Αποτελεί η παραπάνω ισχύς το κρυφό ζητούμενο όσων έχουν ζήσει με ένα ατμοσφαιρικό MX-5; Νομίζω ναι. Σίγουρα το σκεπτικό δεν ήταν ποτέ για το ιαπωνικό roadster η απόλυτη δύναμη, ούτε η λογική της ευθείας. Για ένα ξεκάθαρα «momentum car», όπως εύστοχα το χαρακτηρίζουν οι αγγλοσάξωνες, ο στόχος ανέκαθεν ήταν η επικοινωνία με τον οδηγό, η ελαφρότης της κατασκευής, το fun λογικών ταχυτήτων, ίσως και το πόσα χιλιόμετρα, μαζί με μπόλικη φόρα (εξ ου και το «momentum»), μπορείς να κουβαλήσεις σε μια καμπή.

Το ΜX-5, λοιπόν, τα κλίκαρε τα παραπάνω «κουτάκια». Αλλά ναι, όντως, λίγη περισσότερη δύναμη θα ήταν ευπρόσδεκτη. Ή, ακόμα καλύτερα, ένα επιπλέον κύμα ροπής. Ισως να μην το θυμόμαστε οι περισσότεροι, όμως το δυνατότερο MX-5 που υπήρξε ποτέ είχε κάνει την εμφάνισή του πολύ μακριά από την ημεδαπή – μιλάμε πάντα για στοκ, «μαμά», έτσι όπως το γέννησε η Mazda.

Δεν ήταν άλλη από τη Mazda Αυστραλίας, το μακρινό 2002. Ηταν τότε που κυκλοφορούσε η δεύτερη γενιά αμαξώματος, το λεγόμενο NB. Και, όπως συνήθως συμβαίνει, ήταν ένα ειδικό τμήμα της εταιρείας που ασχολήθηκε μαζί του. Συγκεκριμένα, η Mazda συνεργάστηκε με τη γνωστή Prodrive και έκανε το μεγάλο άλμα: τη μετατροπή του ατμοσφαιρικού των 1,8 λίτρων σε ένα υπετροφοδοτούμενο μηχανικό σύνολο ικανό να αυξήσει την ιπποδύναμη σχεδόν στους 204 ίππους και, κυρίως, τη ροπή στα 280 Nm.

Το αυτοκίνητο δοκιμάστηκε, μαζί με όλη την αισιοδοξία ενός «διαφορετικού» MX-5, στον αγώνα Targa Tasmania, μια επίπονη διοργάνωση έξι ημερών, στους δύσκολους δρόμους της Αυστραλίας. Λέγεται πως συνοδευόταν από την οδηγία του επικεφαλής του εγχειρήματος προς τον οδηγό «να το οδηγήσει όσο πιο σκληρά γινόταν».

Το πρωτότυπο πέρασε με επιτυχία το τεστ, τερμάτισε στην 20ή θέση της γενικής κατάταξης και ο κύβος της μανατζερικής απόφασης είχε ριφθεί: μια νέα έκδοση, ονόματι SP, αριθμημένη και συλλεκτική (μόλις 100 αντίτυπα), έναντι 55.540 δολαρίων Αυστραλίας της εποχής – κάτι λιγότερο από 60.000 σημερινά ευρώ. Μόνο ασημί ή μαύρο. Και τέλος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News