1074
| CreativeProtagon

Oι νεκροί ήρωες ενός ακήρυχτου πολέμου

Protagon Team Protagon Team 1 Φεβρουαρίου 2023, 14:59

Oι νεκροί ήρωες ενός ακήρυχτου πολέμου

Protagon Team Protagon Team 1 Φεβρουαρίου 2023, 14:59

Είναι πολλά τα εντυπωσιακά στοιχεία στο δυστύχημα με το Phantom, πέρα από το ίδιο το συμβάν που είναι έτσι κι αλλιώς εντυπωσιακό· ο θάνατος εμπεριέχει ανυπερθέτως και αυτό το στοιχείο, μας εντυπωσιάζει και μας αιφνιδιάζει κάθε φορά, λες και ανακαλύπτουμε σαν νέο τη θνητότητά μας.

Διαβάζεις, ας πούμε, ότι οι δύο πιλότοι μαζί με το αεροσκάφος τους προσέκρουσαν με ταχύτητα 800 χιλιομέτρων την ώρα στη θάλασσα, είναι κάπως αδιανόητο αυτό, οι συντριπτικά περισσότεροι από μας δεν θα κινηθούμε ποτέ στη ζωή μας ούτε με το ένα τρίτο αυτής της ταχύτητας σε αέρα, στεριά ή οποιαδήποτε άλλη γήινη ή εξωγήινη συνθήκη.

Διαβάζεις ότι οι πιλότοι δεν πρόλαβαν να βγάλουν ούτε «κιχ», να πατήσουν ένα κουμπί που θα τους έσωζε –ίσως– τη ζωή, σκέφτεσαι ότι είναι κάπως κινηματογραφικό να σε χωρίζει ένα ρημάδι κουμπί από τον θάνατο ή τη ζωή, είναι ακριβώς όλα αυτά τα «κινηματογραφικά» που κάνουν αυτούς τους ανθρώπους τόσο ξεχωριστούς, τη ζωή τους τόσο ζηλευτή, τον θάνατό τους τόσο ηρωικό, όλους εμάς να θέλουμε να ρουφήξουμε κάθε λεπτομέρεια και τελικά να τους κλάψουμε σαν ημίθεους, να τους ξεχωρίσουμε από όλους τους άλλους που πέθαναν με οποιονδήποτε τρόπο δίπλα μας ή λίγο πιο ’κεί στις 30 Ιανουαρίου 2023.

Ο μόλις 29 ετών υποσμηναγός Μάριος-Μιχαήλ Τουρούτσικας έχει ήδη περάσει στο πάνθεον των ηρώων της πολεμικής αεροπορίας μας, όλων εκείνων των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους στο κόκπιτ ενός μαχητικού αεροπλάνου. Στα F-4 Phantom μόνο έχουμε άλλους 19 νεκρούς από το 1977 που τα πήραμε.

Τα τελευταία 30 χρόνια η Πολεμική Αεροπορία έχει χάσει 126 στρατιωτικούς της εν ώρα καθήκοντος και το ίδιο διάστημα έχουν πέσει 82 αεροσκάφη για διάφορους λόγους.

Κανείς τους δεν σκοτώθηκε σε καιρό πολέμου, καθώς δεν υπήρξε πόλεμος στη χώρα.

Από όλους αυτούς, μόνο δύο έχασαν τη ζωή τους στο κοντινότερο πράγμα που έχουμε σε πόλεμο, εικονικές αερομαχίες με τουρκικά αεροσκάφη:

Το 1992 ο υποσμηναγός Νίκος Σιαλμάς σκοτώθηκε στον Αη Στράτη όταν το παλιό Μirage F-1 που χειριζόταν δεν άντεξε κατά την αναμέτρηση με τουρκικά F-16 και καρφώθηκε στη θάλασσα. Το 2006 ο σμηναγός Κώστας Ηλιάκης σκοτώθηκε στην Κάρπαθο όταν ένα τουρκικό F-16 καρφώθηκε στην καλύπτρα του αεροσκάφους του.

Οι υπόλοιποι έχασαν τη ζωή τους απλώς επειδή κάνουν ένα πολύ επικίνδυνο επάγγελμα. Ενα επάγγελμα που κάθε μέρα, κάθε στιγμή, σε σπρώχνει στα όριά σου και πέρα από αυτά και σε προετοιμάζει τελικά με κάθε τρόπο για την υπέρτατη πλήρωσή του: τον θάνατο.

«Αγάπη μου, φεύγω για τη δουλειά» (και ίσως δεν ξαναγυρίσω)

Ο κυβερνήτης του F-4 Phantom, ο 31 ετών Ευστάθιος Τσιτλακίδης, ο οποίος μέχρι την ώρα που γραφόταν αυτό το κείμενο δεν είχε γίνει ακόμη ένας νεκρός ήρωας και όλοι ελπίζαμε πέρα από κάθε λογική πλέον να μη γίνει κιόλας, ήταν αρραβωνιασμένος, διαβάζεις, και ετοιμαζόταν να παντρευτεί (ΣΣ. Δυστυχώς οι ελπίδες έσβησαν μετά το μεσημέρι της Τετάρτης – ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ).

Οι προσωπικές ιστορίες, οι μικρές λεπτομέρειες, τα λόγια του πατέρα, της μάνας, του κολλητού, τα δάκρυα της αρραβωνιαστικιάς, πασπαλίζουν με γερές δόσεις συναισθήματος τους νεαρούς μας ήρωες. Μας θυμίζουν ότι ήταν κι αυτοί άνθρωποι και κάνουν σχεδόν γκροτέσκα τη συνειδητοποίηση ότι αυτός ο συγκεκριμένος έφυγε από ένα σπίτι το ίδιο πρωί, φίλησε μια γυναίκα, ήπιε καφέ από ένα φλιτζάνι, ίσως αυτό να είχε και μια καρδιά επάνω, να του το είχε κάνει δώρο η κοπέλα του όταν τα πρωτοφτιάξανε, πήρε τα κλειδιά του από το τραπεζάκι δίπλα στην είσοδο, έδεσε τα κορδόνια του και φώναξε «φεύγω για τη δουλειά, θα τα πούμε το απόγευμα».

Το απόγευμα που δεν ήρθε και δεν θα έρθει ποτέ. Σκέφτηκε, άραγε, κανείς από τους δύο τους ότι ίσως και να συνέβαινε αυτό;

Πώς είναι να αποχαιρετάς κάθε πρωί τον άνθρωπό σου και να μην ξέρεις αν θα γυρίσει ζωντανός στο σπίτι; Οχι επειδή μπορεί να τον πατήσει αυτοκίνητο, όπως τον καθέναν, ή να πάθει έμφραγμα, όπως ο καθένας, αλλά επειδή στη δουλειά που κάνει παίζει διαρκώς τη ζωή του κορόνα-γράμματα;

Τους περισσότερους ο θάνατος χρειάζεται να μας κυνηγήσει ή να μας τη στήσει κάπου. Αυτοί οι άνθρωποι παίζουν μαζί του στα ίσα, τον έχουν διαρκώς στην άκρη του ματιού τους, είτε στα 100 είτε στα 10.000 μέτρα πάνω από τη γη.

Πόσο ανακουφιστικά είναι άραγε τα στεφάνια, οι τιμές και οι δόξες, οι διθύραμβοι, κείμενα σαν αυτό εδώ, οι αναφορές με χρυσά γράμματα σε κάποια επιτύμβια στήλη; Πόσο «στομάχι» θέλει για να το αντέξεις αυτό; Τη διαρκή μάχη με τις πιθανότητες, τη γνώση ότι το επάγγελμα του αγαπημένου σου ανθρώπου είναι ο πόλεμος και πόλεμος σημαίνει πιθανότατα θάνατος, ακόμη και εν καιρώ ειρήνης;

Ναι, όλοι αυτοί οι άνθρωποι και οι οικείοι τους ξέρουν. Κανείς δεν πάει στα τυφλά να γίνει πιλότος στα μαχητικά, ούτε επειδή έβλεπε το «Top Gun» μικρός και ονειρεύεται ότι είναι ο Τομ Κρουζ και του ταιριάζουν τα Ray-Ban.

Ξέρουν, επειδή, ακόμη και αν δεν ήξεραν από πριν, έμαθαν στην εκπαίδευση τι είναι αυτό που πάνε να κάνουν, τρώγοντας τα G με το κουτάλι, φτύνοντας αίμα για να πετάξουν πιο χαμηλά, πιο επικίνδυνα, πιο γρήγορα, χάνοντας συχνά οι ίδιοι την αίσθηση της λεπτής γραμμής που χωρίζει την ασφάλεια από το ανέφικτο. Ξέρουν επειδή το έχουν δει να συμβαίνει σε συναδέλφους τους. Επειδή ζουν σε μια χώρα που βρίσκεται διαρκώς στο τεντωμένο σχοινί ανάμεσα στην ειρήνη και τον πόλεμο, μια χώρα στην οποία τα μαχητικά είναι σε διαρκή ετοιμότητα, οι πιλότοι τους το ίδιο, οι ώρες στον αέρα ατελείωτες, οι πτήσεις ρουτίνας καταλήγουν συχνά σε αερομαχίες και το μόνο που τους χωρίζει από την πραγματική μάχη είναι και πάλι ένα κουμπί, αυτό που εκτοξεύει έναν πύραυλο ή πυροβολεί τον απέναντι. Και έχει και ο απέναντι κουμπί, κάποια παρόμοια συνθήκη ζει κι αυτός, στο όριο διαρκώς να διατηρηθεί η ψυχραιμία ή να τεντώσουν τέρμα τα νεύρα και να σπάσουν.

Είναι ένας ακήρυχτος πόλεμος αυτή η συνθήκη

Σε αυτή τη συνθήκη ζουν και εργάζονται καθημερινά όλοι αυτοί οι άνθρωποι, φεύγουν από τα σπίτια τους για να πάνε στη δουλειά και η δουλειά μπορεί να εξελιχθεί σε μια ωραία και ήρεμη πτήση ή με ένα τουρκικό F-16 να τους σημαδεύει στον κρόταφο.

Ισως είναι και χειρότερο αυτό από έναν πραγματικό πόλεμο, αυτόν στον οποίον φεύγεις ξεκάθαρα σε μια αποστολή ζωής ή θανάτου, αποφασισμένος να κερδίσεις ή να πεθάνεις σαν αληθινός ήρωας. Που σκέφτεσαι εν τέλει ότι ο θάνατός σου έχει ένα σκοπό, ένα νόημα, κάτι πάλεψες με αυτόν.

Τούτο εδώ είναι μια φρικτή αιώρηση. Είναι κάτι μάταιοι θάνατοι, ανθρώπων που «πολέμησαν» για να μη γίνει πόλεμος. Που σκοτώθηκαν για να κρατηθεί ζωντανή η ισορροπία της ειρήνης. Είναι ήρωες χωρίς δόξα, θύματα μιας αμείλικτης στατιστικής, πεσόντες μιας γεωπολιτικής ιδιαιτερότητας.

Το ότι τα ήξεραν όλα αυτά από πριν, βέβαια, ίσως τους κάνει και λίγο περισσότερο ήρωες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News

Διαβάστε ακόμη...

Διαβάστε ακόμη...