Αν η ψυχολογία διακρίνει τα στάδια του πένθους, τότε μάλλον αυτά υπάρχουν και στο συλλογικό πένθος κι από αυτό δεν μπορείς να ξεφύγεις αυτές τις μέρες στο Λονδίνο. Οι λίγες στιγμές φθινοπωρινής λιακάδας δεν αλλάζουν όπως άλλοτε την περιρρέουσα διάθεση. Το Λονδίνο συνεχίζει να έχει τους ρυθμούς του, όμως δεν μπορείς να αγνοήσεις αυτό που συγχρόνως συμβαίνει.

Το έθνος, η αυτοκρατορία, η πολυπολιτισμικότητα, η βρετανικότητα πενθούν, ενώ η καθημερινότητα διακόπτεται με έκτακτες ρυθμίσεις στην κυκλοφορία και στις συγκοινωνίες που η πλειοψηφία υπομένει στωικά. Τα τρένα από την επαρχία γεμίζουν και μπαίνουν και έκτακτα βραδινά δρομολόγια λόγω ζήτησης. Μέχρι και η εβδομάδα μόδας στο Λονδίνο προσαρμόστηκε. Πολλοί οίκοι, θεώρησαν προτιμότερο να ακυρώσουν τις επιδείξεις τους ενώ οι μη απαραίτητες εκδηλώσεις και οι δεξιώσεις ματαιώθηκαν από τους διοργανωτές. Γνωστά καταστήματα στην Οξφορντ Στριτ έχουν μηνύματα για τον θάνατο της βασίλισσας στις βιτρίνες τους, μοιάζει σαν μια άλλη εποχή να επιβλήθηκε στο σήμερα. Αντιρρήσεις και συζητήσεις για το αν χρειάζονται όλα αυτά είναι εκτός κλίματος, εξάλλου σφοδροί πολέμιοι της μοναρχίας σπανίως επιζητούν να ζήσουν εδώ. Στο βραδινό ραδιόφωνο οι ακροατές παίρνουν για να πουν μια κουβέντα στον αέρα. Δεν σιγοβράζει αγανάκτηση στην κοινή γνώμη που δεν θα πληρώσει φόρους κληρονομιάς ο Κάρολος. Ενας προνοητικός  νόμος της Συντηρητικής κυβέρνησης Τζον Μέιτζορ του 1993 εξαιρεί από φόρους κληρονομιάς ένα βασιλιά όταν κληρονομεί άλλον βασιλιά .

Για τους τεθλιμμένους Βρετανούς που διανυκτέρευσαν μέσα στη βροχή, στην όχθη του Τάμεση, ένα χάρτινο, κίτρινο  βραχιόλι με αριθμό, περασμένο στον καρπό τους, φανερώνει πως εξασφάλισαν το προνόμιο να δουν από κοντά το φέρετρο της βασίλισσας. Χθες η αναμονή ήταν 12 ώρες, σήμερα 30.   

Αυτό που εμείς, θα λέγαμε «ύστατο χαίρε», για εκείνους που αγαπούσαν τη βασίλισσα σαν μαμά και γιαγιά είναι, πολύ πιο συναισθηματικά, ένα «hello» και το τελευταίο «goodbye». Καθώς το βρετανικό φλέγμα λόγω συνθηκών κάμπτεται, δεν αστειεύεσαι με το θάνατο της βασίλισσας τέτοιες ημέρες στο Λονδίνο. Κάνεις δεν σου επιβάλλει καμία σοβαρότητα, απλώς το γλυκόπικρο κλίμα δεν το σηκώνει.

Μαγαζιά, εταιρείες, παμπ, δεν θα υποχρεωθούν να κλείσουν τη Δευτέρα που κηρύχθηκε επίσημη αργία, ωστόσο αλυσίδες σούπερ μάρκετ, πολυκαταστήματα αλλά ακόμη και τα ΜακΝτόναλντς θα παραμείνουν κλειστά με δική τους απόφαση. Το ίδιο αναμένεται να κάνουν και μικρές επιχειρήσεις αποτίνοντας το δικό τους φόρο τιμής.

Οσο οι μέρες περνούν η αίσθηση πως το χρέος του λαού στην Ελισάβετ είναι τεράστιο και αδύνατο να ανταποδοθεί με τιμές, γίνεται κυρίαρχο. Οδοκαθαριστές επιφορτισμένοι με το έργο να καθαρίσουν ενδελεχώς το Λονδίνο πριν την κηδεία, δηλώνουν υπερήφανοι για την σκληρή δουλειά που χρειάζεται να κάνουν. Το θέμα δεν είναι η μοναρχία, η Δεξιά ή η Αριστερά, δεν πρόκειται για πολιτικό παιχνίδι, για προεκλογική φιέστα, δεν υπάρχει τίποτα πίσω από το εθνικό πένθος της Βρετανίας, πέρα από θλίψη και ευγνωμοσύνη που δύσκολα αντιλαμβάνεσαι αν έχεις μάθει να σκέφτεσαι αλλιώς.

Η δημόσια συζήτηση, περιστρέφεται από τη δική της βασιλεία, σαν να ήταν η Ελισάβετ μια ξεχωριστή βασιλική οικογένεια. Όταν τα φωτογραφικά αφιερώματα στη ζωή της σταματήσουν να παράγονται με ίδιους ρυθμούς, η συνέχεια θα αρχίσει να διαφαίνεται, αν και Κάρολος θα είναι πιθανότατα ένας «καλός» βασιλιάς που θα εκπληρώνει τα καθήκοντα του όπως εκπαιδεύτηκε όλη του τη ζωή. Δεν είναι πως οι Βρετανοί θα μείνουν ακυβέρνητοι αλλά το ότι η «αυτοκρατορία» θα χρειαστεί να βρει τι θα είναι αυτό που θα την ενώνει με τρόπο απλό και άμεσο. Και μέχρι να το καταφέρει θα βρεθεί αντιμέτωπη με ένα τραύμα. Οχι, δεν είναι υπερβολική η λέξη, όποιος κάνει βόλτα στο Λονδίνο σήμερα καταλαβαίνει τι εννοώ.     

Με τον τρόπο που η μοναρχία το επιβάλλει ο Κάρολος θα γίνει ένας καλός βασιλιάς

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News