Στο σκηνικό των ημερών υπάρχουν πολλά στοιχεία του γνωστού déjà vu. Οι αγρότες –βασικά της Θεσσαλίας– «κινητοποιούνται», κατεβάζουν τα τρακτέρ στους δρόμους, στις εθνικές οδούς και στις πόλεις, διαμαρτύρονται για την εξαφάνιση του κλάδου τους, διεκδικούν φθηνό πετρέλαιο, ελαφρύνσεις, διευκολύνσεις, ρυθμίσεις, κ.λπ., κ.λπ.

Η κυβέρνηση κάνει κάποιες υποχωρήσεις, δίνει κάτι, άλλα όχι και τα πάντα, υπενθυμίζει τι έχει ήδη δώσει και αφήνει ανοιχτά παράθυρα για κάτι ακόμη, αν και εφόσον. Στο βάθος υπάρχει πάντα η υπόνοια της πολιτικά υποκινούμενης κινητοποίησης, που όμως εν προκειμένω δεν είναι το κρίσιμο στοιχείο.

Αυτή τη φορά, υπάρχουν κάποιες σημαντικές διαφορές.

Οσο και αν ξενίζει ορισμένους, οι αγρότες έχουν δίκιο. Ο κλάδος πράγματι απειλείται με εξαφάνιση, βασικά λόγω της δύσκαμπτης και ασύμπτωτης με την πραγματικότητα ευρωπαϊκής πολιτικής, ενώ η κυβέρνηση έχει καθυστερήσει δραματικά με τις διάφορες διαδικασίες και σχεδιασμούς για την ανοικοδόμηση της Θεσσαλίας έπειτα από τις καταστροφές του προηγούμενου Σεπτεμβρίου.

Αλλωστε –και εδώ υπάρχει μια κάποια παραδοξότητα– το είπε και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός: «Οι αγρότες έχουν δίκιο».

Πού είναι η παραδοξότητα; Αν έχουν δίκιο, γιατί έπρεπε να περάσει τόσος χρόνος, να επαναληφθεί το ίδιο σκηνικό και να κάνει τελικά η κυβέρνηση αυτά που θα έπρεπε να έχει κάνει δίχως να μεσολαβήσουν όλα τα άλλα; Και τι έγινε εδώ και έξι μήνες με την ανοικοδόμηση της Θεσσαλίας και το συνολικό σχέδιο για τη ρημαγμένη περιοχή; Αυτά, φυσικά, ως προς την εσωτερική διάσταση του προβλήματος. Τα ευρωπαϊκά είναι μια παράλληλη υπόθεση, που δεν θα τελειώσει τόσο εύκολα και πιθανότατα θα κλονίσει τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών και πολλές κυβερνήσεις, πριν και μετά τις ευρωεκλογές.

Αυτό που εν τέλει διαπιστώνεται με αυτήν την αφορμή και με τη σωρευτική εμπειρία των πέντε ετών διακυβέρνησης Μητσοτάκη-ΝΔ είναι ότι αυτή η κυβέρνηση έχει ανεπτυγμένα αντανακλαστικά αντίδρασης σε λάθη και προβλήματα, όμως πολύ πιο αργά ως προς την πρόληψη και την αποτροπή τους. Κάπου οφείλεται αυτό, για κάποιο λόγο υπάρχει αυτός ο ιδιότυπος λήθαργος – και δεν είναι η απουσία αντιπολίτευσης.

Υποστηρίζουν, βεβαίως, πολλά κυβερνητικά στελέχη (και ορθώς), ότι υπάρχουν ένα σωρό άλλες κρίσεις, μεγαλύτερες ή μικρότερες, που έχουν αποτραπεί εν τη γενέσει τους και γι’ αυτό δεν έχει ακούσει κανείς τίποτε. Θα συμφωνήσουν πολλοί. Ομως το Αγροτικό και η κατάσταση στη Θεσσαλία δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για δικαιολογίες.

Από μια άλλη σκοπιά, η συγκυρία ίσως και να είναι κομβική. Κάπου εδώ, ίσως και αρκετό καιρό νωρίτερα, τερματίζεται οριστικά η δυνατότητα πολιτικής διαφυγής μέσω του «ναι, αλλά τι έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ…». Η ΝΔ κυβερνά πέντε χρόνια και ό,τι συμβαίνει στη χώρα, καλό ή κακό, είναι δική της ευθύνη.

Και επειδή κάποιες εμπειρίες του παρελθόντος είναι πάντα χρήσιμες, καλό θα είναι ορισμένοι να θυμηθούν το μακρινό 2003. Οι αντιστοιχίσεις δεν είναι απόλυτες, είναι όμως διδακτικές.

Εκείνη την εποχή και σε ένα μείγμα εθνικής παραζάλης από την ένταξη στην ευρωζώνη και τις εκρηκτικές ανατιμήσεις, τις προετοιμασίες για τους Ολυμπιακούς και την εξάρθρωση της 17Ν, το σοκ της αλλαγής φρουράς στο ΠΑΣΟΚ, με την αντικατάσταση του Λαλιώτη από τον Χρυσοχοΐδη στη θέση του γραμματέα και τον Γιώργο Παπανδρέου να ετοιμάζεται ήδη να παραλάβει το «δαχτυλίδι», ο Κώστας Σημίτης ανέβηκε στη ΔΕΘ έξι μήνες πριν από τις εκλογές και μοίρασε περί τα 1,3 δισ. ευρώ σε αυξήσεις μισθών του Δημοσίου, αυξήσεις αγροτικών συντάξεων, προσλήψεις, κόντρα προσλήψεις, μονιμοποιήσεις στο δημόσιο, κ.λπ.

Η εκλογική επίδραση του «πακέτου» ήταν, ως γνωστόν, μηδενική.

Δεν είναι η ίδια συγκυρία, ούτε και μοιάζουν τόσο οι πολιτικοί συσχετισμοί.

Ομως υπάρχει πλέον κάτι που έλειπε έως και πρόσφατα: μία ή και περισσότερες ομάδες και κατηγορίες πολιτών που δεν συμμετέχουν σε αυτό που διαφημίζει η σημερινή κυβέρνηση, που δυσκολεύονται να περάσουν τον μήνα, έχουν προσαρμόσει και υποβαθμίσει τον τρόπο διαβίωσής τους για να πληρώνουν το πάρτι που κάνουν τα σουπερμάρκετ, και διάφοροι άλλοι και που δεν τους ενδιαφέρει ούτε η επενδυτική βαθμίδα, ούτε τα F-35, ούτε ο γάμος των ομοφύλων.

Ολα αυτά, αναγκαστικά, κάποια στιγμή θα επιδράσουν και πολιτικά, με τρόπο λιγότερο ή περισσότερο προβλέψιμο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News