«Η έκτρωση είναι δολοφονία».

Η παραπάνω φράση παίζει παντού τις τελευταίες δύο μέρες. Την είπε ο ηθοποιός Αρης Σερβετάλης στην κάμερα της πρωινής ψυχαγωγικής εκπομπής του Alpha. Και συνέχισε τον συλλογισμό του λέγοντας ότι είναι απροστάτευτα πλάσματα που προτιμάμε να τα σκοτώσουμε, ότι αυτό δεν τιμά τη θέση της γυναίκας και ότι είναι προτιμότερο να το κυοφορήσει και ύστερα ας το πετάξει ή ας το δώσει σε ορφανοτροφείο. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να κάνουν παιδιά, κατέληξε.

Πριν από μόλις λίγες ημέρες, ένας έλληνας ευρωβουλευτής ανακοίνωσε στο Ευρωκοινοβούλιο μια παρόμοιας φιλοσοφίας θέση: «Εάν πραγματικά επιθυμούμε την επιβίωση της Ευρώπης, πρέπει να προστατεύσουμε την αγέννητη ζωή, τη μητρότητα, την παραδοσιακή οικογένεια, καταβάλλοντας γενναίους πόρους σε γεννήσεις νέων Ευρωπαίων και, εν τέλει, να επαναφέρουμε τις αξίες στις οποίες στηρίχτηκε ο ευρωπαϊκός πολιτισμός».

Ο ευρωπαϊκός πολιτισμός μίλησε και για ατομικές ελευθερίες, βέβαια. Τις οποίες οι παραπάνω απόψεις μοιάζει να μη λαμβάνουν υπόψη τους. Είναι, ασφαλώς, αντιλήψεις που υιοθετεί η Εκκλησία και οι άνθρωποι που τάσσονται στο πλευρό της τις υιοθετούν με επίσης απόλυτο τρόπο. Είναι δικαίωμά τους να πιστεύουν ό,τι θέλουν. Το πρόβλημα είναι ότι αυτές οι θέσεις τρυπώνουν στον δημόσιο διάλογο ως πεδία προς συζήτηση. Και καταλαμβάνουν πολύ χώρο.

Ποια συζήτηση χωράει εδώ; Δεν υπάρχει τίποτα να αντιπαραθέσεις σε παράλογα αιτήματα που βλέπουν απροστάτευτα πλάσματα σε γονιμοποιημένα ωάρια, τα οποία κυοφορούν άνθρωποι που έχουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του σώματός τους. Ακόμα και αν θέσεις το ερώτημα τι πρέπει να κάνει μια γυναίκα αν η εγκυμοσύνη της είναι αποτέλεσμα βιασμού, είναι σίγουρο ότι αυτοί οι άνθρωποι θα βρουν μια απάντηση που ταιριάζει με την ακραία θέση τους προκειμένου να τη δικαιολογήσουν.

Το θέμα, όμως, είναι άλλο. Οτι οι θέσεις αυτές πέφτουν στο χωνευτήρι της επικαιρότητας φτάνοντας στην πρώτη γραμμή της και αποκτώντας έτσι βαρύτητα. Σαν να πρέπει να τις λάβουμε σοβαρά υπόψη και να τις συζητήσουμε. Μόνο να γελάσεις μπορείς ακούγοντας τέτοια πράγματα, γιατί προσβάλλουν τη λογική σου. Και όμως, έρχονται στην επιφάνεια και διεκδικούν την προσοχή της κοινής γνώμης. Και πολύ φοβάμαι, παρ’ όλη την καζούρα και την αρνητική αντίδραση που λαμβάνουν, πως η δημοτικότητα που αποκτούν τους δίνει αξία.

Ακόμα χειρότερο είναι το γεγονός ότι η συζήτηση, ειδικά όταν γίνεται στα τηλεοπτικά πάνελ, ξεκινάει με ένα «ναι μεν αλλά», το οποίο προσπαθεί να βάλει διπλωματία σε θέματα που δεν τη χωρούν. Και θέλει να τη βάλει γιατί φοβάται ότι αλλιώς θα πάει κόντρα στη θρησκευτική πίστη των τηλεθεατών, των οποίων δεν διανοείται να χάσει τη συμπάθεια.

Το συμπέρασμα που βγαίνει, όμως, δεν είναι ξεκάθαρο και μεταδίδει ένα επικίνδυνο μήνυμα στον αποδέκτη. Το μήνυμα ότι σε ένα κοσμικό κράτος, με θεμελιωμένα τα ατομικά δικαιώματα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, χωράει μια συζήτηση για το αν είναι ή όχι σωστό οι γυναίκες να επιλέγουν την άμβλωση. Δεν πρέπει να τίθεται καν ως ερώτημα, είναι κεκτημένη ελευθερία.

Οσο για τις αγέννητες ψυχές και τα απροστάτευτα πλάσματα που κυοφορούμε, η επιστήμη γελάει και μόνο που το ακούει. Η αλήθεια είναι, αν θες να ταχθείς με το μέρος της, στην πλευρά του κοσμικού κράτους με όλα τα δικαιώματα και τις ελευθερίες που σου παρέχει, θα γελάσεις και εσύ. Δεν θα μπεις καν σε διαδικασία συζήτησης, και αν μπεις θα είσαι απόλυτος. Γιατί όσοι πρεσβεύουν αυτή τη θρησκευτική κοσμοθεωρία είναι ένα σύμπαν ακατανόητο, που δεν χωράει στη λογική σου.

ΥΓ: Και μετά διαβάζεις τις ειδήσεις για το τρίχρονο παιδί που χαροπαλεύει εγκεφαλικά νεκρό στην Εντατική, αφού η μητέρα του και ο σύντροφός της το κακοποίησαν. Τα γεννημένα παιδιά πρέπει να προστατέψουμε. Αυτά κινδυνεύουν περισσότερο, αυτά είναι απροστάτευτα πλάσματα δίπλα σε γονείς που δεν έπρεπε να τα γεννήσουν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News