Η περίοδος και η συγκυρία είναι τουλάχιστον περίεργες.

Η γενικευμένη γεωπολιτική αναταραχή, η απουσία σταθερών και σημείων αναφοράς στη διεθνή διπλωματία και ο συνδυασμός αυτών των στοιχείων με τον εσωτερικό κατακερματισμό στις διεθνείς συμμαχίες (ΝΑΤΟ) και τους διακρατικούς οργανισμούς (ΕΕ), καθώς και με την αδυναμία πρόβλεψης και ερμηνείας του παράγοντα Τραμπ, επιβάλλουν τον αναστοχασμό και την αναζήτηση νέων προσεγγίσεων στην εξωτερική πολιτική.

Στα καθ’ ημάς η αναγκαιότητα αυτή έχει πολλές ιδιαιτερότητες, καθώς υπάρχει η διαχρονική παθογένεια της απουσίας πολιτικής σύμπνοιας και ομοθυμίας στα θεμελιώδη της εθνικής στρατηγικής και των προτεραιοτήτων.

Οι ημέρες και – κατά πάσα βεβαιότητα – οι προσεχείς μήνες, ενδέχεται να κρύβουν πολλά. Και όσο τα «ήρεμα νερά» με την Τουρκία φαίνεται ότι μετατρέπονται μάλλον σε λιμνάζοντα, η νέα συμφωνία Τουρκίας – Λιβύης στη σκιά του μεταξύ τους μνημονίου, έχει σημάνει συναγερμό και διπλωματική κινητοποίηση στην Αθήνα.

Η εξέλιξη αυτή προκάλεσε ως γνωστόν, μία αιφνιδιαστική ανοικτή ενδοκυβερνητική σύγκρουση μεταξύ Αδωνι Γεωργιάδη και Νίκου Δένδια.

Μάλλον απρόκλητα και πάντως δίχως προφανή λόγο, ο υπουργός Υγείας επιτέθηκε αναδρομικά στον υπουργό Αμυνας και πρώην Εξωτερικών, επειδή επί των ημερών του ως επικεφαλής της διπλωματίας δεν είχε αποτρέψει το τουρκολιβυκό μνημόνιο. Η φρασεολογία ήταν περισσότερο αντιπολιτευτική και από την αντίστοιχη της αντιπολίτευσης: «Δυστυχώς, για πάρα πολλά χρόνια, όχι μόνο επί κυβέρνησης Μητσοτάκη, αλλά και νωρίτερα, η Ελλάδα δεν μπορούσε να κλείσει συμφωνία με τη Λιβύη και δεν είχαμε ανακηρύξει ΑΟΖ εκεί για διάφορους λόγους. Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες γιατί δεν έγινε η συμφωνία εκεί. Δεν έγινε», ανέφερε ο υπουργός Υγείας και προσέθεσε την δηλητηριώδη αιχμή για τον Νίκο Δένδια: «Κάποια στιγμή, λοιπόν, από ολιγωρία, εμείς δεν είχαμε κάνει συμφωνία, δεν κατάλαβε τότε το υπουργείο Εξωτερικών και βγήκε το τουρκολιβυκό μνημόνιο. Στην πρώτη κυβέρνηση Μητσοτάκη. Εκείνη την εποχή έγινε. Δεν ξέρω τι έγινε. Ηταν ευθύνη του υπουργείου Εξωτερικών, όχι του υπουργείου Ανάπτυξης. Το ΥΠΕΞ έπρεπε να το εμποδίσει, και δεν το εμπόδισε. Πάμε παρακάτω».

Το «παρακάτω» εν προκειμένω, σήμανε μία ακόμη πιο δηλητηριώδη διαρροή από τον υπουργό Αμυνας, σύμφωνα με την οποία  «στη δημόσια σφαίρα έχει τη σημασία του ό,τι λέγεται, αλλά κυρίως σημασία έχει ποιος το λέει».

Και σε συνέχεια αυτών, ακολούθησε μία αμήχανη προσπάθεια του Μεγάρου Μαξίμου, να μαζέψει τα ασυμμάζευτα, με αναφορές του τύπου «η κυβερνητική γραμμή είναι ενιαία και χαράσσεται από τον Πρωθυπουργό».

Ενιαία στη συγκεκριμένη υπόθεση (πρέπει να) είναι η εθνική προσπάθεια αποτροπής και πάντως κινητοποίησης ώστε να μην προκύψουν τετελεσμένα και δυσμενείς εξελίξεις στη συνέχεια, σε ό,τι αφορά το μεγάλο παιχνίδι των θαλασσίων ζωνών στην Ανατολική Μεσόγειο και, κατ’ επέκταση, τα όσα μπορεί από εκεί να προκύψουν για ζωτικής σημασίας εθνικά συμφέροντα.

Σε αυτήν την κατεύθυνση, οι προσπάθειες των κατ’ εξοχήν αρμοδίων αυτήν την στιγμή, δηλαδή του Πρωθυπουργού και το υπουργού Εξωτερικών Γιώργου Γεραπετρίτη, φαίνεται ότι κινούνται στην ορθή κατεύθυνση, κρίνοντας και από τις θετικές αναφορές για τις ελληνικές θέσεις, που περιλήφθηκαν στα συμπεράσματα της συνόδου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.

Στη συγκυρία δε, δεν θα πρέπει να αγνοηθούν οι επισημάνσεις του ίδιου του υπουργού Εξωτερικών, σε πρόσφατη συνέντευξή του.

Ωστόσο, παραμένει η άβολη εντύπωση που διαμορφώνει αυτή η αιφνιδιαστική εκδήλωση διαθέσεων (και προθέσεων;) εσωτερικής αντιπαράθεσης μεταξύ μελών της κυβέρνησης.

Οι ερμηνείες για την ασύμμετρη επίθεση του Αδωνι Γεωργιάδη στον Νίκο Δένδια συγκλίνουν στο ότι τα κίνητρα είναι περισσότερο προσωπικά και εσωκομματικά, παρά ουσιαστικά και εθνικά. Το γεγονός ότι μία τόσο απροκάλυπτη κριτική για τον πρώην ΥΠΕΞ διατυπώνεται στην παρούσα συγκυρία εξηγείται από ορισμένους ως «προεόρτια» παρέμβαση, με το βλέμμα στα εσωκομματικά της ΝΔ και το παιχνίδι διαδοχής του Κυριάκου Μητσοτάκη, που δεν έχει ξεκινήσει, αλλά συζητείται ευρέως.

Την ίδια στιγμή, η άτυπη αλλά προσβλητική απάντηση του Νίκου Δένδια, επιβεβαιώνει τις παραπάνω εκτιμήσεις και ερμηνείες και ενώ στο παρασκήνιο οργιάζει η φημολογία ότι ο υπουργός Αμυνας παίζει ατομικό παιχνίδι, κάποιες φορές και με υπονομευτικά στοιχεία κατά του υπουργού Εξωτερικών, ο οποίος από τη μία είναι μόνιμος στόχος της εκ δεξιών κριτικής και από την άλλη διαχειρίζεται μία από τις πλέον σύνθετες και δυσανάγνωστες διπλωματικές ισορροπίες των τελευταίων δεκαετιών.

Και πάντως, κυβερνητικά στελέχη σημειώνουν στο παρασκήνιο, ότι κατά μία διαφορετική προσέγγιση, ο υπουργός Αμυνας κάποια στιγμή θα εισέπραττε τα επίχειρα της ανέξοδης και αφ’ υψηλού προσωπικής στρατηγικής.

Η ουσία – και το μόνο σίγουρο – είναι, ότι όλο αυτό είναι αχρείαστο για την κυβέρνηση αυτή τη στιγμή και μόνο ζημιά μπορεί να κάνει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News