυξανόμενες απειλές της Ρωσίας του Πούτιν, από τις προκλήσεις των αυταρχικών και των λαϊκιστών πολιτικών, από τους πολέμους στην Ουκρανία και τη Γάζα, από την πιθανή επιστροφή του Τραμπ στον Λευκό Οίκο», προσθέτει.

Ο Φραντσεσκίνι θυμίζει πως ο προκάτοχος του Κιρ Στάρμερ στην ηγεσία των Εργατικών, ο Τζέρεμι Κόρμπιν, ο επονομαζόμενος «κόκκινος», δεν έβλεπε με καλό μάτι ούτε το ΝΑΤΟ ούτε την Ευρωπαϊκή Ενωση. Ειδικά τη δεύτερη τη θεωρούσε λέσχη αρπακτικών καπιταλιστών τραπεζιτών που εκμεταλλεύονται τον κόσμο, γεγονός που συνέβαλε επίσης στην επικράτηση των Brexiteers στο δημοψήφισμα του 2016.

Δεδομένου ότι ο Κόρμπιν δεν έκρυβε ότι δεν είχε ιδιαίτερη συμπάθεια ούτε στη μοναρχία ούτε στις ένοπλες δυνάμεις της Βρετανίας (όπου τα πατριωτικά αισθήματα είναι ισχυρά), το 2019 οι Εργατικοί υπέστησαν μια καταστροφική, μια οδυνηρή ήττα, τη χειρότερη από το 1935, ενώ στην εξουσία τελικά ανήλθε ο λαϊκιστής Μπόρις Τζόνσον. 

«Ο Στάρμερ είναι όλα όσα δεν ήταν ο Κόρμπιν: χωρίς να ανοίξει, τουλάχιστον προς το παρόν, τη διχαστική συζήτηση για το Brexit (αν και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η πλειοψηφία των οπαδών του αναγνωρίζει ότι ήταν λάθος) ο νυν ηγέτης των Εργατικών υπόσχεται να έρθει πιο κοντά στην ηπειρωτική Ευρώπη σε κάθε πιθανό τομέα, αρχίζοντας από την άμυνα», αναφέρει ο Ενρίκο Φραντσεσκίνι, κάνοντας λόγο για «κρίσιμη υποστήριξη» από μία πυρηνική δύναμη.

Οσο για το ΝΑΤΟ, ο Κιρ Στάρμερ θεωρεί ότι η διεύρυνση και η ενίσχυσή του δεν είναι αποτέλεσμα πολεμοχαρών διαθέσεων, όπως πίστευε ο ριζοσπαστικός Κόρμπιν, αλλά απάντηση στο αίτημα για προστασία από χώρες που αισθάνονται ότι απειλούνται από το Κρεμλίνο. 

Ο ηγέτης των Εργατικών και κατά πάσα πιθανότητα επόμενος πρωθυπουργός της Βρετανίας έχει τα ιδανικά προσόντα για να εργαστεί και υπέρ της ειρήνης στη Μέση Ανατολή: πέρα από την πείρα που απέκτησε ως δικηγόρος με ειδίκευση στα ανθρώπινα δικαιώματα (είναι προσωπικός φίλος της Αμάλ Κλούνεϊ) είναι επίσης παντρεμένος με μία εβραία αγγλίδα.

Ο Ενρίκο Φραντσεσκίνι (ο οποίος είναι μόνιμος κάτοικος Λονδίνου εδώ και χρόνια) κρίνει πως για όλους αυτούς τους λόγους, ένας Εργατικός, όπως ο Κιρ Στάρμερ, στη Ντάουνινγκ Στριτ, καταρχάς θα συμβάλει στην αποκατάσταση του δυναμισμού της Βρετανίας και της εμπιστοσύνης των πολιτών στη χώρα τους ενώ θα μπορούσε να μετατρέψει εκ νέου την πατρίδα του σε αυτό ήταν έως το Brexit: ο κρίκος μεταξύ των ΗΠΑ και της Ευρώπης.

Οι επικριτές του λένε ότι είναι ένας νέος Μπλερ, αλλά ο Στάρμερ κληρονομεί μια χώρα σε πολύ χειρότερη κατάσταση από εκείνη που παρέλαβε το Μπλερ το 1997: «διαφορετικές εποχές απαιτούν διαφορετικές απαντήσεις», σχολιάζει ο δημοσιογράφος της La Repubblica. Αλλοι υποστηρίζουν πως δεν είναι χαρισματικός, «αλλά μετά τους κλόουν που πέρασαν από την πόρτα της Ντάουνινγκ Στριτ, είναι καθησυχαστικό να σκεφτόμαστε ότι πρόκειται να εισέλθει ένας ενήλικας». 

Σε μια εκλογική αναμέτρηση οι εκπλήξεις, φυσικά, δεν αποκλείονται, ωστόσο στην προκειμένη περίπτωση, οι Τόρις παραπαίουν, λόγω της λιτότητας, αρχικά, που έπληξε τους Βρετανούς, λόγω της λαϊκιστικής μετατόπισης του Συντηρητικού Κόμματος, λόγω των παράνομων πάρτι του Μπόρις Τζόνσον κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Επιπλέον οι Εργατικοί έχουν αρχίσει να κερδίζουν έδαφος και στη Σκωτία, προπύργιό τους κατά το παρελθόν, σε βάρος των υποστηρικτών της ανεξαρτησίας (Σκωτικό Εθνικό Κόμμα). 

«Η βρετανική πολιτική κάνει κύκλους. Μετά από δεκαεπτά χρόνια Συντηρητικών κυβερνήσεων μεταξύ Μάργκαρετ Θάτσερ και Τζον Μέιτζορ, δεκατρία χρόνια Εργατικών κυβερνήσεων, μεταξύ Τόνι Μπλερ και Γκόρντον Μπράουν, άλλα δεκατέσσερα χρόνια Συντηρητικών κυβερνήσεων με πέντε διαφορετικούς πρωθυπουργούς, την 4η Ιουλίου θα μπορούσε να έρθει και πάλι η σειρά των προοδευτικών. Με έναν ηγέτη που φαίνεται να είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να αποκαταστήσει το κύρος του βρετανικού παράγοντα, καθιστώντας (τη Βρετανία) σύμβολο σοβαρότητας, σταθερότητας, πραγματισμού. Τα προβλήματα δεν θα εξαφανιστούν. Αλλά πρόκειται για κάτι που χρειάζεται πολύ ένας κόσμος αντιμέτωπος με τον Πούτιν, τον Σι και τον Χαμενεΐ», καταλήγει ο Ενρίκο Φραντσεσκίνι.