Εδωσε το όνομά του στο σύνδρομο Ασπεργκερ. Θεωρήθηκε πρωτεργάτης της παιδιατρικής και της παιδοψυχιατρικής. Και για αυτούς τους βασικούς λόγους, τα στοιχεία που ήρθαν στο φως για τη συνεργασία του με το ναζιστικό καθεστώς είναι κάτι παραπάνω από ανατριχιαστικά. Ο αυστριακός γιατρός Χανς Ασπεργκερ, σύμφωνα με μία νέα μελέτη του ιστορικού Χέργουιγκ Τσεκ, καθηγητή του Πανεπιστημίου Ιατρικής στη Βιέννη που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην επιστημονική επιθεώρηση Modecular Autism, διαδραμάτισε έναν πολύ σκοτεινό ρόλο την εποχή της κυριαρχίας του ναζισμού.

Ο Ασπεργκερ έχει μείνει στην Ιστορία ως πρωτοπόρος παιδίατρος και παιδοψυχίατρος, που συνέβαλε εντυπωσιακά στην αποκωδικοποίηση του συνδρόμου και του φάσματος του αυτισμού. Υστερα όμως από τη μελέτη του Τσεκ σε κρατικά αρχεία, συμπεριλαμβανομένων των αρχείων προσωπικού του Ασπεργκερ και των αρχείων ασθενών του, προκύπτει ότι επρόκειτο για έναν επικίνδυνο επιστήμονα, πολύ στενά συνδεδεμένο με τη ναζιστική ιδεολογία.

Οπως αναφέρεται και σε δημοσίευμα του Guardian,  ο Ασπεργκερ πολύ συχνά μεσολαβούσε ώστε να σταλούν παιδιά στην κλινική «Am Spiegelgrund» που λειτουργούσε ως κέντρο συγκέντρωσης για ανηλίκους  δεν πληρούσαν τα κριτήρια του ναζιστικού καθεστώτος ώστε να είναι «άξια ζωής».

Υπολογίζεται ότι σχεδόν 800 παιδιά έχασαν τη ζωή τους στη συγκεκριμένη κλινική από το 1940 ως το 1945, πολλά από τα οποία δολοφονήθηκαν στο πλαίσιο του προγράμματος ευθανασίας Τ4.

Και κάπως έτσι, το φως που έπεσε πάνω στις πρακτικές του Ασπεργκερ, ξεμπροστιάζει έναν γιατρό που διατεινόταν ότι είχε μια στοργική προσέγγιση απέναντι στους ασθενείς του.

Δεν ήταν λοιπόν η τόσο επίμονη έρευνα του Ασπεργκερ πάνω στον αυτισμό η ανάγκη ενός ευαίσθητου γιατρού να βοηθήσει παιδιά που αντιμετώπιζαν το συγκεκριμένο πρόβλημα, αλλά ένα σατανικό σχέδιο να τα «ξεσκεπάσει» και να τα οδηγήσει σαν πρόβατα στη σφαγή ενός ναζιστικού Καιάδα;

Μεταξύ των ανατριχιαστικών ευρημάτων του Τσεκ, είναι και η φωτογραφία ενός μικρού κοριτσιού, της Χέρτα Σράιμπερ, που έπασχε από εγκεφαλίτιδα και πέθανε από πνευμονία τρεις μήνες μετά την εισαγωγή της στην κλινική, την οποία είχε ζητήσει ο Ασπεργκερ. Ο ίδιος, φέρεται να ζήτησε τη μεταφορά του τρίχρονου κοριτσιού εκεί επειδή «θα ήταν ένα αφόρητο βάρος για τη μητέρα της».

Ο Ασπεργκερ έγραψε επίσης,  ότι ήταν μεγάλη ανάγκη «να ληφθούν περιοριστικά μέτρα» εναντίον ασθενών με ανίατες ή κληρονομικές ασθένειες, «ως μια αίσθηση μεγάλης ευθύνης προς τη γερμανική φυλή». Την εποχή που ο Ασπεργκερ μεσουρανούσε ως λαμπρό μυαλό της θεραπευτικής παιδαγωγικής, πολλοί εβραίοι συνάδελφοί του αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από τον ιατρικό στίβο.

Ο Τσεκ συνεχίζει με περισσότερα στοιχεία εναντίον του: «Σε περιπτώσεις παιδιών που είχαν κακοποιηθεί σεξουαλικά, ο Ασπεργκερ συχνά έριχνε την ευθύνη στα θύματα, ενώ παράλληλα αναπαρήγαγε αντισημιτικά στερεότυπα στις διαγνώσεις του».

Και ο ιστορικός καταλήγει λέγοντας ότι «παρά τον σκοτεινό ρόλο του, δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι η συνεισφορά του Ασπεργκερ στην έρευνα για τον αυτισμό αλλοιώθηκε από τον προβληματικό του ρόλο επί ναζιστικού καθεστώτος. Κατά συνέπειαν, μια ενδεχόμενη διαγραφή του όρου Ασπεργκερ από την ιατρική ορολογία δεν θα ήταν χρήσιμη. Πρέπει όμως να επανεξετάσουμε το παρελθόν και να αντλήσουμε διδάγματα από αυτό».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News