«Κάθε θαύμα, τρεις μέρες» έλεγαν παλιά, για το πόσο κρατάει η έκπληξή μας από κάτι σπουδαίο. Και κάθε τραύμα, επίσης. Εκτός από εκείνον που δέχτηκε το θανάσιμο πλήγμα και στα 34 χρόνια του πέθανε από την αρρώστια που εξαπλώνεται στη χώρα. Ιός, επιδημία ή καρκίνος;

Κακόηθες μελάνωμα. Μια κοινωνία κατακερματισμένη, στριμωγμένη στο καναβάτσο, απέναντι σ΄ ένα πολιτικό σύστημα που έκλεψε, τη διέψευσε και την εμπαίζει καθημερινά, αποδείχθηκε ότι έχει αδύναμο ανοσοποιητικό σύστημα. Και δεν είναι μια ίωση που θα περάσει, όπως πίστεψαν πολλοί. Αρχίζει να κάνει μετάσταση στα ζωτικά όργανα του κοινωνικού ιστού και η θεραπεία φαίνεται όλο και πιο σύνθετη. Κι ίσως κάποιοι να μην τη θέλουν τελικά…

Μα την ψήφισαν! Όσοι την ψήφισαν ασυνείδητα ή μη, έχουν τη δική τους ευθύνη, αφού ήδη μετράμε έναν νεκρό. Εκείνοι όμως που την άφησαν να νομιμοποιηθεί να ζητάει την ψήφο, έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη και τα πιο σκοτεινά κίνητρα. Σε τι θα βόλευε, άραγε, να βγει στη Βουλή ένα κόμμα που επαγγέλλεται τη βία σε κάθε μορφή, από λεκτική, μέχρι σωματική; Ένα κόμμα, απλό ακραίο μόρφωμα κάποτε, που δηλώνει ότι περιφρονεί την κοινοβουλευτική δημοκρατία, που μιλάει σαν νταβατζής, που χαστουκίζει γυναίκες σε πάνελ, που πηγαίνει στον Μελιγαλά για να κάνει σαματά, που κυκλοφορεί κι οπλοφορεί… που σκοτώνει, τελικά.

«Καταδικάζουμε… απ΄ όπου…»: Το ότι καταδικάζουν όλοι, δεν μας λέει τίποτα. Τα λόγια είναι εύκολα, οι πράξεις δύσκολες και οι σκέψεις και οι προθέσεις πολλές φορές ανεξιχνίαστες. Το ότι καταδικάζουν, επίσης, τη βία «απ΄ όπου κι αν προέρχεται», είναι ωραίο να το λέμε όταν η ζωή μας είναι ομαλή, δεν έχει διαταραχτεί τόσο πολύ. Τότε που μια φράση θυμωμένη του ενός προς τον άλλον, μπορεί να χαρακτηριστεί αβασάνιστα «λεκτική βία». Τότε που το αν θα πας βουνό ή θάλασσα, η επιμονή του ενός, μπορεί να βαφτιστεί, λίγο για πλάκα ή σαν παράπονο «φασιστική».
Μόνο που τώρα είναι αλλιώς.

«Εχουμε πόλεμο, μην το γελάς, μωρό μου» και πρέπει να είμαστε όσο γίνεται ακριβείς. Τώρα έχουμε λάτρεις του παρανοϊκού Χίτλερ που νοσταλγούν καθαρότητα φυλής, έχουμε τάγματα εφόδου που περπατούν ρυθμικά με στολές αλπινιστών, που λένε «κότες» παιδιά από τις φτωχογειτονιές που, από το πρώτο εκείνο «εγέρθητου» μέχρι σήμερα, λειτουργούν σαν ντοπαρισμένος στρατός. Με σημαία αντιμνημονιακή και με ταμπέλα αντισυστημική.

Μέσες-άκρες: Απέναντι σ΄ αυτήν την προελαύνουσα απειλή, κάποιοι νιώθουμε έξαλλοι αλλά ακινητοποιημένοι, άλλοι αδιάφοροι και αποστασιοποιημένοι και και δεν ξέρω πόσοι νιώθουν δικαιωμένοι. Το σίγουρο είναι ότι η θεωρία των δύο άκρων και της φαιοκόκκινης βίας, όσο έξυπνα και με επιχειρήματα κι αν δικαιολογείται, δεν κρύβει το πραγματικό αίτημα: αφήστε εμάς που δεν είμαστε των άκρων, να κάνουμε κουμάντο. Μέσες- άκρες, δηλαδή, αυτούς που για πρώτη φορά στην ιστορία της Ελλάδας τα κατάφεραν έτσι που να φέρουν στο επίκεντρο ως πολιτικό παίκτη, που δεν σέβεται και κανέναν κανόνα, μια μικρή και γραφική κάποτε φασιστική ομάδα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News