Δεν είναι μόνο η αδημονία για το μετά θάνατον τουρ του Φρανκ Ζάπα με τη μορφή ολογράμματος. Είναι και η γοητεία που εξακολουθούν να ασκούν γενικώς τα συγκροτήματα του παρελθόντος – τόσο μεγάλη που κάνει πολλούς 50αρηδες να αναζητούν στο Amazon τους δίσκους βινυλίου που έχασαν μετακομίζοντας ή χωρίζοντας.

Άλλη -και μάλλον πιο τρανταχτή- απόδειξη ότι οι γερόλυκοι ποτέ δεν πεθαίνουν; Μα αυτό που επισημαίνει το Bloomberg: ότι ένα συγκρότημα synth pop που δεν έχει ούτε ένα τραγούδι στις λίστες με τις περισσότερες πωλήσεις κατάφερε να πουλήσει περισσότερα εισιτήρια για τις συναυλίες του απ’ όσα έχουν πουλήσει ποτέ ο Τζάστιν Μπίμπερ ή ο Μπρούνο Μαρς.

«Οι Depeche Mode διέθεσαν 1,27 εκατομμύρια εισιτήρια στους πρώτους εννέα μήνες του 2017. Τον περασμένο Οκτώβριο έγιναν το πρώτο συγκρότημα που έκαναν sold out επί τέσσερις συνεχόμενες βραδιές στο Hollywood Bowl, τον ανοικτό συναυλιακό χώρο στους λόφους του Λος Αντζελες όπου έχουν παίξει οι πάντες – από τους Beatles έως τον Λουτσάνο Παβαρότι».

Τωρα, το συγκρότημα που γεννήθηκε στη Βρετανία το 1980 ξεκινάει την δεύτερη περιοδεία του στην Ευρώπη, ενώ το 2018 θα περιοδεύσει στη Λατινική Αμερική. «Καθόλου άσχημα για ένα συγκρότημα του οποίου οι πωλήσεις δίσκων έφτασαν στο πικ τους πριν από είκοσι και πλέον χρόνια». Ή όπως το θέτει ο κιθαρίστας των Depeche Mode Μάρτιν Γκόρ, «αυτή η φάση της καριέρας μας είναι πραγματικά απίστευτη».

Φωτό: Είναι ακόμη ζωντανοί στη σκηνή; Και κάτι παραπάνω. Πηγή: Shutterstock

Δεν πρόκειται να αφήσει κανέναν αδιάφορο στον κόσμο της εστιάσης αυτή η πρόταση του αμερικανικού υπουργείου Εργασίας με την οποία, όπως αποκαλύπτει το Splinter News, πρόκειται να αλλάξουν οι κατευθυντήριες γραμμές για το πουρμπουάρ στα εστιατόρια. Γιατί με βάση αυτήν την πρόταση οι σερβιτόροι θα μπορούν να υποχρεώνονται από τους εστιάτορες να μοιράζονται αυτό το έξτρα κέρδος με το προσωπικό της κουζίνας.

Αντιλαμβάνεται κανείς το μέγεθος του προβλήματος εάν λάβει υπόψη του ότι το μεγαλύτερο μέρος του μισθού των σερβιτόρων προέρχεται ακριβώς από τα πουρμπουάρ που αφήνουν οι πελάτες. Αλλά η διεθνής πρακτική τι λέει; Στη Γαλλία οι εστιάτορες δεν έχουν δικαίωμα στα φιλοδωρήματα του προσωπικού, αν και δεν υπάρχει ειδικός νόμος για τη διανομή τους. Στην Ισπανία μπορούν να συμπληρώνουν τον μισθό των εργαζομένων, αλλά δεν θεωρούνται μέρος του και επομένως δεν φορολογούνται. Το ίδιο ισχύει στη Βρετανία και την Ιταλία όπου όμως απαγορεύεται να το απαιτούν τα εστιατόρια.

Στην Ελλάδα πάλι μάλλον ισχύει το ανέκδοτο με το «α.π.ε.» στον λογαριασμό. «Τι είναι αυτό;» ρωτάει ο πελάτης τον σερβιτόρο την τρίτη φορά που το βλέπει. «Α, αυτό; Αμα πιάσει, έπιασε» του  απαντάει εκείνος.

Φωτό: Αυτός γιατί να μην δικαιούται δηλαδή;  Πηγή: Splinter News

Οι στόχοι ήταν όλοι φιλόδοξοι. Ο ένας, ας πούμε, ήταν να περάσει πλήρως στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας έως το 2050. Ενας άλλος, το 50% των κατοίκων της να μετακινείται με τα πόδια, το ποδήλατο ή τα δημόσια μέσα μεταφοράς έως το 2020.

Και να που το Βανκούβερ μπορεί να υπερηφανεύεται ότι πέτυχε ήδη αυτόν τον δεύτερο στόχο νωρίτερα απ’ ό,τι υπολόγιζε. Περνώντας δηλαδή τον πήχη που το ίδιο είχε θέσει τόσο ψηλά και κάνοντας, όπως γράφει η Corriere della Sera, να κοκκινίζουν οι δήμαρχοι άλλων μεγάλων πόλεων από την ντροπή τους.

Και πώς κατάφερε να πετύχει αυτό το θαύμα; Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Οι κάτοικοι αυτής της υποδειγματικής πόλης του Καναδά είχαν αντιταχθεί ήδη από τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 στην  ελεύθερη κίνηση των οχημάτων στο κέντρο. Και οι τοπικές αρχές τούς άκουσαν αναζητώντας εναλλακτικές λύσεις.

Κάπως έτσι το Βανκούβερ απέκτησε θαλάσσιες μεταφορές που συνδέουν το κέντρο με τα βόρεια προάστιά του μεταφέροντας 400 επιβάτες κάθε ώρα, ποδηλατοδρόμους που είναι εντελώς αυτόνομοι σε σχέση με τους αυτοκινητόδρομους, ένα σιδηροδρομικό δίκτυο που μεταφέρει 100 εκατομμύρια τον χρόνο και του οποίου οι συρμοί φτάνουν κάθε 90 δευτερόλεπτα.

Το κερασάκι στην τούρτα είναι ο διαγωνισμός με τον οποίο ο δήμος καλεί τους δημότες να δώσουν ένα δικό τους όνομα και να «υιοθετήσουν», δηλαδή να φροντίζουν προσωπικά απελευθερώνοντας από φύλλα και χαρτιά, χίλιες σχάρες υπονόμων. Για ανθρώπους που έχουν μάθει να φροντίζουν την πόλη τους, ο διαγωνισμός με το βραβείο των 200 δολαρίων δεν είναι κίνητρο. Είναι απλώς ένα παιχνίδι.

Φωτό:Και είναι όλα τόσο κουλ…  Πηγή: Shutterstock

Χωρίς ίχνος δηκτικότητας, θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχει ο καιρός γυρίσματα. Και πάντως το γεγονός είναι ένα: λευκοί αγρότες στη Νότια Αφρική καταγγέλλουν ότι πέφτουν θύματα μιας πραγματικής «γενοκτονίας» από εγκληματικές συμμορίες μαύρων. Μόνο φέτος, λένε τα στοιχεία, έχουν σημειωθεί 350 ένοπλες επιθέσεις σε αγροτικές φάρμες με τα θύματα να υπολογίζονται σε 72.

Η άγρια αυτή κατάσταση οδήγησε πριν από μερικές ημέρες εκατοντάδες αγρότες να διαδηλώσουν στην Πρετόρια φορώντας μαύρες μπλούζες και κρατώντας ξύλινους σταυρούς που έφεραν τη φράση «αναπαύσου εν ειρήνη» στη μνήμη των θυμάτων. Η συγκέντρωση πάντως δεν ήταν μνημόσυνο. Ηταν μια διαμαρτυρία γι’ αυτό το κύμα δολοφονιών που πλήττει τις αγροτικές κοινότητες. Όπως δηλώνει στη Monde ο Ερνστ Ροτς, υπεύθυνος υπεράσπισης της λευκής μειονότητας, «οι αγρότες βασανίζονται μέχρι θανάτου στα αγροκτήματά τους».

Λεπτομέρεια που έχει τη  σημασία της: οι λευκοί αποτελούν το 8,9% του πληθυσμού, αλλά κατέχουν το 73% της καλλιεργήσιμης γης. Κι άλλη μία: κάποιοι από τους διαδηλωτές κρατούσαν την παλιά σημαία της Νότιας Αφρικής ψάλλοντας τον ύμνο του Απαρτχάιντ. Και η κυβέρνηση Ζούμα τι απαντά; «Αυτή η προσβλητική επίδειξη της σημαίας μαρτυρά μια άκαμπτη νοσταλγία για τον φασισμό της λευκής υπεροχής».

Είναι σαφές, όχι μόνο δεν κλείνουν οι παλιές πληγές, αλλά ανοίγουν και νέες.

Φωτό: Κάποτε ήταν οι άλλοι στη θέση τους. Πηγή: iol.co.za