Οσο στον χώρο της Κεντροδεξιάς επιχειρείται η ανάπτυξη του αντι-μητσοτακικού μετώπου, στον χώρο της Κεντροαριστεράς παρατηρείται μία νευρικότητα, εν μέρει εξηγήσιμη. Είναι πολλές οι εκκρεμότητες άλλωστε, αφού αναμένονται εδώ και καιρό οι ανακοινώσεις των νέων κομμάτων του Αλέξη Τσίπρα και της Ιωάννας Καρυστιανού, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΕΑΡ αναζητούν σωσίβια ή/και αλεξίπτωτα.

Την ίδια στιγμή το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί για μία ακόμη φορά να επινοήσει μία πολιτική ταυτότητα που θα του διασφαλίσει κάτι κρίσιμο: τη δεύτερη θέση στις εκλογές. Αυτό είναι το υπαρξιακό ζητούμενο για το κόμμα και για τον Νίκο Ανδρουλάκη προσωπικά, καθώς η αναμενόμενη δημιουργία νέων σχηματισμών από Τσίπρα και Καρυστιανού θα μπορούσε να στείλει το ΠΑΣΟΚ ακόμη και στην τέταρτη θέση. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, τα λόγια θα είναι περιττά, η ζωή θα δώσει λύσεις σε όλα.

Αν δεν συμβεί όμως και το ΠΑΣΟΚ έρθει δεύτερο στις εκλογές, θα τεθούν τα σκληρά και θεμιτά διλήμματα, αν/εφόσον δεν θα έχει επιτευχθεί αυτοδυναμία.

Οι παραλλαγές σχετικά ρεαλιστικών σεναρίων είναι δύο: Η ΝΔ θα είναι πρώτη με ποσοστό που της εξασφαλίζει το μπόνους εδρών ή θα κερδίσει τις εκλογές με ποσοστό κάτω από 25% και δεν θα υπάρχει μπόνους.

Στην πρώτη περίπτωση είναι δεδομένο το πιεστικό ή και εκβιαστικό δίλημμα: θα σχηματίσει το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση με τη ΝΔ; Αν η απάντηση είναι όχι, οι πιέσεις (ακόμη και οι εσωτερικές) θα γίνουν ακόμη εντονότερες και οι πιθανότητες συσπείρωσης δυνάμεων γύρω από τη ΝΔ υπό τον φόβο της αναστάτωσης και της αβεβαιότητας είναι μεγάλες.

Στην δεύτερη περίπτωση, θα ξεσπάσει μία μεγάλη κρίση στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ θα κληθεί να απαντήσει στο αν θα συμμετάσχει σε μία κυβέρνηση των (τάχα) προοδευτικών δυνάμεων. Από μαθηματικής άποψης είναι κάτι πιθανό. Ποιες θα είναι οι προοδευτικές δυνάμεις; ΚΚΕ, (πιθανώς) κόμμα Τσίπρα, (πιθανώς) κόμμα Καρυστιανού, ενδεχομένως ΣΥΡΙΖΑ (αν δεν έχει απορροφηθεί από τον Τσίπρα), ίσως ΜεΡΑ25… Μήπως και η Πλεύση Ελευθερίας;

Ακόμη και αν σχηματιζόταν μία τέτοια κυβέρνηση, γίνεται αντιληπτό ότι θα ήταν για γέλια και για κλάματα. Υπό αυτήν την έννοια έχει πραγματικά ψυχαναλυτικό ενδιαφέρον να δει κάποιος τι εννοούν  όσοι μιλούν για τέτοιου είδους συνεργασίες.

Η ουσία παραμένει στο ότι το ΠΑΣΟΚ (πρέπει να) έχει έναν βασικό στόχο: να είναι δεύτερο στις εκλογές. Με άλλα λόγια, στρατηγική του προτεραιότητα είναι να κερδίσει τον Τσίπρα, την Καρυστιανού ή όποιον άλλον έχει σήμερα κάποιο κόμμα ή σκοπεύει να δημιουργήσει ένα και να κατεβεί στις εκλογές.

Αυτό είναι αρκετά σαφές, δεν έχει πολλές εκδοχές. Το θέμα είναι τι γίνεται στη συνέχεια.

Υπάρχουν εκείνες και εκείνοι που μιλούν καθαρά, όπως η Αννα Διαμαντοπούλου και άλλοι/άλλες που πελαγοδρομούν στην «δημιουργική ασάφεια», που θα ‘λεγε και ο Βαρουφάκης ή για δικούς τους λόγους επιμένουν στη συνεργασία με την Αριστερά, όπως ο Χάρης Δούκας.

Είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένο ότι αυτό θα εξελιχθεί σε κεντρικό ζήτημα εσωτερικής διαμάχης στο ΠΑΣΟΚ. Και επειδή είναι προδιαγεγραμμένο, οφείλουν όλοι στο κόμμα να έχουν κάνει την προετοιμασία τους.

Ετοιμη πάντως ως προς αυτά είναι η Αννα Διαμαντοπούλου, υπεύθυνη Στρατηγικού Σχεδιασμού του ΠΑΣΟΚ.

Σχολιάζοντας τις επιθέσεις του Τσίπρα κατά του κόμματός της από την Πάτρα, όπου παρουσίασε ξανά την «Ιθάκη» του, είπε το πρωί της Τετάρτης (17/12, ΣΚΑΪ): «Να επιτίθεται στο ΠΑΣΟΚ ένας άνθρωπος ο οποίος είχε επιλογή συνεργασίας και επέλεξε δύο φορές το πιο ακροδεξιό κόμμα στην Ελλάδα, ο οποίος έστειλε επιστολή στον Σολτς, ότι πρέπει να συνεργαστεί με τους δεξιούς στη Γερμανία και ο οποίος πήγε στην Πάτρα, που είναι πατρίδα του Γιώργου Παπανδρέου, τον οποίο αποκάλεσε Πινοσέτ, γερμανοτσολιά κ.λπ και να μιλάει για τη Δημοκρατική Παράταξη, νομίζω – τουλάχιστον στην Πάτρα – οι άνθρωποι του ΠΑΣΟΚ, πρέπει να είναι σε έξαλλη κατάσταση».

Είναι μία καλή πυξίδα για τη στρατηγική του ΠΑΣΟΚ αυτά τα λόγια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News