Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιμόνως διαψεύδει ότι σκοπεύει να αλλάξει τον εκλογικό νόμο. Το ίδιο έκανε και την πρώτη τετραετία και αυτό δεν περιοριζόταν στα όσα έλεγε δημοσίως. Η άρνησή του ήταν γνωστή και εκφραζόταν και στον στενό κύκλο των συνεργατών του.

Κατά το κοινώς λεγόμενο, «του βγήκε». Η πολιτική συνθήκη και συγκυρία, αλλά και η πρώτη κυβερνητική του θητεία είχαν τέτοια χαρακτηριστικά, ώστε να του προσφέρουν το 40% στις εκλογές του 2023. Μέχρις ενός σημείου ήταν έκπληξη, εξηγούνταν όμως λογικά και σχετικά εύκολα.

Σήμερα δεν φαντάζει λογικό κάτι τέτοιο. Οχι επειδή απειλείται η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός από κάποιον άλλον δυνάμει Πρωθυπουργό, αλλά επειδή έχουν απομακρυνθεί από το σώμα των ψηφοφόρων της ΝΔ κρίσιμα ποσοστά, τα οποία έχουν φορέσει το καπελάκι του αναποφάσιστου και περιμένουν κάτι άλλο ώστε να αποφασίσουν.

Υπό αυτές τις συνθήκες, οι στρατηγικές επιλογές του Κυριάκου Μητσοτάκη εν όψει των επόμενων εκλογών είναι ένα μεγάλο στοίχημα. Θα πρέπει, με άλλα λόγια, στη ΔΕΘ να πει και να μοιράσει τόσα και σε πολύ προσεκτικά επιλεγμένους αποδέκτες, προκειμένου να στηρίξει και πάλι τα διλήμματα περί κυβερνησιμότητας, διαχειριστικής επάρκειας κ.λπ. Εν τέλει, τα όσα θα διακηρύττει με στόχο την αυτοδυναμία θα πρέπει από το φθινόπωρο κι έπειτα να ακούγονται ρεαλιστικά και όχι αλαζονικά ή και κάτι ακόμη χειρότερο.

Στο σημείο αυτό έχει αρχίσει ένας νέος κύκλος συζήτησης, σε έναν πολύ στενό κύκλο συνομιλητών του Πρωθυπουργού, με θέμα τις ρεαλιστικές πιθανότητες του Κυριάκου Μητσοτάκη να συνεχίσει να κυβερνά, ενδεχομένως και αυτοδύναμος, μετά από τις επόμενες εκλογές.

Εύκολα γίνεται κατανοητό ότι στο επίκεντρο αυτής της συζήτησης και των σχετικών, επίμονων εισηγήσεων προς τον Πρωθυπουργό, βρίσκεται η αλλαγή του εκλογικού νόμου. Κατά τους υποστηρικτές αυτής της επιλογής, το ότι αυτό δεν συνέβη στην προηγούμενη τετραετία, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να γίνει ποτέ.

Υπό αυτήν την έννοια, όσοι επιμένουν ότι ο εκλογικός νόμος πρέπει να αλλάξει, θεωρούν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα πρέπει να υπερβεί τις αναστολές ηθικού περιεχομένου και πολιτικού ευ αγωνίζεσθαι και θα πρέπει να λάβει αποφάσεις με γνώμονα την επομένη των εκλογών και το διαφαινόμενο αδιέξοδο, αφού ακόμη και αν κερδίσει, είτε δεν θα υπάρχουν ρεαλιστικά σενάρια σχηματισμού βιώσιμης κυβέρνησης συνεργασίας, είτε δεν θα είναι ο ίδιος Πρωθυπουργός – αναλόγως πάντοτε και των ποσοστών που θα λάβει.

Προς ποια κατεύθυνση θα αλλάξει ο εκλογικός νόμος είναι ένα επόμενο θέμα συζήτησης. Διαφαίνεται ότι μία σχετικά ασφαλής επιλογή είναι η αύξηση του ορίου για την είσοδο στη Βουλή στο 5% – κάτι που εκ πρώτης όψεως αυξάνει το ποσοστό που θα μείνει δίχως κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και συνεπώς μειώνει και το ποσοστό που απαιτείται να έχει λάβει το πρώτο κόμμα ώστε να επιτύχει την αυτοδυναμία.

Κατά τους υπέρμαχους της αλλαγής, αυτό ισχύει και αλλού και πάντως, στηρίζεται σχετικά εύκολα στο επιχείρημα ότι μία πολυκομματική Βουλή, με ευκαιριακά ποσοστά προς κόμματα και κομματίδια διαμαρτυρίας, δεν είναι λειτουργική. Υπάρχει φυσικά και ο βάσιμος αντίλογος περί αλλοίωσης της λαϊκής ψήφου, αναντιστοιχίας κοινοβουλίου και βούλησης των πολιτών, κ.ά.

Ενα επόμενο θέμα συζήτησης, είναι προφανώς ο χρόνος στον οποίο θα μπορούσε ή θα ήταν ενδεδειγμένο να γίνει κάτι τέτοιο. Είναι προφανές ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση ισχύει ότι «όσο συντομότερα, τόσο καλύτερα»· αφενός επειδή υπάρχει, έστω οριακά, ασφαλής χρονική απόσταση από τις εκλογές· αφετέρου, επειδή θα ήταν μάλλον άκομψη και ατυχής επιλογή να γινόταν κάτι τέτοιο αφότου π.χ. θα είχε ανακοινώσει τη δημιουργία νέου κόμματος ο Αλέξης Τσίπρας ή/και ο Αντώνης Σαμαράς.

Σύμφωνα με τις εισηγήσεις που δέχεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης, η αλλαγή του εκλογικού νόμου, έστω και με βασικό άξονα το όριο εισόδου στη Βουλή, είναι μία επιβεβλημένη επιλογή, ειδικώς αν και ο ίδιος προβάλει το επιχείρημα της επαπειλούμενης ακυβερνησίας.

Ποια θα είναι η απόφαση είναι προφανώς άγνωστο. Μεταξύ ορισμένων συνομιλητών του αναφέρεται πάντως ότι «αν δεν αποφασίσει την αλλαγή, δεν θα του το συγχωρέσει η Ιστορία».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News