Το αποτέλεσμα της Βουλής, το βράδυ της Κυριακής, ήταν αναμενόμενο, «σιγουράκι», στανταράκι», η έκπληξη δεν κατοικοεδρεύει στα έδρανα του Κοινοβουλίου. Πολλοί, ίσως, να περίμεναν να κάνει το θαύμα της η Παναγία Σουμελά, αλλά έχουμε χάσει, πια, την πίστη μας για να περιμένουμε -από ένα εικόνισμα στο Πεντάγωνο- να αναλάβει δράση. Από το βράδυ της Κυριακής ένα νέο Μνημόνιο έρχεται για να διαφεντεύει, εκ νέου, τη ζήση μας που έτσι κι αλλιώς αγκομαχά, ήδη -από τα προηγούμενα Μνημόνια- πάμε ορθοπεταλιά σε ανηφόρα.

Υπάρχει, άραγε, κάποιος ανάμεσά μας που θεωρεί ότι οι ζωές μας θα επιστρέψουν στην κανονικότητά τους προ του… «σωτηρίου» έτους 2009; Ελλοχεύει ανάμεσά μας κάποιος που άκουσε τον Πρωθυπουργό να λέει από το βήμα της Βουλής την Κυριακή ότι «μπορεί να τελειώνει η Ανοιξη, αλλά έρχεται η “Ανοιξη” στη χώρα μας» και να τον πίστεψε; Αν όντως υφίσταται αυτός, αφενός διεκδικεί το βραβείο της άκρατης αισιοδοξίας, αφετέρου θα ήθελα να τον γνωρίσω, να τον ρωτήσω και να μου απαντήσει από πού αντλεί αυτή τη θετική διάθεση.

Να μου πει και να αιτιολογήσει ακράδαντα ότι δεν θα αλλάξει, επί τα χείρω, με το νέο Μνημόνιο η ζωή εκατομμυρίων μισθωτών, συνταξιούχων, δημοσίων υπαλλήλων και ελεύθερων επαγγελματιών. Οτι θα μπορέσουμε να ανασάνουμε από τους διαρκείς φόρους, από την ένδεια που μας επιβάλλει η μόνιμη σχέση που έχουμε αναπτύξει με τους δανειστές μας. Οτι θα ζήσουμε, αξιοπρεπώς, με τους μισθούς που θα παίρνουμε από τις δουλειές μας, ότι θα πέσει η ανεργία, ότι οι συνταξιούχοι δεν θα πεινάνε και οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν θα λάβουν διαβατήριο εξόδου.

Ξέρω, έχω ακούσει πολλές φορές το «Imagine» του Τζον Λένον και έχω επηρεαστεί. Γνωρίζω, επίσης, πως όσο και να το συζητάμε, όπως και να αναπτύσσουμε τους συλλογισμούς μας, όσο και μέσα να πέσουμε ή να αποδειχτούμε προφήτες της δεκάρας, το μόνο βέβαιο είναι ότι δίπλα μας, με ό,τι αυτό θα συνεπάγεται, θα κινείται το νέο Μνημόνιο – μη γράφω τα ίδια. Ενα νέο Μνημόνιο από τον άνθρωπο που θα το έκανε κομμάτια, διάολε, με ένα άρθρο και έναν νόμο.

Θα το συνηθίσουμε κι αυτό, όπως συνηθίσαμε και τα προηγούμενα; Οχι. Ούτε αυτό ούτε τα προηγούμενα μπορέσαμε να καταπιούμε, η φτωχοποίηση ενός ολόκληρου λαού δεν μπορεί να γίνει κτήμα κανενός μας. Κανείς μας δεν μπορεί να ζήσει υπό μια, τουλάχιστον, ταπεινωτική εποπτεία δια χειρός δανειστών μας, με Αυτόματους Μηχανισμούς Δημοσιονομικής Προσαρμογής, με «κόφτες», για μια ολόκληρη ζωή.

Το χειρότερο είναι ότι φτάσαμε στο σημείο να νοσταλγούμε τα ήδη χειρότερα που έχουμε βιώσει στο ταλαιπωρημένο πετσί μας, από άλλες κυβερνήσεις – που αποδείχτηκαν ηπιότερες στη συμπεριφορά τους απέναντί μας από την τωρινή. Η αμέσως επόμενη σκέψη είναι ότι φτάσαμε μέχρι εδώ χωρίς να διαμαρτυρηθούν κάποιοι ουσιαστικά, κάνοντας αντιπολίτευση από τον καναπέ και περιμένοντας να κατέβουν οι άλλοι στις πορείες, σχεδόν απαιτώντας να βγάλουν άλλοι το φίδι από την τρύπα. Και αναφέροντας τα «φίδια», πάρα πολλοί, με τον τρόπο τους, επώασαν το αβγό του φιδιού και το έβγαλαν από το κέλυφός του – και να δούμε τώρα πόσο ποσοστό θα λάβει στις επόμενες εκλογές.

Μη με ρωτάτε τι μπορεί να γίνει από εδώ και πέρα, δεν έχω απάντηση. Ερχονται στιγμές, όμως, που μου περνά από το μυαλό να πάω μέχρι το Εθνικής Αμύνης να προσκυνήσω τη Χάρη Της, μπας και μας σώσει.

Και, να πάρει, με τη δουλειά την Κυριακή ξέχασα να παίξω Τζόκερ…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News