Ο τυφλοπόντικας-ηγεμόνας είναι ζώο θηλαστικό με πολύ μικρά μάτια κάτω από το δέρμα γι’ αυτό και το μόνο που διακρίνει είναι το φως ή την απουσία του. Στην Ελλάδα ζει ο τυφλός ασπάλακας (το επίσημο όνομα του τυφλοπόντικα) που έχει μονίμως κλειστά μάτια καλυμμένα κιόλας με μια μεμβράνη, ώστε να μην ξεχωρίζει τίποτα το οποίο βρίσκεται πέρα ή κάτω από τη μύτη του (κυριολεκτικά και μεταφορικά).

Ο τυφλοπόντικας-ηγεμόνας περνάει τη ζωή του κάτω από τη γη, μέσα σε γραφεία χωρίς φως, με λίγο αέρα και χωρίς προοπτική. Όλη μέρα σκάβει λάκκους επειδή θέλει να είναι σίγουρος πως σε ώρα κινδύνου θα έχει μια έξτρα έξοδο κινδύνου. Σκάβει όμως λάκκους και από απληστία. Αυτοί που ήδη έχει ποτέ δεν του φτάνουν. Το ντύσιμο του είναι γκρι ή μαύρο. Ακόμα και τις νύχτες πάλι τα ίδια φοράει. Έτσι το γκρι και το μαύρο απ’ έξω έχουν περάσει μέσα του.

Φτιάχνει τη φωλιά και το γραφείο του κοντά σε λίμνες ή ποτάμια αλλά ποτέ δεν έχει το χρόνο -και το θάρρος- να βγει έξω να εξερευνήσει ή να κάτσει απλά να λιαστεί στις πέτρες σαν τις σαύρες. Τις μέρες κρύβεται απ’ όλα τα ζώα του δάσους και τις νύχτες κυνηγάει ότι έχει περισσέψει από τους άλλους.

Τα νύχια του ασπάλακα είναι γερά και μ’ αυτά σαν όπλο σκάβει τους λάκκους που λέγαμε στους οποίους συχνά πέφτουν και άλλοι μέσα. Λόγω ελλιπούς οράσεως είναι προικισμένος με εξαιρετική όσφρηση και ακοή που όμως τις χρησιμοποιεί πάντα για τον ίδιο σκοπό που είναι να προστατεύει το τομάρι του και να προσανατολίζεται μέσα στις χιλιάδες τρύπες του λαβύρινθου που είναι η ζωή του. Έξω από τη διαδρομή γραφείο – σπίτι – κυριαρχία- επιβίωση δεν γνωρίζει τίποτε άλλο. Διακοπές ας πούμε για τον τυφλοπόντικα-ηγεμόνα δεν υπάρχουν. Το μόνο που υπάρχει είναι η μεγάλη μαύρη ατέλειωτη νύχτα γι’ αυτό και όταν υποχωρεί το φως, εκείνος νοιώθει επιτέλους σαν στο σπίτι του.

Είναι ζώο άγριο και αντικοινωνικό που δεν ανέχεται την παρουσία γείτονα ή συντρόφου παρά μόνο την εποχή της αναπαραγωγής. Το πιστεύω του είναι απλοϊκό αλλά ισχυρό: Πας μη τυφλοπόντικας ίσον εχθρός. Ο τυφλοπόντικας – ηγεμόνας δεν έχει ηθική, κι έτσι δεν μπορεί να ξεχωρίσει  το καλό από το κακό! Από την αυστηρή του ρουτίνα που δεν περιλαμβάνει ούτε χρώματα, ούτε αστεία, ούτε στιγμές χαλάρωσης, ούτε φίλους αληθινούς, δεν ξεφεύγει ποτέ. Γι’ αυτό κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως πρόκειται για ευτυχισμένα ζώα. 

Στις αρχές του 21ου αιώνα οι τυφλοπόντικες-ηγεμόνες απέκτησαν τόση δύναμη που αν δεν ήσουν ένας απ’ αυτούς κατέληγες να είσαι το σκαθάρι ή το έντομο που θα τους έθρεφε. Είχαν ζήσει τόσα πολλά χρόνια ως τυφλοπόντικες που είχαν ξεχάσει πως κάποτε περπατούσαν κι αυτοί όρθιοι στα δύο πόδια και όχι στα τέσσερα. Το χειρότερο ήταν πως θεωρούσαν την κατάστασή τους απολύτως φυσιολογική και πάσχιζαν να επιβάλλουν την άποψή τους αυτή και στον υπόλοιπο κόσμο.

Έτσι κάτω από την ηγεμονία των ασπαλάκων ο κόσμος έφτασε να αντιμετωπίζει το εξής περίεργο δίλλημα: ή θα γινόντουσαν όλοι τυφλοπόντικες και θα παρέμεναν ασφαλείς ή θα διατηρούσαν την μοναδικότητα και την ελευθερία τους αλλά τότε οι τυφλοπόντικες- ηγεμόνες θα τους κατάπιναν!

Όταν οι άνθρωποι συνειδητοποίησαν πως έπρεπε να διαλέξουν μπερδεύτηκαν (όσο περίεργο κι αν ακούγεται αυτό τώρα). Οι περισσότεροι ήθελαν να νιώθουν ασφαλείς ανεξαρτήτως κόστους. Κάποιοι, λίγοι μόνο, ήθελαν να είναι ελεύθεροι κι αυτούς τους είπαν επαναστάτες. Οι επαναστάτες φώναζαν πως δεν είναι επαναστάτες, αλλά κανείς δεν τους άκουγε. Έλεγαν ακόμα πως δεν θεωρούσαν πως η ασφάλεια είναι κακό πράγμα. Αλλά αν η ασφάλεια έχει γεύση από χώμα και προϋποθέτει πως πρέπει όλοι να έχουν έξι δάχτυλα αντί για πέντε, τότε δεν αξίζει τον κόπο να θυσιάσει κανείς την ελευθερία του για χάρη της. «Αν είναι», έλεγαν, «να γίνουμε όλοι τυφλοπόντικες σαν τους ηγεμόνες μας προκειμένου να επιβιώσουμε, αν πρέπει να περπατάμε στα τέσσερα στο σκοτάδι, όπως εκείνοι, τότε αυτή η ασφάλεια που μας προσφέρουν σίγουρα δεν είναι καλή και πρέπει να επανεξετάσουμε τις προτεραιότητές μας».  Οι φωνές τους όμως όταν τα έλεγαν αυτά δεν ήταν πολλές ούτε όσο έπρεπε δυνατές. Ο φόβος που επικρατούσε στις ψυχές των περισσότερων δεν άφηνε τους ανθρώπους να σκεφτούν καθαρά.

Κάπως έτσι ξεκίνησε η μεγάλη νύχτα του τυφλοπόντικα. Γιατί σε πολλές χώρες όπου κυριαρχούσαν οι ηγεμόνες – ασπάλακες, οι άνθρωποι έχασαν πρώτα τη δημοκρατία τους, ύστερα την ελευθερία τους, ύστερα το ύψος τους και διατήρησαν μονάχα την αβέβαιη ζωή τους την οποία έθεσαν τελικά στην υπηρεσία του τυφλοπόντικα-ηγεμόνα μέχρι που έγιναν όλοι υπήκοοί του. Κάπως έτσι συνεχίζουν τα πράγματα μέχρι σήμερα. Και για τους επαναστάτες -που δεν ήταν επαναστάτες- δεν ξανάκουσε κανείς ποτέ τίποτα.

Μέχρι εκείνη την ημέρα… (συνεχίζεται;).

*H Λίνα Στεφάνου είναι δημοσιογράφος.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News