Όλα μπορούν να συμβούν, δεν υπάρχουν βεβαιότητες, βαδίζουμε στο βλέποντας και κάνοντας. Ό, τι έ-ε-ερχεται μπορεί να ανατραπεί, κι όσα πιστεύεις ότι μπήκανε σε δρόμο, μπορεί και να μην ξεκινήσουνε ποτέ. Γι’ αυτό και οι προβλέψεις για την επόμενη χρονιά δεν ξέρω αν είναι πόθοι ευσεβείς ή ακουμπάνε σε κάποια δεδομένα· αν πρόκειται για φοβίες και εμμονές ή στηρίζονται σε τεκμηριωμένη αλήθεια. Ας το ρισκάρουμε όμως

1. Η συρρίκνωση της Χρυσής Αυγής βρίσκεται προ των πυλών. Απ’ τη στιγμή που οι Χρυσαυγίτες ήρθαν σε σύγκρουση με τους φυσικούς τους υποστηρικτές (Αμβρόσιο, Σεραφείμ, Σπάρτης, Κονίτσης κ.λπ.) δεν έχουν μέλλον. Η σύμπηξη ενός άλλου κόμματος με τα χαρακτηριστικά των ευρωπαϊκών ακροδεξιών κομμάτων, θα σκάσει μύτη το 2014. Όχι με εκπρόσωπους Νεάτερνταλ και νονούς της νύχτας, αλλά εκπολιτισμένους πλέον ρατσιστές – έστω, κάτι είναι κι αυτό.

2. Το τσουνάμι του διαχωρισμού της Ευρώπης σε ζώνες οικονομικές έρχεται και είναι αναπότρεπτο. Συζητήσεις και διεργασίες θα αρχίσουν μέσα στη χρονιά. Δεν χρειάζεται να πούμε σε ποια (βαλκανική) ζώνη έχουμε ήδη ενταχθεί εμείς.

3. Η ανακατάταξη των πολιτικών σχημάτων (σύμπτυξη, διάλυση, ευρύτεροι συνασπισμοί) πριν ή μετά τις ευρωεκλογές, θα ενδυναμώσει το κίνημα των 58 ως μια φερέλπιδα προοπτική. Παρά τον κίνδυνο εναγκαλισμού τους από τις βυθιζόμενες πολιτικές περσόνες, οι 58 – άνθρωποι σοβαροί οι περισσότεροι, κι αυτό είναι το έρμα τους – μπορούν να παίξουν ρόλο συνεκτικού ιστού στα πολιτικά πράγματα. Πολύ περισσότερο γιατί δεν φαίνεται στον ορίζοντα ισχυρή αυτοδυναμία Σύριζα. (Όσο κι αν αγωνίζονται στην Κουμουνδούρου, τέτοιο ενδεχόμενο δεν είναι ορατό).

4. Δεν αποκλείεται όμως το έσχατο: η αναγκαστική συνύπαρξη ετερόκλητων πολιτικών δυνάμεων. Όταν μια πτωχευμένη χώρα πολιτεύεται κατ’ εντολή, όλα είναι ανοιχτά. Και να δούμε χέρι-χέρι τον Τσίπρα με τον Βενιζέλο, ή την Κωνσταντοπούλου με τον Σαμαρά και τον Κεδίκογλου. (Αυτό θα ήταν η εκδίκηση του ΓΑΠ : η πρόταση που έκανε στον Σαμαρά να αναλάβουνε από κοινού τη διακυβέρνηση της χώρας θα αποδειχτεί, 4 χρόνια αργότερα, πως ήτανε η μόνη λύση).

5. Η ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού δεν αποκλείεται να μας ρίξει τελικά στα βράχια. Σαν τον ναυαγό που του πετάνε σωσίβιο να σωθεί αλλά δεν έχει χέρια να το πιάσει. Έτσι θα εξακολουθεί να μοιάζει η διάσωση της χώρας. Και το 2014.

6. Τα εκπαιδευτικά προβλήματα δεν πρόκειται να βρουν τη λύση τους. Ούτε την ερχόμενη χρονιά. Το θέμα θα εξακολουθήσει να μας ταλανίζει, αντικατοπτρίζοντας πλήρως τη γενικότερη Κρίση. Εκτός κι αν τοποθετεί στο Παιδείας κάποιος αντίστοιχος Στουρνάρας (πλην οραματιστής, όχι μόνο τεχνοκράτης) και το θέμα προχωρήσει. 

7. Ας ρισκάρω και μια πρόβλεψη για τη γενέτειρα (άλλωστε, πλησιάζουν εκλογές). Το ’14 αναμένεται ανυπερθέτως η διαλεύκανση των οικονομικών σκανδάλων που συντάραξαν την πατραϊκή κοινωνία το 2013: Σοβαρές ατασθαλίες και έκτροπα με σεβαστά ποσά α)  στον Πολιτιστικό Τομέα και β) στον Καρναβαλικό Οργανισμό του Δήμου της Πάτρας. (Οι Πρόεδροι των Οργανισμών ήσαν προσωπικές επιλογές του Δημάρχου Δημαρά, αποπέμφθηκαν κι οι δυο, ακολούθησαν ΕΔΕ, αναφορές, εκθέσεις, μπήκε στη μέση ο Ρακιτζής, ένας χαμός). Αποτέλεσμα; Η πρώτη περίπτωση σχολάζει υπνώττουσα στα συρτάρια της Δημαρχίας· η δεύτερη διερευνάται ακόμα, και ελπίζω να μην τη στείλουνε κι αυτή να κάνει παρέα στην πρώτη. Πάντως να κατεβεί ο Δήμαρχος στις εκλογές με τέτοιες εκκρεμότητες, δεν γίνεται.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News