Photo: kke_pictures

Από τα χαρακτηριστικότερα συστατικά της ιδιότυπης ελληνικής δημοκρατίας, που όλο χρεωκοπεί κι όλο προς τη δόξα τραβά, είναι η αδιαφορία των πολιτών της για τους νόμους. Δεν πά' να νομοθετεί η Βουλή. Το κράτος πρέπει και να μπορεί να εφαρμόζει τη νομοθεσία – κι όταν χρειάζεται, να μπορεί να τιμωρεί τους παραβάτες.
Μπορεί; Όχι πάντα. Πολύ συχνά, οι νόμοι είναι απλά για τα μάτια. Τα τελευταία χρόνια, κάποιοι απ' αυτούς που στόχο έχουν τη δημόσια ωφέλεια (ο νόμος, π.χ., για την απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους) έχει κανείς την εντύπωση ότι ψηφίστηκαν για να εναρμονιστεί η χώρα με το πλαίσιο των Ευρωπαίων εταίρων. Κατά τα άλλα, του Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει, γι' αυτό και αν βρείτε μαγαζί στο οποίο τηρείται η απαγόρευση του καπνίσματος κερδίζετε ρεπροντιξιόν με το συλλεκτικό έργο του Μαγκρίτ «Αυτό δεν είναι πίπα».

Ένα τμήμα της θεσμισμένης ανομίας είναι, λοιπόν, εθνικό κεκτημένο. Ένα άλλο τμήμα είναι επαναστατικό κεκτημένο. Είναι το δικαίωμα μιας πολιτικής ή κοινωνικής ομάδας, στο όνομα της αγωνιστικής διεκδίκησης, να παραβιάζει νόμους που αν τους παραβούμε εγώ ή εσείς κατά μόνας θα μας μαζέψουν καροτσάκι σε ένα λεπτό – και δεν θα έχουν άδικο. Η παραβίαση των νόμων, αντιθέτως, από τις ομάδες οργανωμένων συμφερόντων που επικαλούνται τον αγώνα, παρότι συνήθως γίνονται σε βάρος των υπόλοιπων πολιτών, των συμφερόντων τους και της καθημερινότητάς τους, δεν έχουν καμία επίπτωση. Η συνήθης πρακτική λέει: πίεσε και θα αμειφθείς. Το κράτος, για να απαλλάξει από την πίεση της ομάδας συμφερόντων την υπόλοιπη κοινωνία, ικανοποιεί τα περισσότερα από τα αιτήματα της ομάδας συμφερόντων που, έτσι, παύει να παραβιάζει τους νόμους και επιστρέφει στην κανονικότητα ως την επόμενη κινητοποίηση. Κι ύστερα, το κράτος συνάπτει ένα δάνειο για να βγάλει τη χασούρα. Όσοι δεν μπορούν να κλέψουν την εφορία θα πληρώσουν περισσότερα την επόμενη χρονιά για να λάβουν αντιπαροχή άθλιες υπηρεσίες από το τεράστιο, γραφειοκρατικό και αναποτελσματικό δημόσιο αλλά έτσι είναι διότι «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» – όποιου εργάτη, τελοσπάντων, έχει μάθει τα κόλπα του ελληνικού συνδικαλισμού.

Αλλά, βέβαια, «νόμος είναι το δίκιο και του αγρότη». Όχι κάθε αγρότη, αλλά σίγουρα όποιου έχει αρκετά στρέμματα, μεγάλο τρακτέρ, κομματική ταυτότητα, τη δυνατότητα να λάβει μέρος στο κίνημα. Γι' αυτό, καμιά εικοσαριά μέρες τώρα, οι εθνικές οδοί είναι κλειστές – ενώ το κράτος, δουλειά του οποίου είναι να εφαρμόζει το νόμο, κάνει ότι δεν τρέχει τίποτα, κι ας έχουν παραλύσει οι μεταφορές, ας έχει διαλύσει ο εσωτερικός τουρισμός κι ας έχουν γίνει οι μετακινήσεις των πολιτών εφιάλτης. Η κυβέρνηση δεν θέλει βία, εντάξει. Απ’ την άλλη, τα κόμματα της αντιπολίτευσης είναι έτοιμα να καταγγείλουν.ακόμα και ίχνη κρατικής βίας και να συνταχθούν με όσους θα την υφίσταντο, εάν και εφόσον – θα έχουν και τη βοήθεια των ΜΜΕ, που δεν θα μπορούσν ποτέ να συγχωρέσουν ότι τα σοσιαλιστικά ΜΑΤ χτύπησαν τα αδέλφια μας.
Αλλά πάλι πώς θα προστατευθεί η υπόλοιπη κοινωνία από τη βία των ίδιων των αγροτών που, σε καιρό δημοκρατίας, καταλύουν τη δημοκρατία με την ανοχή των θεσμών της δημοκρατίας;

Δύσκολο σχήμα, ε; Είναι το ελληνικό σχήμα, όμως – αυτό που έχει χρεωκοπήσει, το σχήμα τη χρεωκοπία του οποίου παραδέχτηκε μόλις χτες ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Αυτό το χρεωκοπημένο σχήμα θα τελειώσει άραγε χωρίς συγκρούσεις;
Κάτι τέτοιο το ελπίζουν μόνο όσοι ταυτίζουν την πολιτική με τη μεταφυσική. Ωστόσο, η μόνη πολιτική δύναμη που, χθες, έδειξε να μην ταυτίζει την πολιτική με τη μεταφυσική ήταν το μικρό φιλελεύθερο κόμμα Δράση – για την πολιτική εμβέλεια του οποίου, αφήστε τα, μην τα ρωτάτε. Πολίτες που δρουν μέσω της δράσης, λοιπόν, χθες, έκαναν κάτι στοιχειώδες για ευνομούμενες κοινωνίες. Αφού διαπίστωσαν την ολιγωρία των αρχών, πολιτικών και δικαστικών, να κάνουν τη δουλειά τους, υπέβαλαν μήνυση κατά παντός υπευθύνου. Ποιος είναι ο κύριος υπεύθυνος. Διά της επαγωγής, η φυσική ηγεσία του υπουργείου προστασίας του Πολίτη, ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης, αναφέρει στην έγκλησή της η Δράση. «Εκείνοι οι οποίοι έδωσαν την προσταγή μη επέμβασης, δηλαδή η ηγεσία της Ελληνικής Αστυνομίας ή ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, διέπραξαν ως έμμεσοι αυτουργοί το ανωτέρω περιγραφόμενο έγκλημα της παρακώλυσης συγκοινωνιών, το οποίο δέον να τους καταλογιστεί», αναφέρει χαρακτηριστικά η μηνυτήρια αναφορά.

Το ξέρετε ότι η λογική είναι με τη Δράση – με τη ρομαντική αντίληψη του μικρού αυτού κόμματος για τη δημοκρατία και τη δημοκρατική νομιμότητα, για τη λογική, για τους βασικούς κανόνες του κοινωνικού συμβολαίου. Έλα, όμως, που στην Ελληνική Δημοκρατία οι κανόνες αυτοί συνήθως χρειάζονται για να τους παραβιάζουμε.
Θα πείτε, αυτό που παραβιάζαμε οδήγησε τη χώρα στη χρεωκοπία. Θα σας απαντήσω ότι έτσι είναι, αλλά θα συνεχίσουμε να συμπεριφερόμαστε με τον ίδιο τρόπο, διότι όλοι νομίζουν ότι η χρεωκοπία, οικονομική, πολιτική, ηθική, αφορά ίσως τους πάντες εκτός από μας και τη μικρή ομάδα των δικών μας συμφερόντων. Δυστυχώς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News