Το 1994 πήγαμε στο πρώτο μας Παγκόσμιο Κύπελλο.

Το 2004 πήραμε το Euro.

To 2014, στο τρίτο μας Μουντιάλ, περάσαμε τον όμιλο (για πρώτη φορά) και φτάσαμε ένα πέναλτι μακριά από τους «8».

Το «τέσσερα» ήταν γούρικο. Αλλά χθες βράδυ στην Τιφλίδα η τύχη μας εγκατέλειψε. Αν η κεφαλιά του Μαυροπάνου στο 102’ είχε στείλει την μπάλα λίγα εκατοστά πιο χαμηλά, κι αν ο Μπακασέτας με τον Γιακουμάκη (που θεωρούνται «σπεσιαλίστες» των πέναλτι) δεν αστοχούσαν στις εκτελέσεις τους, σήμερα η συζήτηση για την Εθνική μας θα ήταν εντελώς διαφορετική.

«Δεν ήταν γραφτό», σχολίασε ο ομοσπονδιακός μας προπονητής, Γκουστάβο Πογέτ. Αλλά δεν έφταιξε μόνο η ατυχία. Αυτά τα ματς δεν τα αφήνεις να φτάσουν στα πέναλτι. Στο πεντάλεπτο που η ελληνική ομάδα… πάτησε το γκάζι, στο πρώτο ημίχρονο της παράτασης, φάνηκε ότι μπορούσε να αποφύγει τη συμφορά που τη βρήκε. Επέτρεψε, όμως, μια μεγάλη προσπάθεια ετών να κριθεί στη «ρώσικη ρουλέτα».

Στην κανονική διάρκεια του αγώνα δεν κατέγραψε ούτε μία τελική on target. Δεν της είχε συμβεί, ούτε στα δυο παιχνίδια της με τη δευτεραθλήτρια Κόσμου, Γαλλία. Ο φόβος μήπως γίνει το μοιραίο λάθος τώρα, την ύστατη ώρα, ήταν διάχυτος στις κινήσεις των ελλήνων διεθνών. Το βάρος της ευθύνης που κουβαλούσαν στους ώμους τους, θόλωσε το μυαλό τους. Οπως σε εκείνον τον «τελικό», τον Νοέμβριο του 2020 (επί Φαν’τ Σιπ), που η Εθνική μας δεν κατάφερε να νικήσει… τη Σλοβενία στη Ριζούπολη για να ανοίξει παράδρομο προς το Μουντιάλ του Κατάρ. Είναι τόσες πολλές οι χαμένες ευκαιρίες την τελευταία δεκαετία, ώστε έχουν δημιουργήσει μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Τη στιγμή που είναι έτοιμοι να κάνουν το μεγάλο βήμα, οι παίκτες σέρνουν στα πόδια τους σαν αλυσίδα όλες τις προηγούμενες αποτυχίες.

Ο Οτο Ρεχάγκελ είχε πει ότι σε αυτά τα «ραντεβού», όπως το χθεσινό, μπορεί κανείς να ξεχωρίσει τις πραγματικά καλές ομάδες, από τις μέτριες. Οσο η Εθνική μας ήταν πραγματικά καλή ομάδα, στα καθοριστικά ματς πάντα έβρισκε τον τρόπο να πάρει αυτό που χρειαζόταν. Το έκανε σε δυο αγώνες – μπαράζ για την πρόκριση στο Μουντιάλ: το 2009 με αντίπαλο την Ουκρανία, και το 2013 με αντίπαλο τη Ρουμανία. Το 2007 στην Κωνσταντινούπολη πήρε τη νίκη (από τους Τούρκους), που την έστειλε στο Euro του 2008. Τώρα (μετά το 2014) που δεν είναι, η αυτοπεποίθηση που κάποτε τη χαρακτήριζε, έχει χαθεί.

Η Γεωργία δεν είναι, πια, η «ομαδούλα» του παρελθόντος. Στο ρόστερ της υπάρχουν ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται σε σημαντικά club της Ευρώπης. Αλλά αυτός ο αποκλεισμός είναι μια παταγώδης αποτυχία – το παραδέχθηκε και ο Πογέτ, οπότε δεν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί κάτι διαφορετικό. Μία τεράστια χαμένη ευκαιρία, που όμοια της μάλλον θα αργήσουμε να ξαναβρούμε. Είναι αδιανότητο, το ότι δεν… χωρέσαμε σε ένα Euro 32 ομάδων. Το καλοκαίρι θα βρίσκονται στα γήπεδα της Γερμανίας, η Γεωργία, η Σλοβενία, η Σλοβακία, η Ουγγαρία, η Αλβανία, η Ρουμανία, η Ουκρανία (για τέταρτη διαδοχική φορά)… Η Ελλάδα, όμως, θα απουσιάζει. Εμείς είμαστε σε μια άλλη, «μαύρη» λίστα: των ευρωπαϊκών χωρών που δεν έχουν συμμετάσχει σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης την τελευταία δεκαετία. Μαζί με το Σαν Μαρίνο, το Λιχτενστάιν, την Ανδόρρα, την Αρμενία, τα Νησιά Φερόε, τη Μάλτα, τη Μολδαβία, το Γιβραλτάρ, το Αζερμπαϊτζάν, τη Βουλγαρία, την Κύπρο, το Λουξεμβούργο…

Το συμβόλαιο του Πογέτ με την ΕΠΟ λήγει σε τέσσερις μέρες. Θα αποτελέσει μεγάλη έκπληξη, αν η Ομοσπονδία αποφασίσει να το ανανεώσει. Ο Ουρουγουανός έκανε πολύ καλή δουλειά. Επί των ημερών του η Εθνική έγινε ξανά «οικογένεια». Ανέκτησε τη μαχητικότητά της. Εφερε, πάλι, τον κόσμο κοντά της. Κατέκτησε την πρωτιά στο Nations League. Νίκησε όποιους όφειλε να νικήσει στα προκριματικά του Euro, και «κοίταξε στα μάτια» μεγάλους αντιπάλους, όπως η Γαλλία και η Ολλανδία. Εξελίχθηκε. Μέχρι χθες τα έκανε (σχεδόν) όλα σωστά, και έφτασε μόλις ένα ματς μακριά από ένα μεγάλο τουρνουά. Αλλά, ως γνωστόν, οι προπονητές κρίνονται από το τελικό αποτέλεσμα.

«Μην τα διαλύσουμε όλα επειδή δεν μπήκαν δύο πέναλτι», είπε μετά τον αποκλεισμό ο Γιώργος Τζαβέλλας. Εχει δίκιο. Η αλλαγή προπονητή δεν πρέπει να γκρεμίσει ό,τι καλό χτίστηκε τα δυο τελευταία χρόνια.

Ας θυμηθούμε τι συνέβη στο Ρεσίφε το καλοκαίρι του 2014. Θυμωμένη που η Εθνική δεν προκρίθηκε στους «8» του Μουντιάλ της Βραζιλίας (!), η ΕΠΟ έδιωξε τον Φερνάντο Σάντος, απαξίωσε εκείνη τη «φουρνιά» των διεθνών και διέταξε μια επανεκκίνηση που δεν μας βγήκε σε καλό. Αν τώρα επαναλάβουμε το ίδιο «έγκλημα», ο αποκλεισμός μας από το Euro 2024 δεν θα είναι το μεγαλύτερο κακό που θα μας έχει συμβεί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News