Ενα video που σάρωσε πρόσφατα στο διαδίκτυο ήταν αυτό του online fitness coach Aστον Χολ. Ξυπνάει στις 4 τα ξημερώματα, βγάζει την ειδική μαύρη ταινία του ύπνου από το στόμα του, βυθίζει το πρόσωπό του σε νερό με παγάκια (φυσικό μεταλλικό νερό Saratoga, όχι από τη βρύση), κάνει push up, τρώει μια μπανάνα και ύστερα ταμπονάρει το πρόσωπό του με τη φλούδα της, τρέχει πάνω στον στατικό διάδρομο σαν να μην υπάρχει αύριο, ρίχνει μια βουτιά στην πισίνα, ξανά η μούρη μέσα στα παγάκια. Στο τέλος πρωινό φουλ στην πρωτεΐνη. Στις 9 είναι επιτέλους έτοιμος να πιάσει δουλειά πίσω από το laptop.

Πολλοί απόρησαν, πολλοί σοκαρίστηκαν, κάμποσοι φθόνησαν, αλλά οι περισσότεροι είδαν ξανά και ξανά (μιλάμε για  680 εκατ. προβολές μέσα σε πέντε μέρες) αυτή τη «morning routine» ενός ανθρώπου που δεν είναι απλά fit.

Είναι τόσο fit που σε κάνει εσένα, τον απλό μέσο άνθρωπο που κάνεις μια καθιστική δουλειά ή στέκεσαι με τις ώρες στο πόδι, να θέλεις να χωθείς άλλες ώρες μέσα στον καναπέ, να τερματίσεις το bed rotting, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα χάσεις επτά χρόνια ζωής (επτά χρόνια περισσότερο δεν λένε οι ειδικοί ότι ζουν όσοι ασκούνται;).

Ο Aστον Χολ είναι τόσο διαολεμένα fit που σε πείθει να βάλεις και εσύ το δικό σου πετραδάκι στα χαώδη ποσοστά του ΟΟΣΑ για την έλλειψη φυσικής δραστηριότητας στην Ευρώπη (π.χ. περισσότεροι από ένας στους τρεις ενήλικες δεν πληρούν τις κατευθυντήριες οδηγίες του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας για τη σωματική δραστηριότητα –δηλαδή τα εβδομαδιαίως 150 λεπτά μέτριας έντασης αερόβιας άσκησης ή τα 75 λεπτά  έντονης αερόβιας άσκησης ή ισοδύναμο συνδυασμό–, σχεδόν οι μισοί αναφέρουν ότι δεν ασκούνται ποτέ ή δεν κάνουν κάποιο άθλημα, κ.τ.λ.)

Beach body για τους λίγους

Εν έτει 2025 η φυσική δραστηριότητα παραμένει καταναγκαστικό έργο ή ο απόλυτος τρόμος για το beach body που δεν προλαβαίνεις να φτιάξεις για τις διακοπές. Και όμως, θα έπρεπε να έχει γίνει τρόπος ζωής. Τι γίνεται, αλήθεια, και ακόμη δεν έχουμε πειστεί;

Το ένα ίσως να είναι αυτή η ναρκισσιστική και ελιτίστικη κουλτούρα fitness και wellness, συχνά τόσο απρόσιτη και τόσο απωθητική για έναν κανονικό άνθρωπο, με κανονικές ανάγκες και κανονικές σκοτούρες. Το να μετράει π.χ. τα βήματά του (στo Apple Watch) ή τον REM ύπνο του (με ένα δαχτυλίδι Oura) δεν είναι ούτε του budget του ούτε του γούστου του.

Το άλλο, υποψιάζομαι, είναι η συνεχιζόμενη βιομηχανοποίηση του fitess. Αναφέρομαι σε αυτή την «pay to play» («πληρώνω για να παίξω») εμπειρία που σου προσφέρει κατεξοχήν το γυμναστήριο.

Σημειωτέον ότι στις ΗΠΑ γίνεται ξανά χαμός, πέρυσι οι συνδρομές στα γυμναστήρια έφτασαν τα 72,9 εκατομμύρια, η δε Γενιά Ζ (οι 28-43 ετών) αποκαλείται «η πιο “τούμπανο” γενιά» («the swolest generation»), ενώ και η κουτσή Μαριώ πάσχει πλέον από «protein anxiety» και σπεύδει να φτιάξει ένα σέικ πρωτεΐνης για να «κτίσει» μούσκουλα. «Οι Αμερικανοί έχουν μετατρέψει την υγεία σε μια υπερανταγωνιστική ατομική πολυτέλεια» γράφει χαρακτηριστικά η Κατ Ζανγκ στο The Cut.

Και όμως, υπάρχουν άνθρωποι που αντιστέκονται, που βαριούνται τη μαζικότητα (ενίοτε και την κλεισούρα) του γυμναστηρίου, το συνοδευτικό σινιέ athleisure, τα ποσταρίσματα των επιδόσεων στα σόσιαλ κ.τ.λ.

Τραβάτε με και ας κλαίω

Το πιο βασικό, βέβαια, είναι η αδυναμία να μας πείσουν να εντάξουμε την κίνηση στην καθημερινότητά μας, να μην τη θεωρούμε βραχνά («Το χειρότερό μου, καλύτερα να υποστώ φρικτά βασανιστήρια», μου έλεγε προ ημερών μια 60χρονη φιλόλογος), να μην είναι δηλαδή κάτι που μας επιβάλλει μια μόδα ή μια ακόμη τρομακτική στατιστική.

Σαφώς παίζει ρόλο και το μέρος όπου ζεις. Αν π.χ. η πόλη σου είναι τόσο «pedestrian friendly» ώστε να κάνεις σλάλομ για να αποφύγεις –πάνω στο πεζοδρόμιο– τα τραπέζια με τις σαμπανιέρες (βλέπε Αθήνα), έχεις πρόβλημα.

Πρόσφατα οι New York Yimes φιλοξένησαν ένα άρθρο («Are Americans doing fitness wrong»?) με παραδείγματα χωρών που έχουν κατορθώσει να εντάξουν την άσκηση στην καθημερινότητά τους, στην κοινωνική τους ζωή, ακόμα και στο κλίμα τους. Μία εξ αυτών είναι η Φιλανδία, όπου ισχύει το «Περπάτησε όπου μπορείς, ακόμα και αν κάνει ψόφο», και όπου βέβαια υπάρχουν ισχυρές υποδομές για σωματική άσκηση, περίπου το 80% των οποίων διαχειρίζονται οι τοπικές αρχές (σύμφωνα με έρευνα του 2021 του ΠΟΥ).

Μία άλλη είναι η Ιαπωνία, όπου μια σύντομη ρουτίνα ασκήσεων, γνωστή ως «radio taiso», μεταδίδεται σε όλη τη χώρα μέσω YouTube και του εθνικού ραδιοφωνικού σταθμού. Η λογική είναι πολλές και μικρές δόσεις.

Σε πάρκα, κτίρια γραφείων, οικοδομές και σχολικές αυλές, εντελώς ετερόκλητα γκρουπ ανθρώπων (από νεαρούς εργάτες  μέχρι ηλικιωμένους) συμμετέχουν σε μια τρίλεπτη ρουτίνα 13 εξωφρενικά απλών καλλισθενικών ασκήσεων (χωρίς να απαιτείται εξοπλισμός ή πρότερο «λιώσιμο» στο γυμναστήριο). Η συνταγή είναι τόσο απλή και προσιτή που έχει γίνει πλέον κομμάτι της ιαπωνικής κουλτούρας (για όποιον ενδιαφέρεται, το ίντερνετ είναι γεμάτο).

Ποιο body positivity;

Ενας άλλος, υποθέτω, λόγος είναι αυτή η συνεχής εμμονή με την εμφάνιση και μόνο, η οποία στη δήθεν εποχή του «body posiivity» και του «fat pride» παραμένει –για όλες τις ηλικίες και για όλα τα φύλα– πιο διαβρωτική από ποτέ.

Για κάποιο φύλο, βέβαια, σταθερά  περισσότερο. Συνάντησα προ ημερών μια φίλη πλαστικό χειρουργό που μου έλεγε ότι η κατάσταση πλέον έχει ξεφύγει: «Η άλλη έρχεται να κάνει “κάτι”, όπως πάει να αγοράσει κολοκυθάκια».

Το ίδιο ισχύει, μου υπογράμμισε, και με τον εγγενή σεξισμό της βιομηχανίας της ομορφιάς, π.χ. ο σούπερ πλαστικός, συνήθως άνδρας, που διαφημίζει την «πραμάτεια» του, συνήθως γυμνά γυναικεία σώματα που «επιδιορθώθηκαν» ώστε να εναρμονίζονται «με μια καταφανώς πορνό αισθητική, που έχει επιστρέψει».

Το αποτέλεσμα; Φτιάχνεις το αμπαλάζ χωρίς να σε ενδιαφέρει ποσώς το από μέσα. Το μέτωπο, ναι, δεν κουνιέται ρούπι, αλλά π.χ. η οστεοπόρωση καλπάζει. Οι εντελώς αγύμναστες έφηβες με την τσιγαρούκλα και τα «ακραία» νύχια από πολυαιθυλένιο προϊδεάζουν για το τι επιφυλάσσουν στον εαυτό τους οι επόμενες γενιές.

Το ζήτημα είναι ότι κάτι χρειάζεται ακόμα να μας εκπαιδεύσει ώστε να αποζητάμε από μόνοι μας τη φυσική δραστηριότητα. Γιατί δεν είναι μόνο το με τι σώμα θα εμφανιστώ φέτος στην παραλία. Σήμερα που η «γήρανση» έχει αντικατασταθεί από τη «μακροβιότητα» και τις προκλήσεις της (ναι, περισσότερα χρόνια, αλλά σε τι κατάσταση;), ίσως έχει έρθει η ώρα να πάρουμε το fitness πολύ, μα πολύ στα σοβαρά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News