Εντάξει. Είναι άλλα τα μεγέθη, αλλά το μυαλό κάνει τις δικές του γέφυρες. Θυμάμαι εκείνη τη συνέντευξη. Εκείνος, προσωπικότητα «μύθος». Επαναστάτης από την κοιλιά της μάνας του. Με όλα τα γαλόνια του αγώνα της αντίστασης ενάντια σε κάθε είδος δυνάστη. Φυλακίσεις, εξορίες, βασανισμοί. Θεριό ανήμερο, άφοβο. Μου είχε ζητήσει, λόγω ασθενείας του, τις ερωτήσεις μου γραπτώς. Για εκείνον θα το έκανα. Του έστειλα δέκα ερωτήσεις. Μου απάντησε τις 9. Η αναπάντητη αφορούσε τα παιδιά του. «Ολα τα ζήσατε! Πόσοι βασανισμοί, πόσες μέρες εξορίας, αλλά και πόση δόξα. Ωστόσο, τα παιδιά έχουν τη δική τους αξιολόγηση γονεϊκών αρετών. Τι αντίκτυπο θεωρείτε ότι είχε η ταραχώδης, αγωνιστική ζωή σας στα παιδιά σας;». Αναπάντητη. Δεν παρέδωσα τη συνέντευξη. Αποδείχτηκε άτολμος στα μάτια μου.

Πώς τα θυμήθηκα αυτά; Μελετούσα το πάθος, τον «αγωνιστικό» λόγο γονέων που μάχονται τη μάσκα. Αυτούς τους «επαναστάτες» χωρίς αιτία, τους αντιστασιακούς τού τίποτα, που θαρρείς είναι έτοιμοι «να πάρουμε το Αργυρόκαστρο!».

Μοιάζει σαν να έχουν κρύψει πίσω από αυτόν τον αγώνα δικές τους χαμένες μάχες και παίρνουν το αίμα τους πίσω. Μα, με τα παιδιά; «Να μου υπογράψει ο Πρωθυπουργός ένα χαρτί. Να μου υπογράψει όλη η κυβέρνηση»… Να σας υπογράψει και ο Πάπας.

Η μάσκα (με τις όντως τεράστιες δυσκολίες όσον αφορά την προσαρμογή μας) μπορεί και να προκύψει το πιο ενδιαφέρον, το πιο χρήσιμο μάθημα. «Φοράω τη μάσκα γιατί νοιάζομαι τον διπλανό μου, όσο με νοιάζεται και εκείνος. Υπομένω αν είναι για το καλό του διπλανού μου, πόσο μάλλον για την υγεία του διπλανού μου. Αντιλαμβάνομαι ότι στα θέματα της υγείας δεν υπάρχουν εκλεκτοί και όχι. Η αρρώστια είναι ακραία δημοκρατική περίπτωση. Φροντίζω για τον δίπλα, αλλά εγώ είμαι και ο δίπλα». Παρατηρώ τους αντιστασιακούς γονείς και συναισθάνομαι τη δύσκολη θέση των παιδιών τους. Δεν υπάρχει τίποτα που να φέρνει σε μεγαλύτερη αμηχανία τα παιδιά από το να βλέπουν τον γονιό να τσακώνεται.

Αξίζει ο καβγάς; Αξίζει να βάζουν τα παιδιά τους σε τέτοια εσωτερική πάλη; Ποιον να κρατήσουν, ποιον να προδώσουν; Τι βάρος στην πλάτη τους η αψάδα του γονιού; Απέναντι σε πόσους να δώσουν μάχη; Είναι το θέμα της μάσκας το πεδίο για να παίζουμε τους αντιστασιακούς; Γιατί τα διαχωρίζουν από την ομάδα ελαφρά τη καρδία;

Στο Μουσείο του Ολοκαυτώματος στο Βερολίνο είχα δει μια φωτογραφία που μου φέρνει δάκρυα όποτε τη σκέφτομαι. Ολοι χαιρετούν υπνωτισμένοι τον Μέγιστο των Δικτατόρων, πλην ενός. Αυτός ο Ενας! Ο πιο σεβαστός των ανθρώπων. Ο πιο σεβαστός άγνωστός μας. Αλλά… Το να θεωρείς τη μάχη της μάσκας στο σχολείο αντίστοιχη με μάχη εναντίον της εξουσίας είναι ψιλονόσος. Και άνευ εμβολίου. Δεδομένου ότι η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Εχουμε, πατριώτες, πεδία και πεδία μαχών, να υπερασπιστούμε στο ακέραιο ένα σωρό διαφορετικότητες. Τα παιδιά (ακόμα μια φορά) ήδη ξέρουν περισσότερα στο θέμα.

ΥΓ. Νταής πατέρας έδειρε καθηγητή στα Χανιά επειδή δεν άφησε τον γιο του να μπει στο σχολείο χωρίς μάσκα. Το τερμάτισε! Σπορά από άντρακλες!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News