Όταν ήμουν πιτσιρικάκος, λίγο πριν από κάθε αλλαγή χρονιάς, όπως έχω πει (γράψει) ξανά, έκλαιγα με λυγμούς. Μου έλεγαν ότι «φεύγει ο παλιός ο χρόνος» κι εγώ δεν την μπορούσα τη φυγή. Πιθανώς επειδή είχα δει τον πατέρα μου να ετοιμάζεται και να φεύγει φαντάρος στην αναγκαστική επιστράτευση των γεγονότων του ΄74. Τι να πεις, ο καθείς με τα βιώματά του…

Τώρα πια, έμαθα να ζω με την έννοια της απώλειας και ετοιμάζομαι για τη νέα χρονιά. Για να γράψω αυτό το κείμενο έκανα ένα διάλειμμα από αυτό που πάντα κάνω τέτοιες μέρες, με τελετουργική ευλάβεια, βασικά για τον εαυτό μου: Ξεκαθάρισα, ξεσκαρτάρισα τις «αποσκευές» μου και ετοιμάστηκα για το μεγάλο ταξίδι προς τη νέα χρονιά, ενώ ακόμα ψάχνω να βρω τι απ’ τις προηγούμενες 360 τόσες ημέρες αξίζει να πάρω μαζί μου, τι με συγκίνησε περισσότερο.

Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές ακόμα νιώθω παιδάκι, αν και τις ώρες που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές, το κοντέρ μου θα έχει χτυπήσει τα 40 γεμάτα χρόνια ζωής. Νιώθω πιτσιρικάς, γι’ αυτό και τα μάτια μου είναι ορθάνοιχτα, όπως στα παιδάκια, «ύστερα, ύστερα; Τι έγινε ύστερα, μαμαααά;». Περιμένω να έρθει το αναπάντεχο, αυτό που θα με εκπλήξει, που θα κάνει θρύψαλα τη ρουτίνα, που θα φέρει το νέο.

Μετά, ανάβω τσιγάρο στα σκοτάδια και σκέφτομαι ότι όλες οι ημερομηνίες είναι ανοησίες, ψευδεπίγραφες κατασκευές, σαν τα κεράκια που λιώνουν πάνω στο γραφείο μου. Σκέφτομαι ότι, απλώς, οι ημερομηνίες υποβάλλουν ψυχολογικά τους ανθρώπους για μια αλλαγή, έτσι, να βρίσκεται, «για έχος», που λένε και στο χωριό μου. Βασικά, όπως το βλέπω τώρα, τίποτα δεν θ’ αλλάξει στο διηνεκές του Σύμπαντος όταν το ρολόι γράψει 2012, όμως στα μυαλά και στις ψυχές μας, ήδη, από τώρα, υπάρχει έντονη η επιθυμία, σπαρταράει η ανάγκη να ανακεφαλαιώσουμε τη ζωή μας, να πάμε στην επόμενη χρονιά πιο ελεύθεροι απ’ το παρελθόν. Το δικό μας παρελθόν και των άλλων, που μπλέκεται σαν γκρίζο γατάκι μέσα στα πόδια μας. Και αυτό είναι ένα από τα ολόκληρα, λαχταριστά κομμάτια αποφασιστικότητας που θέλω να έχω, ένα από τα κομμάτια, τεμάχια-δέκα της στάσης ζωής μου, ένα μέρος της κοσμοθεωρίας μου: Ο άνθρωπος – όταν συλλογιέται τη ζωή του – γίνεται πάντα λίγο πιο ευφυής. Μόνο που δεν το κάνει συχνά…

Οι ευχές μου, λοιπόν, για τη νέα χρονιά, βασικά, είναι δύο:
Να σκεφτόμαστε λίγο παραπάνω και
να είναι καλά οι άνθρωποι που αγαπάω, να νιώθουν ασφαλείς, σίγουροι ότι είμαι δικός τους.

Τώρα πια, που δεν είμαι 2 ετών, ξέρω να εκτιμώ την κάθε στιγμή. Και μου φτάνει ότι το ζω. Αν έτσι τη δεις τη ζωή, αλλά και τη νέα χρονιά, σαν video game, με πίστες αλλεπάλληλες, ίσως καταφέρεις να χαρείς αυτό το παιχνίδι περισσότερο, ν’ αγαπήσεις τους συμπαίκτες σου, να τους διαλέξεις, να τους φροντίσεις. Το έχω γράψει ξανά, βασικά κάθε χρόνο τα ίδια γράφω – πρώτα για να τα βλέπω εγώ – και επειδή, τελικά, το πιστεύω: Αν εστιάσεις μόνο στις πίστες, τότε θα σου μείνει μόνο το άγχος, ο τρόμος της λουζεριάς, το σκορ. Ποτέ δεν θα αδράξεις τη μαγεία που κρύβει το ίδιο το παιχνίδι.

Αλλάζουμε πίστα, λοιπόν, καλοί μου συμπαίκτες, και όχι μόνο γιατί αλλάζουμε χρονιά. Επειδή γουστάρουμε να παίζουμε το παιχνίδι της ζωής. Ετοιμαστείτε να παίξετε, για να χαρείτε. Αν παίξουμε «σωστά», ίσως κερδίσουμε και εκείνο το «κανονάκι», το μπόνους που ονειρεύεται ο καθένας από μας. Σε μια άλλη περίπτωση, σ’ αυτή τη νέα χρονιά, δεν χρειάζεται να «πετύχουμε» τίποτα. Μόνο να τη ζήσουμε.

Και μπορεί σε αυτό το «παιχνίδι» να «χτυπήσουμε», να «πέσουμε», να «στραμπουλίξουμε» λίγο τις ζωές μας ή των άλλων, να στεναχωρήσουμε κάποιους, να πικραθούμε οι ίδιοι. Ε, και; Η ζωή δεν έχει πάντα ποίηση και ρομαντισμό, είναι ρεαλίστρια, προχωράει με δυνατά βήματα και ξαναχτίζει τα ερείπια τα δικά μας και των άλλων. Κάθε φορά, μάλιστα, λίγο πιο στέρεα.

Καλή χρονιά, λοιπόν. Ανάμεσα στις υπόλοιπες ευχές, αυτή είναι η πιο αληθινή που μπορώ, τελικά, να δώσω…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News