Τα τελευταία χρόνια έτυχε να δουλεύω στο Δημόσιο, σε μη μόνιμη θέση εργασίας, όχι ότι εκτιμήθηκαν τα προσόντα μου, που είναι από αυτά που έχουν πλέον οι περισσότεροι νέοι. Απλά, όπως οι περισσότεροι, έτσι και εγώ, χρησιμοποίησα την κατάλληλη γνωριμία για να βγάζω τα προς το ζην. Προς θεού, τα όσα θα ακολουθήσουν με κανένα τρόπο δεν θα ήθελα να παρανοηθούν. Άλλωστε το νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις. Υπάρχουν εξαιρετικοί δημόσιοι λειτουργοί που σέβονται τον όρκο τους και υπηρετούν τους πολίτες με όρους προωθημένης ποιότητας.

Είμαι πλέον πεπεισμένη ότι η δουλειά του καθένα διαμορφώνει και την νοοτροπία του. Είμαι επίσης πεπεισμένη ότι η κατάσταση στο Δημόσιο δεν πρόκειται να αλλάξει. Και αυτό γιατί λείπουν οι καλοί μάνατζερς οι οποίοι μπορούν να αφυπνίσουν το προσωπικό τους και οι υπάλληλοι με μεράκι για τη δουλειά τους.

Κατά τη διάρκεια της εργασίας μου πέρασα από διάφορες ψυχολογικές μεταπτώσεις που έφευγαν και έρχονταν σαν κύματα μηχανικής ταλάντωσης: από τάσεις συνειδητού δονκιχωτισμού μέχρι την απόλυτη δυσφορία και τις εσωτερικές αναζητήσεις του τύπου «τι κάνω εγώ εδώ;». Έπιασα τον εαυτό μου να εφησυχάζει αλλά, ευτυχώς, οι άμυνές μου ήταν ακόμα ελαστικές και επανήλθα σε εγρήγορση.

Σε μια δημόσια υπηρεσία συναντάς ανθρώπους κάθε λογής: σκυθρωπούς και άξεστους, που ακούν την καλημέρα σου δύσπιστα, σα βρισιά, οξύθυμους και βολεψάκιες, υποκριτές και παραπονούμενους κατ’ εξακολούθηση, γλείφτες και ψεύτες, μορφωμένους και αμόρφωτους, το ίδιο ωστόσο ακαλλιέργητους, ΑΜΕΑ «χωρίς διάγνωση και χαρτί γιατρού» – ζητώ ταπεινά συγγνώμη από τους ανθρώπους με πραγματικά προβλήματα που δανείζομαι τη λέξη. Ανθρώπους που κάνουν ότι δουλεύουν, που νομίζουν ότι δουλεύουν, που δουλεύουν τους διπλανούς τους, ανθρώπους που έχουν απαιτήσεις να πληρώνονται πλασματικές υπερωρίες ως ανταμοιβή της παρασιτικής ή μηδενικής εργασίας τους. Ανθρώπους που προσπαθούν να περάσουν απαρατήρητοι για να μην τους ανατεθεί κάποια εργασία, ανθρώπους που δεν ανοίγουν συνειδητά το е-mail τους αφού θεωρούν εξωγήινη την ενδοϋπερησιακή μη έντυπη επικοινωνία. Ανθρώπους που ετοιμάζονται μισή ώρα πριν το πέρας του ωραρίου τους να αποχωρήσουν από το γραφείο τους… χαραγμένη στη μνήμη μου έχει μείνει η εικόνα προϊσταμένης με την τσάντα τοποθετημένη ακριβώς μπροστά της να έχει στήσει καρτέρι στον χρόνο περιμένοντας υπομονετικά το ρολόι να σημάνει τρεις.

Συναντάς ανθρώπους που μέσα στο εργασιακό τους οκτάωρο θα κάνουν τα πάντα: θα πάνε στην τράπεζα να διεκπεραιώσουν όλες τις προσωπικές τους υποθέσεις τους, θα πάνε για τα ψώνια τους, να αλλάξουν τα δώρα τους, οι κυρίες να χτενιστούν, να περιποιηθούν τα νύχια τους μέχρι και να πάνε στο γυμναστήριό τους. Υποβάλλουν τον εαυτό τους στην αιώνια κούραση. Κοινός τόπος συνάντησής τους; Το καπνιστήριο, ένας χώρος που σώνει και ντε βαπτίσανε το αίθριο της δημόσιας υπηρεσίας, άσε που άμα τους πεις ότι ισχύει και ο νόμος κατά του καπνίσματος θα πέσουν να σε φάνε… ο χώρος αυτός αποτελεί κάτι σαν την αυλή της γειτόνισσας σε επαρχιακή πόλη.

Στην κοινωνία της Τεχνολογίας, φευ! Συναντάς υπαλλήλους που χρησιμοποιούν τον υπολογιστή τους ως κρεμάστρα και την οθόνη του ως κορνίζα. Υπαλλήλους που χρησιμοποιούν τη δωρεάν πρόσβαση στο διαδίκτυο για να μπουν σε πορνοσάιτ, να κάνουν live chat ή να «κατεβάσουν» μουσική. Και το τραγικό είναι πως όταν η πρόσβαση στο διαδίκτυο «κοπεί» διαμαρτύρονται για… τις άθλιες συνθήκες εργασίας.

Όχι… Δεν θέλω να εργάζομαι σε έναν τέτοιο χώρο. Και επειδή δεν θέλω να χάσω την ταυτότητα του ορθά σκεπτόμενου ανθρώπου άδραξα την ευκαιρία που μου δόθηκε να παραιτηθώ…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News