Αλλη μία εκδήλωση – και μάλιστα στο πλαίσιο μίας διεθνούς έκθεσης στη Θεσσαλονίκη – εμποδίστηκε και ματαιώθηκε το Σάββατο (10/05), από ορισμένες, γνωστές ομάδες, που απλώς διαφωνούσαν με το θέμα και το περιεχόμενό της.

Για την ακρίβεια, νόμιζαν ότι διαφωνούσαν, αφού δεν μπορεί να γνώριζαν εκ των προτέρων τι επρόκειτο να πει ο ομιλητής. Παρεμπιπτόντως, για λογοτεχνία θα μιλούσε.

Την εκδήλωση οργάνωνε, στο πλαίσιο της 21^ης Διεθνούς Εκθεσης Βιβλίου της Θεσσαλονίκης, η Ισραηλινή Πρεσβεία στην Ελλάδα – άρα αυτό ήταν αρκετό για τους ακτιβιστές, ώστε να την ματαιώσουν δια της βίας, εισβάλλοντας στον χώρο. Ας μείνει κατά μέρος το υπαρκτό θέμα του αντισημιτισμού και ας γίνει σαφές κάτι ευρύτερο.

Ομιλητής (θα) ήταν ο κριτικός λογοτεχνίας, μεταφραστής και συγγραφέας Οντέτ Βολκστάιν, στέλεχος του Ισραηλινού Ινστιτούτου Λογοτεχνίας. Και το θέμα ήταν «Μεταβαλλόμενα τοπία της εβραϊκής λογοτεχνίας» με έμφαση στη νέα γενιά ισραηλινών συγγραφέων, τη θεματολογία της εποχής και η σχέση της με τη λεγόμενη «γενιά του 1960».

Αυτά λοιπόν στην Ελλάδα απαγορεύονται. Ή μάλλον τα απαγορεύουν κάποιοι, που πάντως δεν έχουν ούτε αρμοδιότητα, ούτε δικαιοδοσία.

Οπως απαγορεύεται και να μιλάει κάποιος σαν τον Γιώργο Καραμπελιά με τρόπο ασύμβατο προς την εκδοχή ορισμένων για τα Τέμπη. Μία αντίστοιχη εισβολή επιχειρήθηκε και σε εκείνη την εκδήλωση στις 28 Απριλίου, με τίτλο «Η πολιτική τυμβωρυχία των Τεμπών», που πάντως πραγματοποιήθηκε, αφού η εισβολή αποκρούστηκε.

Το πρόβλημα είναι σοβαρότερο από όσο εκ πρώτης όψεως και αναγνώσεως μπορεί να μοιάζει.

Δεν εκδηλώνεται ως διαφωνία με τα όσα μπορεί κάποιος να λέει και να υποστηρίζει. Η διαφωνία και η έκφρασή της είναι άλλωστε θεμελιώδες στοιχείο της δημοκρατίας· για την ακρίβεια, δίχως αυτήν δεν νοείται η δημοκρατία, θεμέλιο της οποίας (και συνταγματικά κατοχυρωμένο) είναι η ελεύθερη διακίνηση της γνώσης και της άποψης, η ελευθερία της έκφρασης.

Εδώ έχουμε πλέον κάτι άλλο, που διαπιστωμένα ενορχηστρώνεται και εκτελείται από διάφορες ομάδες της ακτιβιστικής Αριστεράς, με την υπόλοιπη να παρακολουθεί απαθώς και – πιθανώς – ενθαρρύνοντας τέτοιες «παρεμβάσεις».

Αυτό το «άλλο» είναι σχετικά απλό: δεν θα ακουστεί κανείς και τίποτε, όσο έρχεται σε αντίθεση με τις εμμονές, τις πλάνες ή και τις απλές απόψεις και θέσεις των διαφωνούντων. Και επειδή οι διαφωνούντες δεν έχουν χρόνο για χάσιμο και για αντιπαράθεση επιχειρημάτων (ή έστω και ιδεολογημάτων), με συνοπτικές διαδικασίες εισβάλλουν, τραμπουκίζουν, ματαιώνουν και, εν τέλει, απαγορεύουν.

Ο μιθριδατισμός ορισμένων έχει κάνει αυτήν την παράνομη πρακτική καθεστώς. Δεν προέχει πια η διαφύλαξη της τάξης και η προστασία των συνταγματικών ελευθεριών αλλά το να μην ενοχληθούν οι ταραξίες.

Πενήντα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση το νεοελληνικό κράτος και όσοι το εκπροσωπούν ίσως θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι απειλούνται ευθέως και αμφισβητούνται συνταγματικά δικαιώματα.

Και μαζί με αυτήν την συνειδητοποίηση θα πρέπει να διασφαλιστεί και η προστασία αυτών των δικαιωμάτων, με όλους τους προβλεπόμενους από το νόμο τρόπους.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News