Λοιπόν, εμένα δεν με νοιάζουν τα κοσμοπολίτικα και τα comme il faut. Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω θα ήθελα να ξαναφάω τους κουραμπιέδες της μαμάς μου. Από 5, 6 χρόνων, πάντα, περί τα μέσα Δεκεμβρίου, η μαμά μου δημιουργούσε τα γλυκά των ημερών. Έφτιαχνε τη ζύμη σε 2 μεγάλες λεκάνες, απ’ αυτές που πλένουμε τα ρούχα, γεγονός ακατανόητο για τη μικρή μου ηλικία! Μα, σκεφτόμουνα, το αλεύρι και το λάδι εκεί που πλένουμε τα ρούχα; Κι αυτό το σιρόπι, τι το θέλουμε; Όλα τα θέλαμε. Και, σχεδόν, όλα τα τρώγαμε. Τέτοιες μέρες, η μυρωδιά του φούρνου την ώρα που ψήνονταν οι λιχουδιές στο πατρικό σπίτι, φτάνει πάντα στη μνήμη μου. Μαζί και η εικόνα της πασαλειμμένης με άχνη ζάχαρη, ζύμες και μέλια μαμά μου! Μετά, καθαριζόταν, ντυνόταν κι έφευγε για το θέατρο. Πήγαινε στη δουλειά. Όσο κι αν εκείνη προσπάθησε, η όψη και η γεύση του μελομακάρονου δεν έχουν μέχρι και τώρα καταφέρει να με συγκινήσουν. Καθόλου, σας λέω. Αλλά, οι κουραμπιέδες της; Αχ, οι κουραμπιέδες της! Με κολάζει ακόμα και η σκέψη τους μέσα στις άγιες μέρες!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News