Στις 22 Ιουνίου η ALCO έδωσε προβάδισμα 12.9 μονάδων στην ΝΔ έναντι του ΣΥΡΙΖΑ. Στις 24 Ιουνίου η Interview διαφορά 14,8 μονάδων. Στις 4 Ιουλίου η GPO έδωσε 12,4 μονάδες. Στις 7 Ιουλίου η Pulse μέτρησε την διαφορά στις 14 μονάδες. Στις 8 Ιουλίου η MRB έδωσε προβάδισμα 13 μονάδων. Κοντολογίς, μέσα σε ένα δεκαπενθήμερο, πέντε εταιρείες δημοσκοπήσεων κάθε στατιστικής μεθόδου και τεχνοτροπίας, είπαν ακριβώς το ίδιο. Οτι ο Μητσοτάκης κυριαρχεί πλήρως στο πολιτικό σκηνικό, σε αντίθεση με τον Τσίπρα που μοιάζει με κάρο κολλημένο στην λάσπη.

Εχει λέτε κανένα νόημα να πούμε τα επιμέρους ποσοστά των δυο κομμάτων στην πρόθεση ψήφου και τα συγκριτικά νούμερα για την αρχηγική καταλληλότητα ανάμεσα στους δύο; Θαρρώ πως όχι, αλλά για κείνους που πιστεύουν ότι η επανάληψη είναι μήτηρ μαθήσεως, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι καθηλωμένος στο 21-23%, η ΝΔ είναι σταθερή στο 36-38%. Στην καταλληλότητα για πρωθυπουργό η διαφορά είναι περίπου 15 μονάδες υπέρ του Μητσοτάκη, με τον Τσίπρα στις περισσότερες έρευνες να βλέπει την πλάτη και του Κανένα. Γνωστά πράγματα, τα βλέπουμε δυο χρόνια τώρα ίδια κι απαράλλαχτα.

Το συμπέρασμα είναι ένα. Ο δικομματισμός περνάει κρίση. Κατά μία έννοια, το προαιώνιο όνειρο της Αριστεράς να γκρεμίσει το σύστημα εναλλαγής των δύο μεγάλων αστικών κομμάτων, γίνεται πραγματικότητα. Διότι το ενάμισι κόμμα δεν είναι δικομματισμός. Είναι μια καινούρια πολιτική πραγματικότητα με άλλα χαρακτηριστικά. Ενας παντοδύναμος μεγάλος που κυριαρχεί μ’ έναν ανίσχυρο μικρό να χοροπηδά ματαίως γύρω του, απέχει πολύ από δυο ισοδύναμους μεγάλους που μονομαχούν με ίσες πιθανότητες.

Τι σημαίνει πρακτικά η αντικατάσταση του δικομματισμού με την κυριαρχία του ενός; Πρώτον ότι χάνεται το στοιχείο της έκπληξης στην πολιτική μάχη. Οταν ξέρεις τον νικητή εκ των προτέρων, η πολιτική γίνεται ανιαρό πράγμα. Δεύτερον ότι μειώνεται αισθητά για τον κυρίαρχο η αίσθηση και ο φόβος του πολιτικού κόστους. Η βεβαιότητα νίκης τον απελευθερώνει, του δίνει την άνεση να εφαρμόσει πιο ελεύθερα την πολιτική του αλλά κάνει και ευκολότερα τα πιθανά λάθη του.

Τρίτον, ότι στο πολιτικό σύστημα δημιουργείται αντιπολιτευτικό κενό. Η δημοκρατία δεν λειτουργεί χωρίς αντιπολίτευση. Κι όταν η καθ’ αυτό αντιπολίτευση αδυνατεί να παίξει αυτόν το ρόλο, τότε τις περισσότερες φορές κυβέρνηση και αντιπολίτευση εμφανίζονται εντός των τειχών του ίδιου του κυρίαρχου. Ετσι που πάει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι θέμα χρόνου να το δει οφθαλμοφανώς ο Μητσοτάκης μέσα στην ίδια του την παράταξη.

Τέταρτον, η παγίωση ενός κυρίαρχου και ενός μικρού δίπλα του, δεν μπορεί να είναι συγκυριακή. Δείχνει κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Οτι δεν υπάρχει απλή πολιτική ηγεμονία εκπορευόμενη από την συγκυρία ή τα πρόσωπα, αλλά ότι στην χώρα έχει εγκατασταθεί ένα είδος ιδεολογικής ηγεμονίας. Κι αυτή, όταν πατήσει γερά παραμένει έως ότου ολοκληρώσει τον κύκλο της.

Με δυο λόγια, μετά την κυβερνώσα Αριστερά, βρισκόμαστε πια σ’ έναν ιστορικό κύκλο μακροχρόνιας κυριαρχίας των φιλελεύθερων κεντρο δεξιών δυνάμεων. Οποιος το συνειδητοποιήσει αυτό θα παραμείνει εντός γηπέδου, όποιος αρνείται να το παραδεχτεί απλώς παλεύει να παίξει πόλο σε γήπεδο ποδοσφαίρου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News