Λογικά, κάποια στιγμή σήμερα η Μπέτυ Μπαζιάνα θα πρέπει να αρχίσει να κλαίει.

Είναι η 5η Ιουλίου, η επέτειος του δημοψηφίσματος του 2015 και, όπως μας έχει ενημερώσει με εκείνη την συνέντευξή της στις αρχές του έτους: «προσωπικά μιλώντας, τα τελευταία τρία χρόνια κάθε 5η Ιουλίου κλαίω από νεύρα, από οργή – ναι κυριολεκτώ. Πώς είναι δυνατόν να υποτιμήθηκε τόσο η γνώμη ενός λαού από τους ισχυρούς-δυνάστες του; Ποια “δημοκρατία” των ισχυρών μπορεί να αγνοήσει την επιλογή ενός λαού να ακολουθήσει άλλο δρόμο;».

Η 5η Ιουλίου του 2015 ήταν για την κυρία Μπαζιάνα τραυματική – κατά τα όσα λέει. Για άλλους ήταν όμως ακόμη περισσότερο.

Αν π.χ. έχεις τα γενέθλιά σου εκείνη την ημέρα, όπως κάποιοι από εμάς, δεν ξεχνάς ποτέ αυτήν, την συγκεκριμένη και σχιζοφρενική 5η Ιουλίου. Τότε, οι μόνοι που γιόρτασαν ήταν εκείνοι οι ανυποψίαστοι για όσα τους περίμεναν, που χόρευαν τσάμικα στο Σύνταγμα ενώ η χώρα χανόταν – και που βλέποντάς τους πάγωνες…

Θα θυμάσαι πάντοτε αυτήν την αίσθηση ότι ο κόσμος χάνεται κάτω από τα πόδια σου.

Το πώς πήγες την Κυριακή εκείνη να πεις «Ναι» ή «Όχι» σε ένα ψευδεπίγραφο δίλημμα με αυτήν την αίσθηση της ματαιότητας.

Πώς αντιλήφθηκες ότι κάποιοι σε θεωρούν εχθρό και πώς εσύ άρχισες να νιώθεις το ίδιο για άλλους.

Πώς σταμάτησες να μιλάς με κόσμο, με τον οποίο έως τότε είχες απλώς πολιτικές διαφωνίες.

Πώς τα τρολάκια επιχειρούσαν να ασκήσουν τρομοκρατία, με όρους ολοκληρωτικού καθεστώτος. Ήταν άλλωστε η εποχή του «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν»…

Μπορεί η κυρία Μπαζιάνα να λέει ότι κλαίει επειδή αγνοήθηκε η επιλογή του λαού να ακολουθήσει άλλο δρόμο, αλλά υπάρχει η προβληματική λεπτομέρεια:

Η επιλογή του λαού αγνοήθηκε από τον σύντροφό της, τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Ο οποίος, επίσης μας ενημέρωσε προσφάτως με την συνέντευξή του στην DieWelt, μιλώντας για το δημοψήφισμα: «Η κατάσταση τότε ήταν πολύ δύσκολη. Εκ των υστέρων και με τη γνώση που έχουμε τώρα, μπορούμε φυσικά να αξιολογήσουμε διαφορετικά τα πράγματα. Αλλά πρέπει να αποφασίζουμε, όταν τα έχουμε μπροστά μας». Δεν πρέπει να παρηγορείται και πολύ η κυρία Μπαζιάνα από αυτά τα λόγια.

Με αυτήν τη χαλαρότητα και διάθεση άκοπης αυτοκριτικής, ο κ. Τσίπρας προσήλθε ως γνωστόν προ ημερών στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και ομολόγησε εμμέσως, ίσως και άθελά του μέσα στον ενθουσιασμό του, ότι ακόμη και το θέμα της παραμονής στην Ευρωζώνη δεν ήταν τόσο ξεκάθαρο όσο ισχυριζόταν και ότι τα εύσημα γι’ αυτό πρέπει να αποδοθούν στον Προκόπη Παυλόπουλο ο οποίος πάντως θα μπορούσε να έχει αποτρέψει την περιπέτεια: «είχατε δίκιο ότι η Ελλάδα θα πρέπει να μείνει στον σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης και κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα της ανταμοιβής», είπε ο κ. Τσίπρας στην πανηγυρική εμφάνισή του στο Προεδρικό Μέγαρο μία ημέρα έπειτα από την απόφαση του Eurogroup για την τάχα μεταμνημονιακή περίοδο της χώρας. Η οποία θα είχε αρχίσει πολύ νωρίτερα και με πολύ καλύτερους όρους αν είχαν λείψει οι «αυταπάτες», τα ερασιτεχνικά πειράματα. τα δημοψηφίσματα και τα τσάμικα.

Την 5η Ιουλίου του 2015 γεννήθηκε στην πραγματικότητα το πολιτικό τέρας που ευδοκιμεί έκτοτε στην χώρα. Προϊόν ενός αλλόκοτου πολιτικού γάμου, που αργά ή γρήγορα θα τελειώσει.

Τρέφεται με τον διχασμό και το ψέμα και γι’ αυτό η κυβέρνηση αυτή ποτέ δεν πρόκειται να αλλάξει τακτική.

Πρόκειται για το μεγαλύτερο πολιτικό επίτευγμα του Αλέξη Τσίπρα, όσο τερατώδες και αν είναι. Μας έβαλε να μετρηθούμε, μετρηθήκαμε. Οι πολλοί αποφάσισαν αυτό που τους υπέδειξε και εν συνεχεία αγνόησε αυτό που αποφάσισαν.

Εκτοτε έχει γίνει θαυμαστής της Ανγκελα Μέρκελ. Και κολακεύεται από τους επαίνους των δανειστών, εκείνων «με τη φασιστική μπότα» (που έλεγε και η κυρία Μπαζιάνα). Επειδή έχει εκτελέσει όλες τις εντολές τους. Θα έλθει η ώρα που θα εισπράξει τα επίχειρα.

Αν είχε έναν σοβαρό λόγο να κλαίει η πρωθυπουργική σύντροφος, θα ήταν αυτός. Για τον άλλον, δεν την πιστεύουμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News