Σύμφωνα με μία μυστική παράδοση, όταν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης μπαίνει στο «Βελλίδειο», κατευθύνεται αμέσως στην τουαλέτα. Εκεί, μέσα σε ένα καζανάκι, βρίσκει την τελευταία ομιλία που έκανε ο προκάτοχός του πριν γίνει Πρωθυπουργός. Βγάζει το μολύβι του, αλλάζει μερικά πράγματα και τη διαβάζει ως έχει στους πρόθυμους χειροκροτητές.

Ο Μητσοτάκης δεν το έκανε αυτό. Δεν αναφέρθηκε καν στον Πρωθυπουργό, κάτι που, νομίζω, δεν έχει προηγούμενο. Συνήθως οι αρχηγοί της αντιπολίτευσης ανεβαίνουν στη ΔΕΘ για να πουν ότι είναι πιο γενναιόδωροι από αυτόν που είναι στο Μαξίμου. Τώρα, όμως, έχουμε πληρώσει ένα κατοστάρικο, σε δισεκατομμύρια, για να αγοράσουμε αλήθεια και να μάθουμε ότι αυτό δεν ισχύει. Αυτή η συνθήκη έκανε την ομιλία του Μητσοτάκη κάπως πιο ενδιαφέρουσα από το αναμενόμενο.

Δεν έταξε θεαματικές παροχές. Και πώς να τις τάξει, άλλωστε; Σε αυτά τα πράγματα εδώ και χρόνια πιο αξιόπιστος είναι ο Τόμσεν, παρά ο εκάστοτε Πρωθυπουργός. Ας βάλουμε σε μικρό καλάθι τα περί μείωσης φορολογικών συντελεστών και ψαλιδίσματος του ΕΝΦΙΑ. Το πιθανότερο είναι να μην μπορέσει να τα ακουμπήσει αμέσως καθώς θα έχει προηγηθεί προεκλογική περίοδος και ενδεχομένως οι στόχοι να έχουν ξεφύγει.

Εν προκειμένω, το ενδιαφέρον της ομιλίας Μητσοτάκη δεν βρίσκεται στα μέτρα, αλλά στο πλαίσιο λειτουργίας της οικονομίας. Δεν αξιολογείται από τις παροχές, αλλά από την αίσθηση και τη διάθεση που εκπέμπει. Ηταν μία ομιλία που σχεδόν άφησε στην άκρη δημοσίους υπαλλήλους και συνταξιούχους και απευθύνθηκε στον ιδιωτικό τομέα, στην επιχειρηματικότητα, τέλος πάντων στη μεταρρυθμιστική δυναμική που χρειάζεται η οικονομία. Η ατάκα «μία κοινωνία χωρίς ανισότητες είναι αντίθετη στην ανθρώπινη φύση» έχει τα ρίσκα της, αλλά συμβολίζει και μία καλύτερη επαφή με την πραγματικότητα.

Τι θα θυμάμαι περισσότερο από αυτήν την ομιλία; Τα του Πανεπιστημίου. Την αξιολόγηση των ιδρυμάτων και την υπόσχεση για επανίδρυση της ΔΑΠ που «δεν θα ξανακολλήσει αφίσες, ούτε θα συμμετάσχει σε εκλογές που αφορούν λίγους». Τα σημείωσα επειδή η υλοποίηση τους δεν απαιτεί την έγκριση των δανειστών, ενώ αποτυπώνει ειλικρινή πρόθεση για μεταρρύθμιση και σύγκρουση.

Σημείωσα βέβαια και την αντίφαση ανάμεσα στο λόγο και στην αισθητική της εικόνας. Ο Μητσοτάκης έλεγε διάφορα περί σύγχρονης επιχειρηματικότητας, υπό την επένδυση χειροκροτημάτων του κομματικού κατεστημένου. Υπήρξαν δε στιγμές που, με την επιλογή των προσώπων, έλεγες ότι ο σκηνοθέτης τρολάρει τον ομιλητή. Την πιο σημαντική υπόσχεση, ο Μητσοτάκης, δεν πρέπει να τη δώσει στον λαό, αλλά στον εαυτό του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News