Ολα ξεκίνησαν από την κλοπή ενός ποδηλάτου. Ο μικρός Κάσιους, 12 χρονών τότε, αποφάσισε να βγει στο δρόμο για να βρει τον κλέφτη. Ο φίλος του, όμως, τον συμβούλεψε: «Μάθε πρώτα να πολεμάς».

Για τα επόμενα 27 χρόνια, ο μικρός Κάσιους Μαρσέλους Κλέι, θα αλλάξει όνομα, αλλά όχι στόχους. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να πολεμάει. Με κάθε τρόπο, με όλο του το σώμα και το μυαλό. Θα γίνει ο Μοχάμεντ Αλι και θα γράψει ιστορία στα ρινγκ. Στέφθηκε τρεις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής – με 56 νίκες, 37 από τις οποίες ήταν με νοκ- άουτ, και μόλις πέντε ήττες – κερδίζοντας επιπλέον ένα χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Aγώνες της Ρώμης, μόλις σε ηλικία 18 χρονών.

Ο Μοχάμεντ Αλι, νίκησε σχεδόν όλους τους μεγάλους αθλητές της κατηγορίας του, σε μια εποχή που χαρακτηρίστηκε «Η χρυσή εποχή του μποξ». Από τα εφηβικά του χρόνια, υιοθέτησε ένα στυλ, που τον καθιστά ακόμη και σήμερα μοναδικό. Στο ρινγκ, φαινόταν σαν να χορεύει. Ποτέ δεν πλησίαζε πολύ κοντά στον αντίπαλο του, για να αποφεύγει να χτυπηθεί και ποτέ δεν έριχνε γροθιές στο σώμα. Ηταν ένας «Κεφαλοκυνηγός». Για το στυλ του ο ίδιος έλεγε: «Πετάω σαν πεταλούδα, τσιμπάω σαν μέλισσα».

Πριν από δύο ημέρες, στις 17 Ιανουαρίου, ο Αλι έκλεισε τα 74 του, σε πείσμα των δύσκολων καιρών που βιώνει. Οχι, δεν είναι πλέον θαλερός. Μπορεί η αστρόσκονη που περιβάλλει τη ζωή του να μην έχει χαθεί, και ούτε πρόκειται, αλλά το σώμα του πλέον ακολουθεί τους δικούς του άδηλους νόμους. Το 1983 διαγνώστηκε πως πάσχει από το σύνδρομο Πάρκινσον και κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του η κατάσταση της υγείας του έχει επιδεινωθεί σημαντικά. Αυτή τη στιγμή ζει στο Σκότσντεϊλ της Αριζόνα μαζί με την τέταρτη γυναίκα του, μακριά από τον κόσμο, αλλά όχι από τις μνήμες.

To 1996 βγαίνει στις αίθουσες η ταινία «When We Were Kings» όπου είναι στην πραγματικότητα η κινηματογραφική αποτύπωση του επικού αγώνα του με τον Τζορτζ Φόρμαν για τον παγκόσμιο τίτλο, στην Κινσάσα του Ζαΐρ.

https://www.youtube.com/watch?v=IfUHYUpmTFs

Πόσες ιστορίες υπάρχουν για τον Μοχάμεντ Αλι; Πάρα πολλές. Πλείστες όσες έχουν γραφτεί σε βιβλία (το πόνημα του Νόρμαν Μέιλερ «Ο Αγώνας» πρέπει να διαβαστεί ως ένα μυθιστορηματικό χρονικό της «της μητέρας των μαχών» κόντρα στον Φόρμαν στην μακρινή Κινσάσα), έχουν γυριστεί σε ντοκιμαντέρ ή ταινίες.

Το 2001 ο Γουίλι Σμιθ παίρνει βάρος, φουσκώνει τους μυς του και… περπατάει στα παπούτσια του μεγάλου μποξέρ στην ταινία «Ali». Είναι μια βιογραφία στη λογική του Χόλιγουντ με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για την οπτική γωνία που βλέπει τη ζωή του ανδρός.

Το 2009 ο σκηνοθέτης Πιτ ΜακΚόρμακ γύρισε την ταινία «Στο ρινγκ με τον Αλι» όπου σε μορφή ντοκιμαντέρ δέκα από τους πιο δυνατούς του αντιπάλους, αποτίουν φόρο τιμής στον ζωντανό θρύλο του μποξ που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και άλλαξε την ζωή χιλιάδων ανθρώπων. Η ταινία παρακολουθεί την πορεία του μέσα από τα μάτια των ανθρώπων που πάλεψαν μαζί του μέσα στο ρινγκ.

Το 2013 γυρίζεται το δικαστικό δράμα «Muhammad Ali΄s Greatest Fight» και δεν έχει να κάνει με τις περιπέτειές του μέσα στα ριγκ, αλλά στον δικαστικό αγώνα με την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Ο ίδιος δεν εμφανίζεται στην ταινία. Μιλάμε για το 1964 όταν ο Αλι αρνήθηκε να πάει στο στρατό λόγω των θρησκευτικών του πεποιθήσεων. Καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια φυλάκιση και η υπόθεση φτάνει στο Ανώτατο Δικαστήριο.

Η τελευταία ταινία που αναφέρεται στις άγνωστες πτυχές της ζωής του έκανε την εμφάνισή της το 2014. Ο τίτλος μπορεί να είναι εύγλωττος («I am Ali»), αλλά από μόνος του δεν σημαίνει ότι παρουσιάζει κάτι καινούργιο. Κι όμως, το κάνει. Οπως αναφέρει ο αμερικανικός ιστότοπος Οzy, η σκηνοθέτης Κλερ Λίγουινς έχει δώσει και παλαιότερα δείγματα γραφής όταν είχε γυρίσει ταινίες για τη ζωή του Τσε Γκεβάρα και του Μικ Τζάγκερ. Τώρα σκύβει πάνω από τον μυθιστορηματικό βίο του Μοχάμεντ Αλι. Η δική της προσπάθεια περιλαμβάνει αρκετό αρχειακό υλικό και μια διαφορετική οπτική γύρω από τη ζωή του «μεγαλύτερου μποξέρ όλων των εποχών».

Το ενδιαφέρον στοιχείο αυτής της ταινίας είναι ότι εστιάζει την προσοχή της στον Αλι ως πατέρα, αδελφό και φίλο. Μεγάλο μέρος της ταινίας στηρίζεται σε τηλεφωνικές συνομιλίες του, τις οποίες κράτησε στο αρχείο του για να τις προσφέρει στα παιδιά του. Επίσης, υπάρχουν σχόλια και δηλώσεις από τον μάνατζέρ του, τα αδέλφια του και άλλους ανθρώπους που τον γνώρισαν. Ακόμη και αντίπαλοί του, όπως ο Τζορτζ Φόρμαν και ο Τζο Φρέζιερ δίνουν τη δική τους οπτική γύρω από τον Αλι, κάνοντας την ταινία ακόμη πιο ενδιαφέρουσα.

Ανέκδοτες ιστορίες ή σπαράγματα περισσότερο γνωστών, σε αυτή την ταινία αποκτούν νέο βάρος και ουσία. Ωστόσο, τις καλύτερες ιστορίες τις διηγούνται οι οικείοι του – αυτοί που τον γνώριζαν πολύ καλά: είναι η πρώην γυναίκα του και τα αδέλφια του. Μπορεί ως σύζυγος να ατύχησε, ωστόσο όλοι έχουν να λένε ότι δεν ήθελε να πληγώνει τους ανθρώπους που αγαπούσε. Η έγνοια του ήταν να τους κρατάει όλους ευχαριστημένους.

Η ταινία αναδεικνύει μια πτυχή της ζωής του Αλι στην οποία δεν έχει δοθεί μεγάλη σημασία. Αίφνης, τον βλέπουμε να μιλάει στην τετράχρονη κόρη του, Μάριαμ. Σε αυτές τις απόλυτα ανθρώπινες στιγμές παύει να είναι ένας σούπερμαν που παλεύει για τον παγκόσμιο τίτλο ή να βάλλει κατά των κυβερνητικών αποφάσεων στον πόλεμο του Βιετνάμ και γίνεται ένας απλός, πράος μπαμπάς που προσπαθεί να δώσει ένα μάθημα ζωής στα παιδιά του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News