Ο τρόπος με τον οποίο εξελίσσεται η δημόσια συζήτηση για το καλώδιο της ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ πρέπει να περιληφθεί στα «προς αποφυγήν» ενός πολιτικού ή διπλωματικού εγχειριδίου.

Η υπόθεση προξενεί εδώ και πολύ καιρό μεγάλες αναταράξεις.

Αν αυτά συνέβαιναν αλλού, σε μία περιοχή δίχως τη γεωπολιτική φόρτιση της Ανατολικής Μεσογείου και δίχως την παρουσία μίας αναθεωρητικής δύναμης, όπως η Τουρκία, θα μπορούσε να πει κάποιος ότι δεν χάλασε και ο κόσμος.

Γνωρίζοντας όμως τις επιδιώξεις της Τουρκίας και πώς αυτές εκδηλώθηκαν με αφορμή το καλώδιο στην περιοχή της Κάσου – Καρπάθου, θα όφειλε κανείς και προ πάντων, Κύπριοι και Ελληνες αξιωματούχοι, να είναι πολύ πιο προσεκτικοί.

Τις τελευταίες εβδομάδες, η υπόθεση του καλωδίου έχει εξελιχθεί σε μία πρωτοφανή αντιπαράθεση μεταξύ Αθήνας και Λευκωσίας. Μία πρώτη απορία προκύπτει εδώ και καιρό από τις θέσεις στελεχών της κυπριακής κυβέρνησης, που οψίμως κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το έργο δεν είναι βιώσιμο.

Οσοι γνωρίζουν, έχουν εκφράσει την εκτίμηση ότι πρόκειται για προφάσεις και ότι πίσω από τέτοιες δηλώσεις μπορεί να κρύβονται πολλά, ακόμη και φτηνά (σε σχέση με τη γεωστρατηγική σημασία του – ευρωπαϊκού – έργου) συνδικαλιστικά και επιχειρηματικά συμφέροντα.

Ο,τι κι αν ισχύει, είναι προφανές ότι δεν μπορεί μία τόσο σοβαρή υπόθεση να την διαχειρίζονται κατά βούληση χαμηλόβαθμοι παράγοντες ή ακόμη και ο επικεφαλής του ελληνικού ΑΔΜΗΕ Μανούσος Μανουσάκης, που είναι μεταξύ των συμβαλλομένων του έργου.

Και από την άλλη πλευρά, δεν νοείται ο Νίκος Χριστοδουλίδης, Πρόεδρος μίας χώρας όπως η Κύπρος, να κάνει δημόσιες δηλώσεις ότι δέχεται εκβιασμούς από την Ελλάδα και να φτάνουν οι δύο χώρες στα πρόθυρα του διπλωματικού επεισοδίου.

Η υπόθεση και η συζήτηση γεννούν πλέον μόνο απορίες. Είναι θέμα οικονομοτεχνικό, είναι ένας πόλεμος συμφερόντων, είναι κάτι μεγαλύτερο ή μήπως πρόκειται τελικά για κάτι ασύμμετρα μικρό;

Και, τελικά, ποιον βολεύει και ποιον εξυπηρετεί αυτή η συζήτηση, ειδικά με τρόπο που εξελίσσεται; Η απάντηση δεν είναι ευχάριστη για την ελληνοκυπριακή πλευρά.

Γιατί αντιδρά η Κύπρος σε ένα έργο με ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, όταν είναι δεδομένο ότι με αυτό θα αναβαθμίσει τη γεωστρατηγική της θέση; Και πόσο μπορεί να υπερισχύουν συντεχνιακά ή άλλα συμφέροντα, που αντιδρούν στο έργο, επειδή αυτό θα ανατρέψει σχεδόν ό,τι ισχύει στην ενεργειακή αγορά της Κύπρου; Ως προς το τελευταίο, η απάντηση που δίνουν πρόσωπα τα οποία γνωρίζουν την εσωτερική πολιτική σκηνή της Κύπρου, είναι πως οτιδήποτε μπορεί να έχει κόστος στις Προεδρικές Εκλογές, μπορεί να επιδρά δυσανάλογα πολύ.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η επόμενη απορία είναι για ποιο λόγο σύρθηκε η ελληνική πλευρά σε αυτήν την αχρείαστη δημόσια αντιπαράθεση και μάλιστα για μία υπόθεση που εν τέλει είναι προς όφελος της Τουρκίας σε κάθε περίπτωση, από την άποψη της ενεργειακής ασφάλειας και της γεωπολιτικής αναβάθμισης.

Ολα αυτά συμβαίνουν ενώ στην Τουρκία βρίσκεται σε εξέλιξη μία διαδικασία που, με βάση τουλάχιστον τα ιστορικά δεδομένα, έχει φανεί ότι πιθανότατα κρύβει περιπλοκές και εξαγωγή εντάσεων. Η κούρσα διαδοχής του Ταγίπ Ερντογάν βρίσκεται σε εξέλιξη και ο επίδοξος διάδοχός του, σημερινός υπουργός Εξωτερικών Χακάν Φιντάν, εκτοξεύει απειλές προς πάσα κατεύθυνση και πάντως εναντίον όσων θεωρεί ότι χαλούν τα τουρκικά σχέδια στην Ανατολική Μεσόγειο.

Μπορεί κανείς να υποθέσει με βεβαιότητα, ότι στην Τουρκία διασκεδάζουν αυτές τις ημέρες σε ανέλπιστο βαθμό, με το ελληνοκυπριακό «τσίρκο» του καλωδίου. Δεν είναι και ό,τι καλύτερο σε μία συγκυρία τόσο σοβαρών γεωπολιτικών αναταράξεων.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News