Ηταν σχεδόν αδύνατον να πετύχει στον Παναθηναϊκό ο Γιάννης Αλαφούζος. Για πολλούς και διάφορους λόγους. Ο πρώτος είναι ότι δεν είχε ιδέα από μπάλα. Το ποδόσφαιρο είναι μία επιχείρηση εντελώς διαφορετική από τις άλλες, στις οποίες διαπρέπει. Ο Σωκράτης Κόκκαλης πλήρωσε πολλά για να μάθει. Μέχρι να βρει την άκρη, πριν από 20 χρόνια, ο Ολυμπιακός του είχε γίνει ανέκδοτο στα χείλη των αντιπάλων του. Ο Ιβάν Σαββίδης έχει ρίξει στον ΠΑΟΚ περί τα 90 εκατομμύρια ευρώ. Αλλά, εκτός από εκείνο το Κύπελλο του Βόλου, προκοπή δεν είδε.

Οι ουρανοκατέβατοι πρόεδροι μοιάζουν με μικρά παιδιά που βρήκαν καινούργιο παιχνίδι. Παθιάζονται με αυτό. Ασχολούνται μετά μανίας, προσπαθώντας να το μάθουν όσο πιο σύντομα γίνεται. Μόνο που, ο ενθουσιασμός θολώνει την κρίση τους. Τους κάνει βιαστικούς να κερδίσουν – και πολύ εύπιστους απέναντι στους αετονύχηδες που τους πλησιάζουν για να τους πουλήσουν τη μαγική φόρμουλα της επιτυχίας. Οι οποίοι (αετονύχηδες) συνήθως είναι εξωθεσμικοί.

Στην αρχή του μνημονιακού του κύκλου, πριν από πέντε χρόνια και κάτι, με τον Νίκο Νταμπίζα τεχνικό διευθυντή και τον Γιάννη Αναστασίου προπονητή, ο Παναθηναϊκός κατόρθωσε να παίξει καλή μπάλα, για πέντε μήνες, να κατακτήσει τον μοναδικό του τίτλο επί Αλαφούζου -ένα Κύπελλο Ελλάδας- και να μειώσει σημαντικά το χρέος του. Τα κατάφερε χάρη στην περικοπή του μπάτζετ, στις πωλήσεις παικτών (Καρνέζης, Μαυρίας, Καπίνο, Φιγκερόα, Φουρλάνος, Σο και, αργότερα, Καρέλης), από τις οποίες εισέπραξε σχεδόν 10 εκατ. ευρώ, αλλά και στην οικονομική ενίσχυση από τον μεγαλομέτοχο. Το 2014, το χρέος των σχεδόν 30 εκατομμυρίων είχε πέσει στα 15-17 εκατ. ευρώ, με προοπτική να μηδενιστεί.

Ο Αλαφούζος είχε βρει τον σωστό δρόμο, όμως γρήγορα παραστράτησε. Φαίνεται πως κάποιοι του φούσκωσαν τα μυαλά. Εδιωξε τον Νταμπίζα και έδωσε το σύνθημα για οικονομικές υπερβάσεις. Αυτό το μπρος – πίσω, το επανέλαβε δυο τρεις φορές. Το «σύνδρομο της γάτας», η ακατανόητη ασυνέπειά του στη διαχείριση της ΠΑΕ, καταδίκασε την ίδια του την προσπάθεια. Αναστασίου και φθηνοί παίκτες τη μία σεζόν, προπονητής που απαιτούσε σπατάλες (Στραματσόνι) και μετεγγραφές τύπου Εσιέν την άλλη. Αιματηρές περικοπές τον ένα μήνα, Κουρμπέλης με 600.000 ευρώ (η ακριβότερη μετεγγραφή της θητείας του μέχρι να έρθει ο Τσάβες) τον άλλον.

Η τελευταία στροφή προς την οικονομική εξυγίανση ανακοινώθηκε από τον ίδιο τον Αλαφούζο αμέσως μετά το φινάλε της περασμένης σεζόν: «Δεν θα εγκαταλείψω τον Παναθηναϊκό. Πιστεύω ότι το μοντέλο πάνω στο οποίο πρέπει να στηθεί η ομάδα, είναι να βγάλουμε νέα παιδιά από την ακαδημία μας, που θα παίξουν δίπλα στον Μπεργκ και τον Ζέκα…». Η δήλωση αυτή έγινε στις 31 Μαΐου. Στο τέλος Αυγούστου, ο Μπεργκ και ο Ζέκα είχαν πουληθεί (με ελάχιστο κέρδος), και ο Χατζηγιοβάνης ήταν ο μοναδικός από τους νέους που πάλευε για μια θέση στη 18άδα.

Το πιο… ωραίο είναι ότι ο Παναθηναϊκός, αφού «σκότωσε» τον Μπεργκ με πολύ λιγότερα χρήματα απ’ όσα είχε πάρει, κάποτε, για τον Χάρη Μαυρία, πήγε και αγόρασε τον πανάκριβο Τσάβες, με 2,6 εκατ. ευρώ και ετήσιες αποδοχές 600.000 ευρώ για τον ίδιο τον παίκτη. Γιατί; Διότι ο Αλαφούζος ήθελε να ικανοποιήσει τον Μαρίνο Ουζουνίδη – αυτόν με τον οποίο είχε συμφωνήσει να πορευτούν φτωχικά.

Κάπως έτσι προέκυψαν τα χρέη που ο ίδιος ο Αλαφούζος δημιούργησε. Αλλά, ο μεγάλος βραχνάς ήταν τα παλιά: οι σπατάλες της πολυμετοχικότητας – της εποχής που ο Γιάννης Βαρδινογιάννης τσακωνόταν με τον Βγενόπουλο, και ο Πατέρας σκορπούσε εκατομμύρια. Τα χρέη προς τον Σισέ, τον Ζιλμπέρτο Σίλβα, τον Καραγκούνη… Ο Καραγκούνης δεν έχει εξοφληθεί ακόμα, αν και αποχώρησε από τον σύλλογο το 2012. Τα περισσότερα από τα 42 εκατ. ευρώ που ο μεγαλομέτοχος -λέει ότι- έβαλε στον Παναθηναϊκό από την τσέπη του, σε κάτι περισσότερο από πέντε χρόνια, πλήρωσαν κάτι τέτοια «κερατιάτικα». Τα εκταμίευε στο τέλος κάθε σεζόν, για να καλύψουν «μαύρες τρύπες» των προηγούμενων. Στην πραγματικότητα, τα λεφτά αυτά δεν τα επένδυσε στην ομάδα, αλλά τα πέταξε σε ένα βαρέλι χωρίς πάτο (με εξαίρεση όσα δαπανήθηκαν για το «Καλαφάτης» και τον καλωπισμό της Λεωφόρου, που έπιασαν τόπο).

Περισσότερο από τα δεκάδες εκατομμύρια που ξόδεψε χωρίς αντίκρυσμα (ένα Πρωτάθλημα), τον απογοήτευσε η -ομολογημένη από τον ίδιο- ήττα του στη μάχη κατά της διαφθοράς στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Πίστεψε στον Κοντονή, στη «Συμμαχία των τριών», στην εξυγίανση. Πολέμησε με «όπλο» τα ΜΜΕ του, τα οποία επί χρόνια κατήγγειλαν, αποκάλυψαν και κίνησαν τους μηχανισμούς του Κράτους και της Δικαιοσύνης, όμως συνειδητοποίησε πως όλες του οι προσπάθειες για κάθαρση πήγαν χαμένες. Κανένας δεν μπήκε φυλακή. Και, σαν να μην έφτανε αυτό, ένα ωραίο απόγευμα στην Τούμπα είδε τον αλήστου μνήμης διαιτητή Κύζα να «σφάζει» τον Παναθηναϊκό, σε ένα ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ του (συμμάχου του) Σαββίδη. Ηταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Δεν αντέχει άλλο. Δικαίωμά του. Εχει, ήδη, καταβάλει πολύ περισσότερα χρήματα απ’ όσα είχε υποσχεθεί τότε που ανέλαβε την ευθύνη της ΠΑΕ Παναθηναϊκός – κανένας δεν μπορεί να απαιτεί να ξοδέψει κι άλλα. Αλλωστε, υπάρχουν χρέη που θα τον καταδιώκουν και ως φυσικό πρόσωπο, για το χρονικό διάστημα μέχρι τον περασμένο Απρίλιο (που παραχώρησε την προεδρία στον Μάνο Μαυροκουκουλάκη). Αλλά η ηθική του υποχρέωση, να κρατήσει την ομάδα σε ασφαλή λειτουργία μέχρι τη μέρα που θα την παραδώσει στον επόμενο, είναι αυτονόητη. Επειδή, συν τοις άλλοις, αυτό το καλοκαίρι αγόρασε μία πλειάδα ακριβών ποδοσφαιριστών, ενώ γνώριζε την οικονομική της κατάσταση. Μόνον εκείνος. Ολοι οι υπόλοιποι έμαθαν ότι η ΠΑΕ βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού από τον έλεγχο του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, με αφορμή την πρωτοβουλία του για το PAO Foundation.

Ο Αλαφούζος δεν μπορεί να ζήσει με τις τύψεις της Γ’ Εθνικής. Εάν μπορούσε, θα είχε αφήσει την εταιρεία να χρεοκοπήσει εδώ και πολύ καιρό. Πάνε εννέα μήνες από τότε που άρχισε να λέει, δεξιά κι αριστερά, ότι επιθυμεί να αποχωρήσει από τον Παναθηναϊκό. Ο αυτο-υποβιβασμός της ομάδας είναι μία λύση που και εκείνος δεν επιθυμεί. Υπάρχουν άλλες; Να πάρει τις μετοχές ο Ερασιτέχνης, δεν γίνεται. Εχει διοίκηση Πρωτοδικείου. Να τις πάρει ένας εύπορος φίλος του Παναθηναϊκού, δύσκολο. Εάν υπήρχε ενδιαφερόμενος, στα έξι χρόνια που ο σύλλογος ταλαιπωρείται θα είχε φανεί. Να επιστρέψουν οι Βαρδινογιάννηδες, αποκλείεται. Ποτέ δεν ξέχασαν πώς εκδιώχθηκαν: με συλλαλητήρια, ύβρεις και χυδαιότητες για την οικογένεια. Επομένως;

Εάν δεν επανακάμψει η κουβέντα για το PAO Foundation, ή για οποιασδήποτε μορφής χρηματοδότηση από τους οπαδούς του, ο Παναθηναϊκός θα μπορεί να ελπίζει μόνο σε ένα «θαύμα»: στην εμφάνιση κάποιου άραβα ή κινέζου Κροίσου. Διότι, ακόμη κι αν ο Αλαφούζος «μείνει μέχρι να φύγει», στο εξής δεν πρόκειται να κάνει για την ΠΑΕ τίποτα παραπάνω απ’ όσα πρέπει για να τη βρει, ο επόμενος, ζωντανή.

Μοιάζει με φάρσα: ο Αλαφούζος ανέλαβε την ΠΑΕ Παναθηναϊκός με χρέος 28 εκατ. ευρώ και, έπειτα από σχεδόν έξι μνημονιακά χρόνια, θα την παραδώσει με «μαύρη τρύπα» 47 εκατ. ευρώ. Χωρίς να υπολογίζεται το εφετινό έλλειμμα. Είναι φανερό, ότι κάτι δεν πήγε καλά…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News