Στο «Μηδέν και το Απειρο» ο ανακριτής εξηγεί στον Ρουμπάσωφ ότι μια κριτική στο είδος των λαχανικών που αποφάσισε το κόμμα ότι θα σπαρθούν μπορεί να είναι αντεπαναστατική πράξη και λόγος επιβολής της θανατικής ποινής. Νομίζω ότι αμφότεροι ζούσαν σε ανεκτικές εποχές. Στην Ελλάδα σήμερα μπορεί και να τον εκτελούσαν αν έκανε λάθος για το αν έπρεπε το Νομπέλ Λογοτεχνίας να δοθεί στην Ερνό, τον Κούντερα ή τον Ουελμπέκ. Και άντε να μην τον εκτελούσαν, έναν φάκελο θα του τον είχαν κάνει. Όλα επιτρέπονται σε αυτόν τον κόσμο εκτός από το να αρέσουν σε κάποιον και η Μποφίλιου και ο Αρκάς.

Λόγος ανησυχίας; Σιγά τα ωά. Μεγάλωσα σε εποχές που μπορούσες να καταλάβεις πού πολιτικά ανήκε το σπίτι που μπήκες, από το αν στην βιβλιοθήκη η εγκυκλοπαίδεια ήταν του Πυρσού ή του Ηλίου. Στην οποία τα εισιτήρια των παραστάσεων της «Οδού Ονείρων» και της «Ομορφης Πόλης» δημοσιεύονταν στη δεύτερη σελίδα της «Μεσημβρινής» της Βλάχου και οικογενειακά, εκείνο το καλοκαίρι, πανηγυρίζαμε ή θρηνούσαμε αν μπροστά πήγαινε το πρώτο, οπότε πήγαινε καλά η ΕΡΕ ή το δεύτερο, οπότε ανέβαινε η ΕΔΑ.

Στο  φινάλε και πέραν της πολιτικής πάντα κάτι μας χρειαζόταν για να γίνουμε ομάδες. Αν οι Genesis ακουγόντουσαν αλλά οι Gentle Giant όχι, το μαρτύριο άξιζε να ακούς το «In the Glass House» από το να κινδυνέψεις να σου βγει ότι είσαι καρεκλάς.

Φυσικά υπάρχουν κάποιοι που έχουν διαβάσει Ερνό, Ουελμπέκ, Κούντερα και Ντελίλο και εκφράζουν κρίση. Η κουβέντα όμως γίνεται για να εξεταστεί η ορθή γραμμή. Να φανεί αν «συνεχίζει αυτός να είναι δικός μας ή μας έκανε νερά και ρίχνει γέφυρες με την Ερνό;». Και το αριστερός – δεξιός εδώ δεν είναι ο διαχωρισμός. Το συντηρητικοί, δικαιωματιστές είναι. Αλλο ότι το «δεξιά και αριστερά» είναι το comfort food της παραδοσιακής πολιτικής ανάλυσης αλλά μέχρι να περάσουνε στην επόμενη πίστα θα πάρει χρόνο.

Τώρα τα Νομπέλ Λογοτεχνίας είναι κάτι σαν τους προσκεκλημένους στη γιορτή της Δημοκρατίας στο Προεδρικό Μέγαρο. Κάποια θα τα πάρουν γίγαντες όπως ο Β.Σ Νάιπολ, κάποια θα είναι για τον κοσμάκη όπως ο Ντίλαν και κάποια πάνε στο πρόσωπο και όχι στο βιβλίο, όπως έγινε με τον Τσόρτσιλ.

Τέλος ο «Υπόγειος Κόσμος» του Ντον Ντελίλο είναι το «Αναζητώντας τον  Χαμένο Χρόνο» της σύγχρονης εποχής. Το βιβλίο που όλοι ξέρουν ότι υπάρχει, κάποιοι έχουν διαβάσει 50-100 σελίδες και κάποιοι στον ψυχαναγκασμό το τελείωσαν. Αλλά πρέπει να υπάρχει σε κάθε ελληνικό σπίτι γιατί ποτέ δεν ξέρεις αν θα μπει κανένας διαρρήκτης, να έχεις κάτι για να του πετάξεις.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News