Είναι η Τζανέλ Μονά, η νέα βασίλισσα της μαύρης μουσικής. Απόδειξη; Στο νέο της άλμπουμ, το «Dirty Computer», συμμετέχουν θρύλοι της σόουλ όπως ο Στίβι Γουόντερ και ο Φάρελ Γουίλιαμς. Για να αποδειχθεί επίσης η εξαιρετική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η άφρο μουσική και η μήτρα της, το κίνημα Black Lives Matter (Οι μαύρες ζωές αξίζουν).

Η Αλίσα Ακουάι γράφει στο GQ για το δυστοπικό μέλλον της Αμερικής που περιγράφεται στο άλμπουμ της Μονά σε συνδυασμό με τον «Μαύρο Πάνθηρα», την ταινία του Ράιαν Γκούγκλερ εμπνευσμένη από το χαρακτήρα της Marvel. Η ταινία απέφερε συνολικά πάνω από 1,3 δις δολάρια σε όλο τον κόσμο με αποτέλεσμα να έχει τη μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία για το 2018. Ο Ράιαν Γκούγκλερ κατάφερε να συμπυκνώσει σε αυτή την ταινία όλα τα είδη από τα οποία παραδοσιακά αποκλείστηκε ο μαύρος πολιτισμός. H αναβίωση του θρυλικού Blacksploitation, του κινηματογραφικού είδους των 70s, είναι εδώ, μόνο που αυτή τη φορά δεν είναι ρεύμα περιθωριακό αλλά κυρίαρχο.

«Η Τζανέλ Μονά έχει έναν τρόπο να λέει ιστορίες για το παρόν, προβάλλοντας δεκαετίες στο μέλλον, ανάμεσα σε ανδροειδή με ανθρώπινα συναισθήματα» συμπληρώνει η Αλίσα Ακουάι.

Η Μονά, κόρη μιας θυρωρού και ενός οδοκαθαριστή, έχει μια μοναδική τεχνική αφήγησης. Είναι σε θέση να ξαναγράψει ορισμένους κανόνες του μεγάλου παιχνιδιού της μουσικής. «Η πρόοδος περνά από κοινωνικές, σεξουαλικές, φυλετικές διεργασίες». Και πού ‘σαι ακόμα.

Φωτό: Black Power. Πηγή:GQ

Δεν συμβαίνει συχνά να πλέκει κάποιος το εγκώμιο του «όχι» – οποιουδήποτε «όχι» -,   λέγοντας μάλιστα ότι τα «όχι» πρέπει να γίνουν ακόμη περισσότερα. Μα γιατί; Επειδή, εξηγεί στο Quartz η Εφράτ Λίβνι, μια κοινωνία των «γεσμέν» δεν προοδεύει. Επειδή εκείνοι που κάνουν τον κόσμο καλύτερο είναι οι αντιφρονούντες, οι επαναστάτες, οι απείθαρχοι, οι ανατρεπτικοί. Κι επειδή, όπως είπε και ο Νάνι Μορέττι σε μία από τις πιο όμορφες σκηνές του «Αγαπημένο μου ημερολόγιο» χρειάζεται θάρρος για να είσαι πάντα με τους λίγους. «Ξεκόψτε από το κοπάδι» λέει από την πλευρά της και η Τσάρλαν Νέμεθ, καθηγήτρια Ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ.

«Η διαφωνία βελτιώνει την ομαδική σκέψη. Είναι ένα πλεονέκτημα, ανεξάρτητα από το τι σκέφτεται και λέει κανείς». Η αρχή αυτή εφαρμόζεται σε διάφορα πεδία. Στον επιχειρηματικό κόσμο, για παράδειγμα, μια επιχείρηση γίνεται πιο δυναμική και πιο δημιουργική. Εχει τεράστια σημασία και για τη Δικαιοσύνη όπου, στην Αμερική τουλάχιστον, αρκεί η διαφωνία ενός από τους δώδεκα ενόρκους για να επανεξεταστούν κάποια στοιχεία.

Η Νέμεθ είναι πεπεισμένη: «Η διαφωνία, όταν είναι αυθεντική, διεγείρει τη σκέψη με έναν ευρύτερο και βαθύτερο τρόπο». Μα δεν το ‘λεγε κι ο Καβάφης; « Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι να πούνε».

Φωτό: Πηγή: Shutterstock

Μια «κληρονομιά υπηκοότητας» για όλους τους νέους, ηλικίας 25 ετών: δέκα χιλιάδες λίρες (λίγο περισσότερο από έντεκα χιλιάδες ευρώ) που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την αγορά πρώτης κατοικίας, τις σπουδές, την έναρξη μιας επιχείρησης ή μιας ιδιωτικής ασφάλισης. Η ιδέα έπεσε στη Βρετανία από μια επιτροπή υπό την προεδρία του πρώην υφυπουργού Παιδείας των Συντηρητικών, Ντέιβιντ Γουίλτες, στην οποία συμμετείχαν, μεταξύ άλλων, ο γενικός διευθυντής του συνδέσμου των βιομηχάνων και ο γενικός γραμματέας των συνδικάτων.

Ο στόχος, σύμφωνα με την επιτροπή, είναι να αποκατασταθεί η ισορροπία μεταξύ των γενεών – ή μάλλον να αρθεί μια αδικία: εκείνη που θέλει τους «baby boomers», δηλαδή τους εξηντάρηδες να απολαμβάνουν ασφαλείς συντάξεις και κατοικίες και τους «millenials», τη γενιά μεταξύ 20 και 30 ετών, να βιώνουν ένα αβέβαιο παρόν και ακόμη πιο αβέβαιο μέλλον.

Η πρόταση, όπως γράφει η Corrieredella Sera, προβλέπει τη χρηματοδότηση του μέτρου μέσω διαδοχικής φορολογικής μεταρρύθμισης. Αυτή τη στιγμή, στη Βρετανία, μόνο οι κληρονομιές άνω του 1 εκατομμυρίου λιρών φορολογούνται στο 40 τοις εκατό: η επιτροπή προτείνει να φορολογήσει το είκοσι τοις εκατό όλων των κληρονομιών μέχρι και μισό εκατομμύριο και τριάντα τοις εκατό για όσους βρίσκονται πάνω από αυτό το όριο.

Το χάσμα των γενεών είναι από καιρό στο επίκεντρο της προσοχής στη Βρετανία: οι σημερινοί 30χρονοι έχουν μισές πιθανότητες να αποκτήσουν σπίτι σε σύγκριση με τους γονείς τους και τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια ο αριθμός των οικογενειών με παιδιά που κατοικούν στο ενοίκιο έχει τριπλασιαστεί. Δεν ήταν αυτή η Βρετανία που ονειρεύονταν στα νιάτα τους οι baby boomers ε;

Φωτό: Το αίτημά του θα εισακουστεί; Πηγή: Shutterstock

Προχθές ήταν τα γενέθλια του Τζ. Μ. Μπάρι (1860-1937), του πατέρα του Πήτερ Παν, και με την ευκαιρία αυτή ένα από τα newsletter των New York Times έφερε στο φως μια καταπληκτική ιστορία που για πολλούς είναι άγνωστη: Το 1929, ο σκωτσέζος συγγραφέας δώρισε τα δικαιώματα του πνευματικού του παιδιού του στο Great Ormond Street, ένα παιδιατρικό νοσοκομείο στο Λονδίνο.

Εκείνη την εποχή, λένε οι ΝΥΤ, η δωρεά ανερχόταν σε 10 χιλιάδες δολάρια ετησίως, αλλά το ποσό  έχει πολλαπλασιαστεί καθώς ο μύθος του αγοριού που δεν μεγαλώνει ποτέ και η παρουσία του στη συλλογική φαντασία ενισχύεται συνεχώς.

Οταν έληξαν τα πνευματικά δικαιώματα του δημιουργού- 50 χρόνια μετά το θάνατο του Μπάρι, το 1987 – το βρετανικό κοινοβούλιο ψήφισε έναν νόμο για να συνεχιστεί η χρηματοδότηση του νοσοκομείου από εκείνη την παλιά δωρεά του Μπάρι. Με λίγα λόγια: ο Πήτερ Παν βοηθά τα άρρωστα παιδιά. Και δεν είναι παραμύθι.

Φωτό: Θα μας μαγεύει πάντα. Πηγή: Shutterstock