Η οξύτητα, οι υψηλοί τόνοι, οι ακραίες εκφράσεις δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την πορεία απομείωσης του πολιτικού κύρους εκείνου που τα λέει, όταν αρχίσει αυτή η κατηφόρα χωρίς κάτι να μπορεί να την σταματήσει. Το αντίθετο: γίνονται η επιβεβαίωση αυτής της πορείας και στην περίπτωση του Αντώνη Σαμαρά είναι κρίμα.

Γιατί ακόμη κι αν διαφωνεί κανείς μαζί του ιδεολογικά, η νέα αυτή (παταγωδώς αποτυχημένη) προσπάθεια αποσταθεροποίησης μιας σταθερής κυβέρνησης, που ήρθε δεκαετίες αφότου εκείνος έριξε μια άλλη κυβέρνηση της ΝΔ, δεν αποτελεί πια πρόβλημα για τον Μητσοτάκη αλλά πρόβλημα για τον ίδιο

Με άλλα λόγια, αδικεί τον ίδιο του τον εαυτό και εκείνο το πολιτικό του κεφάλαιο που συνδέεται άρρηκτα, όχι με εθνικιστικές κορώνες, αλλά με τη δημοσιονομική προσπάθεια που έκανε τα δύσκολα μνημονιακά χρόνια και, παρά την αρχική αμηχανία, τη θαρραλέα εξάρθρωση των εγκληματιών της Χρυσής Αυγής.

Είναι κρίμα ένας πρώην Πρωθυπουργός, ο οποίος με τον τρόπο του πρόσφερε εκείνη την σκοτεινή περίοδο στη χώρα, να μπαίνει τώρα σε μία φάση κατά την οποία όσα λέει εκλαμβάνονται ως προσωπικό μανιάτικο και όχι ως πολιτική στάση.

Το άρθρο του στα «ΝΕΑ Σαββατοκύριακο» δεν έχει τίποτα καινούργιο να προσφέρει σε όσα ήδη έχει πει, παρά μόνον τους υψηλότερους τόνους. Είναι όμως τόσο ευανάγνωστο από πού αυτοί προέρχονται ώστε λειτουργούν αντίστροφα: απομειώνουν την όποια δύναμη των επιχειρημάτων του, ακόμη και για εκείνους που κρατούν τα αυτιά τους ανοιχτά για μια τέτοιου είδους υπερ-πατριωτική, εθνικιστική τελικά ρητορική, η οποία δεν συνοδεύεται από καμία συγκεκριμένη πρόταση.

«Η Ελλάδα βρίσκεται στο περιθώριο. Παντελώς απούσα. Ο Ελληνισμός είναι υπό πίεση. Σε όλα τα μέτωπα», γράφει ο κ. Σαμαράς όταν όλοι γνωρίζουν και παραδέχονται (στα διεθνή φόρα και στον διεθνή Τύπο, από τον καγκελάριο της Γερμανίας μέχρι τον Economist και τους Financial Times) ότι μετά τη δεκαετία των μνημονίων –και την εθνική περιπέτεια του ΣΥΡΙΖΑ– η Ελλάδα έχει επιστρέψει. Με χίλια δυο προβλήματα, ναι, αλλά δεν είναι πια το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης, ενώ πριν από ένα μήνα το κόστος δανεισμού μας έπεσε για μια-δύο μέρες κάτω και από αυτό τον Ηνωμένων Πολιτειών.

Ενας Πρωθυπουργός που πάλεψε για την αποκατάσταση της οικονομικής αξιοπιστίας της χώρας και το πέτυχε με κόστος για τον ίδιο το 2015, δεν πείθει όταν καταστροφολογεί τόσο ισοπεδωτικά σε μια περίοδο που η Ελλάδα δέχεται τα εύσημα για τα τεράστια βήματα που έχει κάνει.

Αντί να περιγράφει μια χώρα στο περιθώριο και στο χείλος της καταστροφής (σαν να πρόκειται για χώρα του Τρίτου Κόσμου), ένας πρώην Πρωθυπουργός με τεράστια εμπειρία στην πολιτική θα μπορούσε να αναδείξει αυτά που πραγματικά επείγουν: την ανάγκη για ακόμη περισσότερες μεταρρυθμίσεις για τον εκσυγχρονισμό του κράτους και της οικονομίας, για την προσέλκυση επενδύσεων, για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της χώρας σε ένα κόσμο που αλλάζει.

Αντί γι’ αυτό, ο κ. Σαμαράς, στοιχίζεται στην πομπή της μελαγχολίας όσων επιχείρησαν να ρίξουν τον Μητσοτάκη τον φετινό χειμώνα και απέτυχαν οικτρά. Αραγε, η δημοσκοπική άνοδος της Νέας Δημοκρατίας, μετά την διαγραφή του (πριν ξαναπέσει από το ξυλόλιο) και η ενίσχυση της παράστασης ηγεσίας του Πρωθυπουργού δεν του έδωσαν το μήνυμα ότι αυτή η μέθοδος δεν λειτουργεί;

Γιατί τώρα να μπει κι αυτός στη συντροφιά της θλίψης, με όλους αυτούς δηλαδή που πάνω στην πλάτη των συγγενών μιας εθνικής τραγωδίας επιχείρησαν με χυδαία ψεύδη και θεωρίες συνωμοσίας να προσποριστούν πολιτικό όφελος; Γιατί να προστεθεί στον χορό όσων έδρασαν με απίστευτο κυνισμό και εκμεταλλεύτηκαν τον πόνο των ανθρώπων που ήθελαν να μάθουν την αλήθεια για όσα συνέβησαν την μοιραία νύχτα των Τεμπών;

Πέρα όμως από την παραπάνω διάσταση, ακόμη κι εκείνο που προβάλει ως ατάκα ο Αντώνης Σαμαράς, ότι «αυτή είναι κυβέρνηση Μητσοτάκη, όχι ΝΔ», πέραν της προφανούς παραδοξότητας, θα μπορούσε να θεωρηθεί και κοπλιμέντο για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Διότι η προηγούμενη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας που κυβέρνησε επί αρκετά έτη οδήγησε την χώρα στην χρεοκοπία του 2009.

Με αυτό του το άρθρο και χωρίς να το θέλει ο κ. Σαμαράς μοιάζει να υπογραμμίζει αυτό που μετά τον ορυμαγδό των ψεμάτων –και τις εξαλλοσύνες για την καπηλειά των Τεμπών– δεν έχουν καμία όρεξη να απεμπολήσουν οι έλληνες: την σταθερότητα. Γιατί ξέρουν ότι την πλήρωσαν πολύ ακριβά μέχρι να έρθει και ότι πολύ εύκολα, μέσα από τις ακρότητες της (ακρο)δεξιάς πτέρυγας του πολιτικού στηρίγματος και την ανευθυνότητα του αριστερού λαϊκισμού, μπορεί ξανά να χαθεί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News