Ορατότητα. Είναι η λέξη που χρησιμοποιεί, πιο πολύ από κάθε άλλη, η φίλη μου η Μαρία. Εκείνη αναφέρεται στην ταυτότητα φύλου. Το να απολαμβάνει ο καθένας την ελευθερία της αλήθειας του και ο συνάνθρωπος να τη σέβεται, να μην τη διαπραγματεύεται. Δεν είναι δουλειά κανενός άλλου η αλήθεια του καθενός.

Εξίσου η ορατότητα είναι ζητούμενο για πολλές μορφές αλήθειας. Μπορεί, για παράδειγμα, να αφορά την αναπηρία. Στην Ελλάδα δεν έχουμε ανάπηρους γιατί τους κρύβουμε στα σπίτια.

Θέλει ακόμα χρόνο για να συναισθανόμαστε, χωρίς να οικτίρουμε. Να διεκδικούμε για τον άλλον ό,τι ακριβώς ισχύει για μας. Η Ιωάννα, σε έναν κόσμο Ιnstagramικό, άλλαξε τους όρους. Επέβαλε άλλο τύπο ομορφιάς. Αυτόν της ωμής αλήθειας της. Κατάματα θέλησε να αντιμετωπίσει την ένοχη. Βέβαια, η μία θα μετράει ισόβιο πόνο, η άλλη μέρες μέχρι να αποφυλακιστεί.

Μάταιο μου μοιάζει. «Φέρει» τη φυλακή μέσα της. Τόση ζηλοφθονία, τόση κακία, τόσο μίσος, τόσος εγωκεντρισμός… Δεν αποφυλακίζεσαι με την αποφυλάκιση.

Η Ιωάννα έστρεψε την ντροπή εκεί που της πρέπει. Σ’ εκείνη που της ανήκει.

Τι αδιανόητα άδικο για τόσο γενναίο, αγέρωχο πλάσμα!.. Στο πρόσωπό της, στο σώμα της, θα κουβαλάει το σιχαμένο δράμα τής απέναντι. Ορατότητα. Σήμερα η Ιωάννα φοράει μια διπλή μάσκα. Μας συντάραξε.

Είμαστε μαζί της. Εξυπακούεται. Κάποτε θα βγάλει τη μάσκα. Εκεί μας θέλω… Ισοβίως κοντά σ’ εκείνη και σε όσους φέρουν σημάδια κακοποίησης. Ευδιάκριτα ή μη. Της ψυχής τα αχειρούργητα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News